တိတ္တိတ္ေလးပဲ ေနပါ့မယ္

ေနာင္ရဲသည္ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ခန္႔ ရိွျပီ ျဖစ္ေသာ ၅ တန္း ေက်ာင္းသားေလးပါ။ တစ္ဦးတည္းေသာ သား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း ေဖေဖနဲ႔ ေမေမက သူတို႔ ႏွင့္ အတူတူ သိပ္ပါသည္။ ညဆိုရင္ ၉ နာရီ ထိုးတာနဲ႔ အိပ္ရာဝင္ၾကပါသည္။ မနက္ဆို ၆ နာရီေလာက္ ထျပီး မနက္စာ စား၊ ေက်ာင္းသြားတက္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကပါသည္။ ဒါက နိစၥဓူဝ အလုပ္ပါ။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဆိုရင္ေတာ့ ညအိပ္ခ်ိန္က ၉ နာရီ ဆိုေပမယ့္ ေနာက္က်မွ ထတတ္သည္။

၇ နာရီေလာက္ေပါ့။ ၅ တန္း ဆိုေတာ့လည္း က်ား၊ မ လိင္ကိစၥေတြကို မသိေပမယ့္ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ကို စိတ္ဝင္စားစ ျပဳလာပါျပီ။ အေဖက ကားပြဲစား အလုပ္ လုပ္ျပီး၊ အေမကေတာ့ အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းေပါ့ေလ။ ပိတ္ရက္ေတြ ဆိုလွ်င္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ညေနေစာင္း ေနရိပ္ေတာ့မွ ေဆာ့တတ္ၾကေတာ့ ေန႔လည္ ထမင္းစားျပီး တစ္နာရီေလာက္ ၾကာသည္ႏွင့္ အိပ္ခိုင္းေတာ့သည္။ မအိပ္ခ်င္လည္း အိပ္ပဲ။ အေဖက ေန႔လည္ဆို ထမင္း ျပန္လာစားတတ္သည္ေလ။ ေန႔ခင္း တေရးအိပ္ျပီး ႏိုးလာလွ်င္ အေဖႏွင့္ ဆံုတတ္သည္။


တစ္ရက္ေပါ့။ အဲ့ဒီ ရက္မွာ ေက်ာင္း၊ က်ဴရွင္၊ ကရာေတးသင္တန္း စံုသြားေတာ့ ည ၈ နာရီ ေလာက္မွာပင္ တီဗီက ဇာတ္လမ္းၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ အရမ္း အိပ္ခ်င္ကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ တေရးႏိုးတဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။ ဆီးလည္း သြားခ်င္ကာ၊ ေရလည္း ငတ္လာသည္။ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ အိပ္ခန္းထဲကို ေရာက္ေနျပီ။ ေဘးမွာ အေဖနဲ႔ အေမကေတာ့ မရိွဘူး။ အိပ္ခန္းက ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိမ္သာ တြဲမပါဘူးဆိုေတာ့ ေနာင္ရဲ အတြက္ ေသးအိုး ထားေပးထားသည္။ အိပ္မႈံစုန္ဝါးႏွင့္ ေသးအိုးထဲမွာ ေသးေပါက္ျပီး၊ ကုတင္ေဘးက စားပြဲခံုမွာ ထားထားေသာ ေရခြက္ထဲက ေရ ယူေသာက္လိုက္သည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီ ဝန္းက်င္ပဲ ရိွေသးသည္။ ဒါနဲ႔ အေဖနဲ႔ အေမ တီဗီ ဆက္ၾကည့္ေနေသးသည္ဟု ထင္ကာ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ ထြက္လာလိုက္သည္။

ဧည့္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တီဗီက အလင္းေရာင္နဲ႔ အခန္းက လင္းေနသည္။ ၂ ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာခံုကို အေနာက္ကေန ျမင္ရေသာေၾကာင့္ အေဖနဲ႔ အေမ ထိုင္ေနတာကိုေတာ့ မေတြ႔ရဘူး။ နားထဲကို အသံသဲ့သဲ့ေလး ၾကားရသည္။ “အ… အ… အင့္… ရီွး…” ဆိုေသာ အသံႏွင့္ အတူ “ဖုတ္… ဖုတ္… ဘုတ္…” ဆိုေသာ ေပ်ာ႔ေသာ အရာဝတၳဳ ၂ ခု ရိုတ္ခတ္သံပါ ၾကားလုိက္ရသည္။ ထိုအသံ ၾကားလိုက္သည္ႏွင့္ လူမွာ ၾကက္သီးထလာကာ တကိုယ္လံုး တျဖန္းျဖန္း တရိွန္းရိွန္း ျဖစ္သြားသည္။ ညီငယ္ေလးကလည္း ေထာင္မတ္လာသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အံ့ၾသသြားသည္။ တခါမွ အဲ့လို မျဖစ္ဖူးဘူး။ တီဗီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ႏိုင္ငံျခား ကား ျဖစ္ေနသည္။ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ မင္းသမီးနဲ႔ မင္းသားက အဝတ္အစားေတြ မပါဘူး။ မင္းသားရဲ႕ မဲမဲတုတ္တုတ္ ညီေတာ္ေမာင္က မင္းသမီးရဲ႕ ပန္းႏုေရာင္ ထေနတဲ့ ညီမေလးထဲကို သြင္းလိုက္၊ ထုတ္လိုက္ႏွင့္။




ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္လည္း တအား ေထာင္မတ္သြားသည္။ တီဗီထဲက လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ေနာင္ရဲ ၾကားေနရတဲ့ အသံက မကိုက္ဘူး။ ေသခ်ာ နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ အျပင္မွာ မိမိ အနားတဝိုက္က ထြက္လာတဲ့ အသံေတြ ျဖစ္သည္။ ဒါဆို အေဖနဲ႔ အေမ တခုခုလုပ္ေနတာ ေသခ်ာျပီ။ ဆိုေတာ့ ဧည့္ခန္းကို မ်က္လံုး ကစားလိုက္သည္။ လံုးဝ မေတြ႔။ ဒါဆို ေသခ်ာျပီ။ ဆိုဖာခံုေပၚမွာပဲ ရိွရမည္ေလ။ မသိစိတ္က အရမ္းသိခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဆိုဖာခံုရဲ႕ အေရွ႕ကို ျမင္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အကြာအေဝးကို ေျခဖြဖြ နင္းကာ ခ်ည္းကပ္လိုက္သည္။ ေတြ႔ပါျပီ။ အေမက ဆိုဖာခံုမွာ ပက္လက္အိပ္ေနကာ ေပါင္ၾကီး ကားထားျပီး၊ အေဖက အေပၚကေန တက္ခြကာ ခုဏက ဇာတ္ကားထဲက လူေတြ အတိုင္း လုပ္ေနၾကသည္။


သူတို႔ရဲ႕ ေျခရင္းမွာ ရိွေနေသာေၾကာင့္ ေနာင္ရဲကို သူတို႔က မျမင္ရေပ။ ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ လက္က အလိုလို ေဘာင္းဘီၾကားထဲ ႏိႈက္ကာ ေထာင္မတ္ေနေသာ ညီငယ္ေလးကို ကိုင္ေနမိသည္။ မသိစိတ္က သူ႔အလုိလို ျဖစ္သြားတာ။ အေဖတို႔၊ ဇာတ္ကားထဲက လူၾကီးေတြရဲ႕ ညီေတာ္ေမာင္ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ ေနာင္ရဲရဲ႕ ညီငယ္ေလးက ေသးေနသည္။ ညီငယ္ေလးကို ကိုင္ေနရာမွ၊ လက္မႏွင့္ လက္ညိွဳး ၂ ေခ်ာင္းထဲႏွင့္ ညီငယ္ေလး တေလွ်ာက္ကို ႏိွပ္သလိုလုပ္ကာ ဆြေနမိသည္။ ဆြေနရင္းမွ လက္ေခ်ာင္းေတြ အားလံုးႏွင့္ ဆုတ္ကိုင္ရင္း ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္ ကစားေနမိသည္။

ခဏေလး အတြင္းမွာပင္ မိမိ ကိုယ္လံုး တခုလံုး တဆက္ဆက္ တုန္လာကာ၊ အမ်ဳိးအမည္ မသိတဲ့ ခံစားခ်က္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ညီငယ္ေလးဆီမွလည္း တခုခု ထြက္သြားသလို ခံစားရေသာေၾကာင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာမွေတာ့ မထြက္လာဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ၊ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ ျဖစ္ကာ ေျခဖြျပီး အိပ္ခန္းဆီ ေျပးရသည္။ ကုတင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ လူက ေမာေနသည္။ ညီငယ္ေလးဆီကေနလည္း တမ်ဳိးတမည္ ခံစားရတာေလးက ၾကိဳက္စရာ ေကာင္းသည္။




ေနာက္ညေတြလည္း ၾကံဳရင္ ၾကံဳသလို ေခ်ာင္းၾကည့္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း တခါတေလ မိမိကို ျမင္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ တျခားနည္း စဥ္းစားရသည္။ ေန႔တိုင္းေတာ့ ေရခ်ဳိးခန္းထဲ ညီငယ္ေလးႏွင့္ ကစားတဲ့ အလုပ္ ပိုလာသည္။ ညဘက္ဆို မိမိလည္း အိပ္ေရးပ်က္ေသာေၾကာင့္ ေန႔ခင္းဘက္ကို ေရြးလိုက္သည္။ ပိတ္ရက္ဆို ေန႔လည္စာ စားျပီးေတာ့ ၁ နာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္ အိပ္ခိုင္းတတ္သည္ေလ။

ေနာင္ရဲလည္း အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္လိုက္ကာ အေျခအေနၾကည့္ေနသည္။ တေအာင့္ေနေတာ့ အေဖက ထမင္း ျပန္လာစားသည္ေလ။ ထမင္း မစားမီ၊ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္လာၾကသည္။ ေနာင္ရဲ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနသည္။ ထိို႔ေနာက္မွာေတာ့ ကုတင္ေပၚကို တက္လာၾကသည္ကို ခံစားသိျဖင့္ သိလိုက္ရသည္။ ခက္သည္က တိုက္ရိုက္ၾကည့္လို႔ မရဘူး။ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ မရိွဘူးဆိုေတာ့၊ ေနာက္တေခါက္ေတြ မွန္ သံုးျပီး ၾကည့္မည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ အခုေတာ့ မိမိရဲ႕ အနီးကပ္ဆံုး ေနရာမွာ ျဖစ္ေတာ့မွာပါလားဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ စိတ္ေတြ တအားခုန္ေနသည္ (ခြက္ဒစ္တူ အဝင္း)။ ဒါေပမယ့္ တိတ္တိတ္ေလးပဲ ေနပါ့မယ္။