ျပန္ေျပာျပဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္ - အပိုင္း ( ၇ )
ျပန္ေျပာျပဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခက္လိမ့္မယ္
===================
===================
အပိုင္း ( ၇ )
natthar
“က်ေနာ္ သခင္မအဖုတ္ကို လ်က္ေပးခ်င္တယ္ ..“
ေတာင္းဆိုၿပီးသည္ႏွင့္ သူမဆီက အေျဖေတာင္ ေစာင့္မေန။ သီဟ ေခါင္းက စီစီ၏ ေပါင္ၾကားထဲ တိုး၀င္လာသည္။ သူမ ဘာေျပာဖို႔ လိုေတာ့မလဲ။ သီဟ ႏွာ၀မွထြက္တဲ့ ေလေႏြးေႏြးက ႏူးညံ့သည့္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို လာအထိတြင္ မသဲမကြဲ ညည္းညဴမိသည္။ သူ႔လွ်ာႀကီးက အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ကို ေရြ ႕လ်ားလာေသာအခါ စီစီဟန္၏ ညည္းညဴမႈက မသဲမကြဲ မဟုတ္ေတာ့။ ေပါင္ၾကားမွ ေခါင္းကို ဖမ္းကိုင္၍ သိသိသာသာပင္ ထုတ္ေဖာ္ညည္းလာသည္။ အသည္းယားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနေသာ လွ်ာႀကီးက ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို လြန္၍ အဖုတ္ေခါင္းထဲ တိုး၀င္လာခ်ိန္တြင္ စီစီဟန္ ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားေတာင္ ေကြးတက္သည္။ “အာ“ခနဲ ေအာ္မိၿပီး သီဟဆံပင္ေတြကို တင္းတင္းဆုပ္စြဲမိသည္။
“ေကာင္း .. ေကာင္းလိုက္တာ .. သီဟ ရယ္ .. အို … အာ .. အာ ..“
အထဲသို႔ ၀င္ႏိုင္သမွ် ထိုးထည့္ၿပီး လွ်ာကို သီဟ ေကာင္းေကာင္းကစားေပးသည္။ စီစီဟန္ တကိုယ္လံုးက ပူေႏြးတက္လာၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို အျပင္းအထန္ေတာင့္တသည္။ အဆိုးဆံုးက ေအာက္ဘက္တြင္ မိမိရအဆြခံေနရသေလာက္ အေပၚဘက္တြင္ လြတ္ကင္းေနေသာ ေရႊရင္ႏွစ္မႊာ။ သီဟလက္ႏွစ္ဖက္က သူမတင္ပါးကို ဆုပ္၍ ပင့္ကိုင္ထားရသည္မို႔ မအား။ မတတ္ႏိုင္။ လြတ္ေနသည့္ သူမလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ရင္သားတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ပြတ္ေခ်သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းနီညိဳေလးေတြမ်ား ေထာင္တက္ေနသည္မွာ ကေတာ့ခြ်န္ေလးႏွင့္ေတာင္ တူေနရွာသည္။
“လ်က္ .. လ်က္ .. သီဟ .. အေစ့ေလးကို လ်က္ေပးဦး ..“
အထဲကို ေမႊေနာက္ထိုးဖြေနေသာ သီဟလွ်ာက အလိုအေလ်ာက္ပင္ ထိုအမိန္႔ကို လိုက္နာပါသည္။ ေျဖးေျဖးခ်င္း အျပင္ကိုျပန္ထြက္လာၿပီး အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ အေပၚဘက္ကို ေရႊ ႔သြားသည္။ အရသာထိပ္ဖူးေလးကို မိမိရရ ထိမိသြားခ်ိန္တြင္မူ စီစီဟန္တကိုယ္လံုး ဗို႔အားျပင္းတစ္ခုကို ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည့္ႏွယ္ ေကာ့တက္သည္။ သြယ္လ်သည့္ ေပါင္တံေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္ခါသည္။ စီစီဟန္တစ္ေယာက္ တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ သီဟက အေလွ်ာ့ေပးမည္ မထင္ပါႏွင့္။ အေစ့ဖုေလးကို ပါးစပ္ႏွင့္ဖိ၍ ငံုထားရင္း လွ်ာႏွင့္ပတ္ပတ္လည္ လ်က္ေပးလိုက္သည္။
“အ ေမ့ .. အီးးးးးးးး ..“
ျမက္ခင္းျပင္ႏွင့္ထိကပ္ေနေသာ အပိုင္းဆိုလို႔ စီစီဟန္ ေက်ာျပင္ႏွင့္ ေထာက္ကန္ထားသည့္ ေျခေထာက္တစ္စံုသာရွိေတာ့သည္။ က်န္သည့္ကိုယ္အပိုင္းက ေကာ့ၾကြသည္။ ျဖဴေဖြးသည့္တင္အစံုကမူ သီဟ အေစ့ေလးကို စလ်က္ေပးသည့္ အခ်ိန္ကစ၍ ေအာက္သို႔ ျပန္မက်ေတာ့။ သီဟကလဲ ဒါႏွင့္မရပ္၊ ေနာက္တစ္ဆင့္တက္သည္။ အေစ့ေလးကို အဆက္မျပတ္လ်က္ေပးေနရင္းမွ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို အေပါက္၀ေလးထဲသို႔ ေရွာင္တခင္ ထိုးထည့္သည္။ အရည္ေတြရႊဲကာ ေဖာင္းမို႔ေနၿပီျဖစ္ေသာ စီစီဟန္အဖုတ္က ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့။ ၀င္လာသည့္ လက္ညိဳးကိုဖမ္းညွစ္သည္။ သီဟ လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းထဲႏွင့္ ၿပီးမသြားေသးပါ။ လက္ခလယ္ကပါ စစ္ကူေရာက္သည္။ စီစီဟန္ အသက္ရွဴသံက ငရုတ္သီးစပ္ေနသူလို ရွီး ရွီး ႏွင့္ ျဖစ္လာသည္။
“သီဟ .. စီစီ ၿပီး … ၿပီးခါနီၿပီ .. အီး .. ရီွး “
သူမကိုယ္ထဲမွာ ျဖစ္တည္ေနေသာ မီးေတာက္မီးလွ်ံက ေပါက္ကြဲထြက္ဖို႔ တာဆူေနသည္။ စီစီဟန္ လက္ႏွစ္ဖက္က အခုအခ်ိန္တြင္ သီဟေခါင္းကို မကိုင္ထားႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေအာက္ဘက္ရွိ ျမက္ခင္းထဲမွ ျမက္တစ္ဆုပ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္လိမ္၍ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ တဇြိဇြိျမည္ကာ ထိုးဆြေနသည့္ လက္ညိဳးႏွင့္လက္ခလယ္၏ တုိက္စစ္တြင္ သူမ အလူးအလဲခံေနရသည္။ သီဟလက္ခလယ္က ေကြးေကြးေလးျဖစ္သြားၿပီး ဆီးစပ္အေပၚပိုင္းကို ဖိ၍ကုတ္လိုက္ခ်ိန္တြင္မူ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့။
“အားးးးးးးးးးးးးးးးးးး …. “
ပန္းပြင့္ေလးတစ္ခု အစြမ္းကုန္ပြင့္အာသြားသည့္ႏွယ္ တူလွၿပီး စီစီအ၀ေလးထဲမွ ၀တ္ရည္ခ်ဳိေတြစီးက်သည္။ ပ်ားပိတုန္းျဖစ္သူ သီဟကေတာ့ ပါးစပ္ႏွင့္ ထိုအရည္ေတြအား ေတ့၍စုပ္ေသာက္ေနသည္။ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္း တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနရွာသည့္ စီစီ၊ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သံပတ္ကုန္သြားေသာ အရုပ္ကေလးလို ၿငိမ္က်သြားသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့သြားသလိုျဖစ္ေနသည့္ စီစီဟန္တစ္ေယာက္ အရည္ေတြကုန္သြားသည့္တိုင္ ဆက္လ်က္ေပးေနေသးေသာ သီဟလွ်ာေၾကာင့္ တစ္ခ်ီၿပီးထားေပမယ့္ ခဏၾကာေသာအခါ မရိုးမရြျပန္ျဖစ္လာသည္။ မရေတာ့။ သီဟကို အေပၚဘက္သို႔ဆြဲယူလိုက္ၿပီး သူမအေပၚေရာက္လာသည္တြင္ တစ္ဖက္သို႔လွိမ့္ခ်သည္။ သူမေအာက္ေရာက္သြားသည့္ သီဟ မအူမလည္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ျပဴးၾကည့္ေနသည္။
“ရွင္ .. သီဟမဟုတ္လို႔ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ … စီစီ ဂရုစိုက္မေနဘူး ..သိလား ..“
သီဟ နားလည္သည္၊ နားမလည္သည္မသိ။ သူမဖာသာ မၾကားတၾကားေျပာရင္း စီစီကိုယ္ကေလးက သီဟကိုယ္ေပၚတြင္ လြန္႔လူးသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူမအလွည့္ဟု ခံယူထားသည္မို႔ သီဟေပါင္ၾကား ေခါင္းေရာက္သြားသည္တြင္ ေထာင္မတ္ေနသည့္ လိင္တံကို လွမ္းကိုင္သည္။ “စီစီ ဂရုစိုက္တာ ဒါပဲ ..“ ဟု ညဳတုတုသံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္ကို ေမာင္တုတ္ထြားက သေဘာက်သည္ႏွင့္တူသည္။ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ျပေနသည္။ သို႔ေပမယ့္ ဒါက ခဏသာ။ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနသည့္ ထိုေခါင္းက မၾကာခင္ပင္ စီစီ၏ ႏႈတ္ခမ္းေထြးေထြးေလးၾကားတြင္ ပိတ္မိသည္။ ဒီတစ္ခါ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ဖို႔ အလွည့္က်သည္က စီစီဟန္ပင္။
တအင္းအင္းႏွင့္ ညည္းသံက စီစီပါးစပ္ထဲသို႔ လိင္တံ တစ္ထစ္ခ်င္း တိုး၀င္းသြားတိုင္း သီဟဆီမွ ထြက္က်သည္။ သီဟ လွ်ာက အ၀ေလးထဲမွာ ေသာင္းက်န္းခဲ့သလို အခုတစ္ဖန္ သူမလွ်ာက ျပန္၍ ေသာင္းက်န္းသည္။ မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ ပါးစပ္ထဲေရာက္ေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးက သံေခ်ာင္းႀကီးတစ္ခုအလား မာတက္သည္။ အေရးထဲ ႏူးႏူးညံ့ညံ့မာသည္ဆိုတာ တကိုယ္လံုးမွာ ဒီတစ္ေနရာထဲပဲ ရွိမွာလို႔ စီစီ ေလွ်ာက္ေတြးမိေသးသည္။ ပါးစပ္ေသးေသးေလးႏွင့္ မဆန္႔မၿပဲ ျဖစ္လာေတာ့မွ အေတြးစကိုလဲျဖတ္၊ စုပ္ေပးေနမႈကိုလဲ ရပ္ၿပီး ျပန္ခြ်တ္လိုက္သည္။ သူမမွာ ဒီထက္ေကာင္းသည့္ အႀကံရွိသည္မဟုတ္လား။
သီဟ မွတ္ဥာဏ္က တျခားဟာေတြေတာ့ မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိမည္။ စီစီဟန္က ပက္လက္ကေလး ျပန္လွဲၿပီး ေပါင္ကားေပးလိုက္သည္တြင္မူ ဘာလုပ္ရမည္ဆိုတာကိုေတာ့ သိေနေသးသည္။ စီစီက သူ႔ကိုယ္ကိုဆြဲေရႊ႕ၿပီး ေနရာေပးလိုက္ေသာအခါ လိင္တံထိပ္ဖူးကို အ၀ေလးႏွင့္ အတိအက်ပင္ ေတ့လိုက္သည္။ တစ္ခ်ီၿပီးထားၿပီမို႔ သူမအထဲ၌ အရည္ေတြႏွင့္ႏူးေနရာ လိင္တံက တိုး၀င္လာသည္တြင္ စီစီဟန္မွာ မူးမူးေမ့ေမ့ပင္ျဖစ္သည္။ တအိအိႏွင့္ တစ္လက္မခ်င္း ျပည့္တက္လာမႈသည္ ဆီးစပ္ႏွစ္ခုခ်င္း ထိကပ္သြားေသာအခါမွ ရပ္တန္႔သည္။
“သီဟ ရယ္ .. အထဲမွာ ျပည့္သိပ္ေနတာပဲ ..“
သူမစကားကို သီဟ တစ္မ်ဳိးထင္သြားလားမသိ။ ဒင္ျပည့္ၾကပ္ျပည့္ ၀င္ေနသည့္ လိင္တံကို ျပန္ဆြဲထုတ္သည္။ စီစီဟန္ မ်က္လံုးေလး အ၀ိုင္းသားျဖစ္သည္။ သီဟမ်ား အကုန္ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္တာလားလို႔။ သို႔ေသာ္ သူမ စိုးရိမ္မႈက ထိပ္ဖူးပဲက်န္ေအာင္ ဆြဲထုတ္ၿပီးသည့္အခ်ိန္တြင္ ျပန္ေျပး၀င္လာေသာ အရွိန္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ကြယ္ထြက္သည္။ စိုးရိမ္မႈအစား ရင္တလွပ္လွပ္ခုန္မႈကသာ အစားထိုး၀င္လာရသည္။ ကာမအရသာက ေကာင္းလြန္းလွသျဖင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေတာင္ခံမေနႏိုင္ပဲ လိုးေဆာင့္ခ်က္တိုင္းကို ေအာက္မွျပန္ေကာ့ေပးသည္။
“ေကာင္း .. ေကာင္းတယ္ .. သခင္မ .. အဲဒီလိုလုပ္ေပးတာ ..“
သူမတြင္မက သီဟလဲ ေကာင္းသည္ဆိုတာကို စီစီနားလည္လိုက္သည္။ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ေအာက္ကေကာ့ေပးရင္းမွ ဖီလင္တိုးလာသည့္အေလွ်ာက္ ႏို႔အံုေတြကို လက္ျဖင့္ေခ်ေနမိသည္။ သီဟက ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ လက္ေထာက္ၿပီး ဒိုက္ထိုးသလို တရၾကမ္းေဆာင့္စျပဳေနၿပီမို႔ သူ႔ကိုဆြဲခိုင္းလိုမျဖစ္။ တင္းမာစူထြက္ေနသည့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြ၊ ေဖာင္းကားလာသည့္ ေရႊရင္ၿဖိဳးၿဖိဳးေတြကို သူမလက္ႏွင့္ပင္ ျပန္ဧည့္ခံရသည္။
“ေဆာင့္ .. ေဆာင့္စမ္း .. သီဟ .. မင္း သခင္မကို နာနာေဆာင့္ ..“
စီစီဟန္ “mistress“ ဆိုသည့္ role ကိုအျပည့္အ၀ ယူလိုက္သည္။ “သခင္မ“ဆိုေသာအေခၚကို သီဟဆီမွ စၾကားတုန္းကေတာ့ စိတ္ထဲမေနတတ္။ သို႔ေသာ္အခုအခ်ိန္တြင္မူ သခင္မျဖစ္ရတာ ေကာင္းသည္ဟု မွတ္ယူေနသည္။ အမိန္႔ေပးသည့္အတိုင္း တေသြမတိမ္းလိုက္နာၿပီး အျပင္းအထန္ေဆာင့္ေနသူ သီဟေၾကာင့္ အရသာေတြတစ္ေလွႀကီး ရေနသည္မဟုတ္လား။ တဖတ္ဖတ္ တဇြိဇြိျမည္သံေတြက စကၠန္႔မလပ္ထြက္လာၿပီးေနာက္ အဖုတ္အတြင္းပိုင္းမွ ရင္းႏွီးေနေသာ ခံစားမႈတစ္ခုကို ေပးလာသည္။ သူမ ေနာက္တစ္ခါ ၿပီးေတာ့မည္။
“သ .. သခင္ မ .. က် .. က်ေနာ္ ..“
“ရ ..ရတယ္ .. အင့္ .. သီဟ .. ၿပီး ၿပီးလိုက္ … အရည္ေတြ ပန္း .. ပန္းထုတ္လိုက္ … အာ ..“
ရႈံ ႔ပြရႈံ ႔ပြႏွင့္ အတြင္းသားေတြကို ကစားေပးလိုက္သည္တြင္ သီဟ ေတာင့္ခံမထားႏိုင္ေတာ့ပါ။ လိင္တံထိပ္က ေဖာင္းကားတက္ၿပီး လရည္ေတြကို တဟုန္ထိုး ပန္းထုတ္မိသည္။ အဖုတ္တြင္းမွာ ေရကာတာအေသးစားေလး က်ဳိးသည့္ႏွယ္ပင္ ျဖစ္တည္သြားေလေတာ့သည္။
“အီးးးးးးးးးးးး ..“
တစစ္စစ္နဲ႔ ပန္းထုတ္ေနေသာ လရည္ေတြကုန္သြားသည့္အခ်ိန္တြင္ သီဟကိုယ္က ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ပဲ စီစီေပၚထပ္က်သည္။ ကာမအရသာကို ႏွစ္ခ်ီထိထိၿပီးေအာင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးေပးခဲ့သည့္ သီဟကို ၾကင္ၾကင္နာနာေထြးေပြ႔ထားသည္။ သူမမ်က္ႏွာႏွင့္ နီးကပ္စြာရွိေနသည့္ ပါးျပင္ေပၚကို အနမ္းတစ္ခုေျခြလိုက္ၿပီး စီစီ သီဟနားကို ကပ္၍ ေျပာသည္။
“သီဟ က အရမ္းလုပ္တတ္တာပဲ .. ခ်စ္ဖို႔အရမ္းေကာင္းတယ္ ..“
“ဘာ … ေျပာတယ္ !!! …“
နားနားတြင္ မိုးႀကိဳးကပ္ပစ္လိုက္သလို စီစီဟန္ ဒိန္းခနဲ ခံစားရသည္။ ကိုယ္ေပၚတြင္ ပိေနသူ သီဟကို ေဘးသို႔ ကမန္းကတမ္း တြန္းဖယ္သည္။ ဘယ္သူေရာက္လာမွန္း ေဗဒင္ေမးစရာေတာင္မလို။ မီး၀င္း၀င္းေတာက္ေနေသာ မ်က္လံုးႏွင့္ သူမကို ၾကည့္ေနသူက လင္းသဒၵါ ..
“သ .. သဒၵါ … စီစီ .. ရွင္း .. ရွင္းျပ ..“
“ဘာမွ ရွင္းျပစရာ မလိုဘူးးးးးးးး …“
လင္းသဒၵါလက္က ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ကင္ဒိုဓါးအိမ္ထဲမွ ဓါးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္က အျပစ္ရွိသူျဖစ္သည့္အျပင္၊ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလွသျဖင့္ စီစီဟန္ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။ သို႔ေသာ္ မထင္ထားသည့္ ကိစၥတစ္ခုက ျဖစ္သည္။ စီစီတြန္းထုတ္လိုက္သူ သီဟက ခြ်တ္ထားခဲ့သည့္ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ဓါးေျမွာင္ကို ဆြဲထုတ္သည္။ သူမႏွင့္ စီစီၾကားထဲတြင္ ရုတ္ခ်ည္း၀င္လာသူ သီဟေၾကာင့္ လင္းသဒၵါ ဓါးကိုင္ထားရင္းႏွင့္ ငိုင္သြားသည္။ သူမ ဘာလုပ္ရမည္နည္း။ ဒါ သူမခ်စ္သူ .. သီဟ။ ပင္ကိုယ္စိတ္မရွိေသးသည့္တိုင္ သူမ ခ်စ္ရသူေလ။ အခုေတာ့ သူမခ်စ္ရသူက သူမ အမုန္းဆံုးလူကို အကာအကြယ္ေပးေနေခ်ၿပီ။
“သီဟ .. ေနာက္ဆုတ္စမ္း ..“
“လင္းသဒၵါ .. စီစီေတာင္းပန္ပါတယ္ .. စီစီအေတြ႔ေနာက္ပါသြားမိတယ္ .. ဒီလိုမျဖစ္သင့္မွန္း သိ .. သိ“
“ေတာ္ၿပီ .. နင္ေျပာတာေတြကို ဘာမွ မၾကားခ်င္ဘူး .. သူ႔၀ိညာဥ္ကို ျပန္ရတဲ့အခ်ိန္အထိပဲ နင့္ကို ငါ သည္းၿငီးခံႏိုင္မယ္ .. အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ နင္ ငါတို႔နဲ႔ ေ၀းေ၀းကို သြားေပေတာ့ ..“
စီစီဟန္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သည္။ သူမ သိလိုက္ပါၿပီ။ သီဟကို ဘယ္ေလာက္ပဲပဲ လိုခ်င္ခဲ့ပါေစ၊ သူႏွင့္လက္တြဲကာ တစ္ေလာကလံုး၏ ရန္သူ ယမရာဇာကို ရင္ဆိုင္ခဲ့ခ်င္ပါေစ၊ အခုေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ သူမ၏ ဆႏၵႏွင့္ သူမ၏ အနာဂါတ္ကို လဲရေပေတာ့မည္။ တကယ္ဆို လင္းသဒၵါကို ဂရုမစိုက္ေပမယ့္ အမွားကို က်ဴးလြန္ခဲ့သူက သူမသာမို႔ အျပစ္မဆိုႏိုင္ေပ။ တစ္ဖြဲ႔လံုး၏ ယံုၾကည္မႈကို အလြဲသံုးစားလုပ္ခဲ့မိသည္ မဟုတ္လား။ လင္းသဒၵါစကားကို လက္ခံသည့္အေနႏွင့္သာ ေခါင္းကို မညိတ္ခ်င္ညိတ္ခ်င္ ညိတ္ျပလိုက္ရသည္။
ထိုအခ်ိန္ေလးတြင္ သူမတို႔နားကို အေျပးအလႊား ေနာက္ထပ္ေရာက္လာသူက ကလ်ာဏီ။ ကလ်ာဏီခမ်ာ သီဟတို႔ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး ေျပးလာသည့္ ေျခလွမ္းေတြ တန္႔သြားသည္။ တျခားဘာမွ မစူးစမ္းႏိုင္ခင္ လင္းသဒၵါလက္ထဲက ဓါးကိုျမင္သြားၿပီး သူမကို ေျပးဆြဲဖို႔ ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ လင္းသဒၵါက သူမကို စူးခနဲတစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ကလ်ာဏီ လာခဲ့သည့္ဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္သြားသည္။ ကလ်ာဏီနားသို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္မူ ေျခလွမ္းရပ္၍ အားလံုးၾကားေလာက္ေအာင္ စကားတစ္ခြန္းကို ေျပာသြားရွာသည္။
“မကလ်ာ .. ရွင္သာ ဟိုဟာမလို လုပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သဒၵါကို အဆိုးမဆိုနဲ႔ … ဒါပဲ က်မေျပာခ်င္တယ္ ..“
ႏွစ္ရက္တာ ခရီးဆိုသည္မွာ တြက္ၾကည့္လွ်င္ ဘယ္ေလာက္မွ ၾကာသည္ မဟုတ္သည့္တိုင္၊ အခုေတာ့ လင္းသဒၵါတို႔ တစ္ဖြဲ႔လံုး ပင္ပန္းေနပါသည္။ ညတုန္းက စီစီဟန္ႏွင့္ သီဟတို႔၏ ခ်ဳံကြယ္မွ ဇာတ္လမ္းကို သိသြားၿပီးေနာက္ သူမတို႔ အားလံုး ဘယ္သူမွ ျပန္အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ မီးပံုေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း မိုးလင္းခဲ့ရသည္။ အရုဏ္လင္းလာသည္ႏွင့္ ခရီးထြက္ဖို႔ ရေလာက္သည္မို႔ ကလ်ာဏီ၏ ႏိႈးေဆာ္သည့္စကားကို လုိက္နာၿပီး သူမတို႔ ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ တစ္ေနကုန္ေအာင္ လမ္းတြင္ မနားေတာ့ပဲ ျမင္းေတြကို ႏွင္လာခဲ့ၾကရာ ညေနေစာင္းေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ လယ္ကြင္းျပင္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။
“အားလံုးပဲ … စီစီတို႔ ေရာက္ၿပီ ..“
ေရႊ၀ါေရာင္ သမ္းစျပဳေနေသာ လယ္ကြင္း၏ အစြန္တြင္ ေျမစိုက္တဲကေလး တစ္လံုးရွိေနသည္။ တဲရွိရာသို႔ ဦးတည္ကာ ေဖာက္ထားေသာ ေျမလမ္းေလးအတိုင္း စီစီဟန္၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ကလ်ာဏီတို႔ ေနာက္ကလိုက္လာခဲ့သည္။ သူမတို႔ အားလံုးတဲေရွ ႕ေရာက္ခ်ိန္တြင္ တဲတံခါး၀၌ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ရွိႏွင့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ သတ္လတ္ပိုင္းအရြယ္ရွိမည့္ ထိုမိန္းမသည္ ရိုးရိုးသာမန္ ဖ်င္ၾကမ္း၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္ထားသည့္တိုင္ သူမ၏အလွအပက ထင္းခနဲ ေပၚေနသည္။ အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္း၊ ကိုယ္လံုးကုိယ္ေပါက္ေတာင့္သည့္ ထုိအမ်ဳိးသမီးက သူမဆီတန္းလာေနၾကသည့္ လူတစ္စုကို မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႔ကာ ၾကည့္ေနေလသည္။
တဲအိမ္ကေလးႏွင့္ နီးလာေလေလ စီစီဟန္ပံုစံက တစ္မ်ဳိးျဖစ္လာေလေလ ျဖစ္သည္။ ဒါကို အရင္ဆံုးသတိျပဳမိသူက သူမႏွင့္ ေဘးခ်င္းယွဥ္ကာ ျမင္းစီးလာသူ ကလ်ာဏီ။ စိတ္ထဲ စႏိုးစေႏွာင့္ျဖစ္ရသည္။ သူမတို႔ ထင္ထားခဲ့သည္က စီစီဟန္က သီဟကို ကုဖို႔ သူမ မိတ္ေဆြရွိရာသို႔ ေခၚသြားမည္ဆိုတာကို။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအမ်ဳိးသမီးကို ေတြ႔သည့္အခ်ိန္တြင္ စီစီ ပံုစံက စိုးရိမ္သည့္အသြင္ ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ထိုအေတြးေၾကာင့္ တဲအိမ္၀င္းထဲသို႔ ၀င္လာသည္ႏွင့္ ကလ်ာဏီက လက္ျပ၍ ေနာက္မွပါလာသူ လင္းသဒၵါတို႔ကို လွမ္းတားသည္။ လင္းသဒၵါက ဘာျဖစ္လို႔လဲဟု ျပန္ေမးမည္ျပဳစဥ္မွာပင္ ေရွ႔ကသြားေနသူ စီစီဟန္ သူမ ျမင္းေပၚမွ ဆင္းသြားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ အမ်ဳိးသမီးဘက္ကိုလွည့္ၿပီး စီစီဟန္ ခါးကေလးကိုင္း၍ လက္အုပ္ခ်ီသလို အမူအယာတစ္မ်ဳိးလုပ္ျပသည္။
“ဆရာမ !!! …“
“မင္း ငါ့ကို ဆရာမလို႔ မေခၚနဲ႔ !! …“
“ေနာ္ .. ၀တီ .. စီစီေျပာတာကို နားေထာင္ပါဦး ..“
ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ ဒီအမ်ဳိးသမီးက စီစီဟန္၏ ဆရာမတဲ့လား။ စီစီဟန္ဆိုသည္မွာ တစ္ေလာကလံုးကို ဂရုမစိုက္သည့္စိတ္ထားရွိသူမွန္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ သီဟႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး လင္းသဒၵါႏွင့္ သတ္ပြဲက်င္းပခဲ့သည့္တိုင္ သူမက အေရးလုပ္သည့္ပံု ျပခဲ့တာမဟုတ္။ အခု ေနာ္၀တီဆိုသည့္ အမ်ဳိးသမီးေရွ႔တြင္မူ စီစီမ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ေလာက္ပဲရွိေတာ့သည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမတို႔ ဆရာ တပည့္ႏွစ္ေယာက္ၾကားတြင္ မေျပလည္ေသာ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြ ရွိခဲ့မည္ဆိုတာကို။
“မူလ၀ိညာဥ္ျပန္ေခၚတဲ့ spell ကို လိုခ်င္လို႔ စီစီ ျပန္လာတာ .. ေနာ္၀တီ“
“စီ စီ ဟန္ …ငါ ရွင္းရွင္းပဲေျပာမယ္ … မင္းသေဘာနဲ႔မင္း ငါ့ဆီက ထြက္သြားခဲ့တုန္းက ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့ဆီ ျပန္မခိုလႈံဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တာ မေမ့ေသးဘူးမွတ္လား ..“
“မေမ့ပါဘူး .. စီစီ မိတ္ေဆြအတြက္ပဲ ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားၿပီး ျပန္လာခဲ့တာပါ ..“
မ်က္ႏွာေအာက္ခ်၍ ေျပာသည့္ စီစီဟန္႔စကားတြင္ ေနာ္၀တီ သူမညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္သည္။ ျမင္းေပၚမွမဆင္းေသးပဲ မလႈပ္မယွက္အေနအထားႏွင့္ သူမတို႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ သီဟကို ေတြ႔သည္။ ေနာ္၀တီ ရုတ္တရက္ေတာ့ သီဟတြင္ ဘာအမွားအယြင္းျဖစ္ေနသည္ဆိုတာကို စဥ္းစားလို႔မရပါ။ ခရီးပန္းလာလို႔ ပင္ပန္းသည့္ပံုေပါက္ေနသည္မွလြဲ၍ သူ႔ပံုစံက လူေကာင္းတစ္ေယာက္အတိုင္းပဲပင္။
“မင္း မိတ္ေဆြက ဘာျဖစ္လို႔လဲ .. ေန .. ေန စမ္းပါဦး …“
သူမတို႔ေျပာဆိုေနသမွ်ကို ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့သည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ေငးၾကည့္ေနသည့္ သီဟေၾကာင့္ ေနာ္၀တီ ျဖတ္ခနဲ သတိရသည္။ ေျခစံုပစ္ကာ ထြက္သြားသည့္ တပည့္မက ငါးႏွစ္ၾကာမွ ျပန္ေရာက္လာၿပီး မူလ၀ိညာဥ္ျပန္ေခၚ spell ကိုလုိခ်င္သည္ဆိုတာႏွင့္ ထည့္ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ဘာဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိသည္။ ေနာ္၀တီ မ်က္ႏွာတြင္ ေဒါသအရိပ္အေယာင္ေတြ ယွက္သမ္းလာသည္။ စီစီဟန္သည္ သူမကို ပစ္သြားခဲ့သည္သာမက တားျမစ္ထားသည့္ spell ကိုပါ အသံုးခ်ခဲ့ၿပီ။ ေနာ္၀တီတို႔ ပညာသည္ေလာကတြင္ ဒါက အႀကီးမားဆံုးေသာ စည္းေဖာက္မႈပင္။
“မင္း .. မင္း မိုက္လွခ်ည္လား .. စီစီ .. သူ႔ကို ၀ိညာဥ္အတုထည့္ေပးထားတယ္ မွတ္လား ..“
“ဒီမွာရွင့္ … ၀ိညာဥ္အတု ထည့္ေပးတာ ဘာျဖစ္တာမို႔လို႔လဲ .. က်မ မသိလို႔ ေမးၾကည့္တာပါ …“
ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္အၾကား တစစႏွင့္ အေျခအေနတင္းမာလာမႈကို ျမင္ေနရသည္တြင္ ကလ်ာဏီ မေနႏိုင္ပဲ ၀င္ေျပာရေတာ့သည္။ ေနာ္၀တီ၏ အၾကည့္စူးစူးက သူမဆီ တန္းေရာက္လာသည္။ ပညာသည္မို႔ ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါကို ဘယ္သူေတြမွန္း ျမင္စကတည္းက တန္းသိသည္။
“ဒီမွာ .. ရွင္က ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး စီစီနဲ႔ ၀င္ပတ္သက္ေနလဲေတာ့ မသိဘူး .. က်မေျပာျပမယ္ .. ဒီကေလးကို ေတာထဲမွာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြနဲ႔လဲၿပီး ေသမလိုျဖစ္ေနရာကေန က်မ ကယ္လာခဲ့ရတာ .. အေမတစ္ေယာက္လိုပဲ က်မ အရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ ေမြးလာခဲ့တယ္ … necromancy လို႔ေခၚတဲ့ ေမွာ္ပညာကိုလဲ က်မပဲ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ သင္ေပးခဲ့တာ .. ဒါေပမယ့္ သူက ပညာစံုေတာ့ ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ .. ဒီပညာရပ္ကို တိုက္ခိုက္ေရးဘက္မွာ အသံုးခ်သင့္တယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုလာခဲ့တယ္ .. က်မက လက္မခံေတာ့ က်မ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ခိုးၿပီး သံုးခဲ့တယ္ .. သူ ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲဆိုတာ ရွင္သိလို႔လား … က်မတို႔ပညာကို ေအာက္လမ္းအတတ္လို႔ေခၚတာ သူတို႔လို စုန္းျပဴးေတြေၾကာင့္ပဲ ..“
“ေနာ္၀တီ .. ရွင္ တစ္ဖက္သတ္ႀကီးပဲ မေျပာနဲ႔ .. ရွင္သာလွ်င္ စီစီရဲ ႔အရည္အခ်င္းေတြကို အသိအမွတ္မျပဳတာ .. စီစီဘ၀ကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားခဲ့တာ … သိလားးးးးး ….“
စီစီဟန္က ၿငိမ္ခံမေနပါ။ ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ပက္သည္။ အကူအညီလာေတာင္းသည့္လူႏွင့္ အကူအညီေပးမည့္လူက ရန္ျဖစ္ေနၾကၿပီမို႔ အေျခအေန ဘယ္လိုမွ မေကာင္းေတာ့သည္ဆိုတာ ကလ်ာဏီ ရိပ္မိသည္။ သူမ ၀င္ေျပာဖို႔ ပါးစပ္ဟစဥ္မွာပင္ ေနာ္၀တီက ျဖတ္၍ ေအာ္သည္။
“ငါ ဘာမွ မၾကားခ်င္ဘူး…. နင္တို႔ေတြ အခုခ်က္ခ်င္း ထြက္သြားၾက !!!! “
တင္းမာျပတ္သားသည့္ အသံႏွင့္ ေနာ္၀တီက ေျပာသည့္တိုင္ စီစီဟန္လက္မခံပါ။ “မသြားႏိုင္ဘူး“ ဟု တန္ျပန္ေအာ္ေျပာၿပီး ေရွ ႔ကိုတိုးသည္။ ရုတ္တရက္ “၀ွီး“ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ျမားတစ္ေခ်ာင္းက သူမေျခဖ၀ါး ေရွ႔တည့္တည့္တြင္ စိုက္သည္။ တစ္လက္မေတာင္ မျခားပဲ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြႏွင့္ ထိေတာ့မတတ္ နီးကပ္စြာ စိုက္၀င္ေနေသာ ျမားတံေၾကာင့္ စီစီဟန္ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ျမားတံလာရာသို႔ ၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ တဲေနာက္ကြယ္မွ လူတစ္ေယာက္ေပၚလာသည္။ လူ .. မဟုတ္ေသး။ ေခ်ာေမာလွသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ ေျဖာင့္စင္းေနသည့္ေရႊေရာင္ဆံပင္ၾကားထဲမွ ေထာင္ထြက္ေနသည့္ နားရြက္တစ္စံုေၾကာင့္ elf တစ္ေယာက္မွန္း စီစီဟန္တို႔သိသည္။ ထုိ elf ေယာက်္ားသည္ ျမားတံေလးစင္းကို တၿပိဳင္တဲေလးညိဳ ႔တြင္ဆြဲထားၿပီး စီစီဟန္တို႔ဘက္ခ်ိန္ထားသည္။ လင္းသဒၵါက ျမန္သည္။ အႏၱရာယ္ဆိုတာကို ရိပ္မိသည္မို႔ ထိုelf ေပၚလာသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမကလဲ ေနာက္ေက်ာတြင္လြယ္ထားသည့္ ေလးႏွင့့္ျမားကိုထုတ္ကာ ျပန္ခ်ိန္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။
“ဆရာမ ေျပာတဲ့အတိုင္း မင္းတို႔ ျပန္သြားက်ရင္ေကာင္းမယ္ …“
“ေနာ္၀တီ … ဘာလဲ … ေနာက္ထပ္ တပည့္အသစ္လား ..“
“မဟုတ္ဘူး .. သက္ေတာ္ေစာင့္ အသစ္ …“
စီစီဟန္၏ ေငါ့ေတာ့ေတာ့အေမးကို ေနာ္၀တီကလဲ မထီမဲ့ျမင္ပင္ ျပန္ေျဖသည္။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားရွိ အေျခအေနသည္ ဆူခါနီး ေရေႏြးအိုးတစ္လံုးႏွယ္ပင္။ အခ်ိန္မေရြး ေ၀က်ၿပီး ေပါက္ကြဲထြက္မည့္အသြင္ ရွိေနသည္။ ရုတ္ခ်ည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားသည့္ တဲအိမ္ေရွ႔ကေျမကြက္လပ္တြင္ ကြင္းျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလတိုးသံသာ တစ္ခုတည္းေသာ အသံျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုတိတ္ဆိတ္မႈကို ေဖာက္ထြင္းကာ ထြက္လာသည့္ ငိုရိႈက္သံေၾကာင့္ ေနာ္၀တီေရာ ၊ စီစီဟန္ပါ အသံလာရာသို႔ လွည့္ၾကည့္က်သည္။ လင္းသဒၵါ .. သူမ မ်က္လံုးတြင္ မ်က္ရည္စေတြ ခိုတြဲ၍ ေနသည္။ လက္တြင္ကိုင္ထားသည့္ ျမားတံက တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေအာက္သို႔စိုက္က်သြားၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာကို အုပ္၍ တအင့္အင့္ႏွင့္ ငိုသည္။
“ရွင္တို႔ေတြ ဘာေတြပဲျဖစ္ခဲ့ ျဖစ္ခဲ့ … က်မကို သနားရင္ သူ႔ကိုကယ္ပါ .. က်မ ဘာလုပ္ေပးရ ေပးရပါ .. ကြ်န္ခံရမယ္ဆိုရင္ေတာင္ ခံပါ့မယ္ ..“
လင္းသဒၵါ၏ အေျပာႏွင့္ အျပဳအမူတြင္ ေနာ္၀တီသာမက အားလံုးမ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ ကလ်ာဏီ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေျမကြက္လပ္တြင္ ဒူးေထာက္လိုက္ေသာ လင္းသဒၵါ လက္ေမာင္းကိုဆြဲထူသည္။ သို႔ေပမယ့္ လင္းသဒၵါက သူမလက္ကို ခါထုတ္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္ၿမဲဆက္ထိုင္ေနသည္။ မ်က္ရည္တသြင္သြင္ စီးက်ေနေသာ လင္းသဒၵါအျဖစ္ကိုျမင္လွ်င္ ႏွလံုးသားရွိသူမည္သူမဆို ေၾကကြဲမိမည္မွာ ေသခ်ာလွသည္။ ေနာ္၀တီ သက္ျပင္းေမာတစ္ရႈိက္ကို ရိႈက္ကာသြင္းသည္။
“မိန္းကေလး .. မင္းနဲ႔သူနဲ႔က ဘာေတာ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေတာင္းပန္ေနရတာလဲ ..“
“သူ .. သူ က သဒၵါ အခ်စ္ရဆံုးသူပါ .. သဒၵါ ခ်စ္ဦးသူပါ .. ဆရာမရယ္ ..“
“ဟုတ္တယ္ .. ဆရာမ .. ေနာက္ၿပီး သူက ယမရာဇာကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္မယ့္ prophecy လာ သူရဲေကာင္းပဲ …“
ကလ်ာဏီက လင္းသဒၵါစကားကို ထပ္ျဖည့္ကာ ေျပာေပးသည္။ ရင္ထဲမွလဲ လင္းသဒၵါ၏ သီဟအေပၚထားသည့္ အခ်စ္စိတ္ကို အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္။ သူမ ဘယ္ေလာက္ထိ သီဟကို တြယ္တာသည္ဆိုဆို၊ လင္းသဒၵါ၏ ေမတၱာထုထည္ေလာက္ အားမေကာင္းသည္ဆိုတာကို သိသြားၿပီျဖစ္သည္။ ကလ်ာဏီသာမက စီစီဟန္ပါ ထိုအခ်က္ကို နားလည္မိသည္။ အစတုန္းကေတာ့ သူမ လင္းသဒၵါႏွင့္ အတိုက္အခံလုပ္ခ်င္ခဲ့ေသာ္လဲ အခုေတာ့ ထိုစိတ္ေတြမရွိေတာ့။ လင္းသဒၵါ၏ အခ်စ္စိတ္ကို အသိအမွတ္ျပဳမိၿပီး သီဟသာ အေကာင္းအတိုင္း ျပန္ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ေနာက္ဆုတ္ေပးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ တကယ္ဆို သူမအတြက္က ဘာမွ ပိုမထူးေတာ့။ ေလလြင့္ခဲ့သူမို႔ သန္းေခါင္ထက္ ညည့္ပိုမနက္ေတာ့။
“သု၀ဏ … မင္းရဲ ႔ေလးကိုဖယ္ၿပီး သူတို႔ကို အိမ္ထဲမွာ ဧည့္ခံဖို႔ ေနရာျပင္ေပးပါ ..“
ေနာ္၀တီ၏ စကားတြင္ လင္းသဒၵါ မ်က္ရည္ေတြၾကားမွာ သူမကို ၿပံဳးကာေမာ့ၾကည့္သည္။ ေနာ္၀တီက သူမကို နားလည္သည့္အသြင္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ လက္ဟန္ျဖင့္လဲ လင္းသဒၵါကို ထဖို႔ျပသည္။ ေနာ္၀တီက သီဟကို ကုဖို႔လက္ခံလိုက္ၿပီမွန္း အားလံုးနားလည္သည္။ စီစီဟန္ အခုမွ သက္ျပင္းခ်ရသည္။ ေနာ္၀တီဘက္သို႔လွည့္ကာ
“ေက်း .. ေက်းဇူးတင္ ..“
“မင္း .. ငါ့ကို ဘာမွ ေက်းဇူးတင္စရာမလိုဘူး းးး … ငါ ဒီမိန္းကေလးရဲ ႔ေမတၱာတရားကို ေလးစားလို႔ လုပ္ေပးတာ … မင္းနဲ႔ဘာမွ မဆိုင္ဘူးမွတ္ ..“
စီစီဟန္ ပါးစပ္ပိတ္ထားလိုက္ရေတာ့သည္။ လင္းသဒၵါတို႔ အိမ္ထဲ၀င္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမလဲ သီဟႏွင့္အတူ ေနာက္ကလိုက္၀င္လာခဲ့သည္။ ေနာ္၀တီ၏ တဲက အျပင္ဘက္အျမင္တြင္ ႏံုခ်ာလွသည္ဟု ထင္ရေသာ္လဲ အတြင္းဘက္တြင္မူ ခမ္းနားလွသည္။ တဲကုပ္ေလးႏွင့္ မတူေအာင္လဲ က်ယ္၀န္းလွသည္။ ကလ်ာဏီဒါကို ျမင္ေတာ့ ထူးဆန္းၿပီး အံ့ၾသမေနေတာ့ပါ။ ေနာ္၀တီဆိုတာ ဘယ္လိုပညာသည္ဆိုတာ သူမသိေနသည္မဟုတ္လား။ ေနာ္၀တီက အခန္းဖြဲ႔ထားသည့္ တဲအလယ္သို႔ ဦးတည္ကာ ေလွ်ာက္သြားၿပီး အိပ္ခန္းတံခါးတစ္ခုကို ဆြဲဖြင့္သည္။ သူမ အထဲသို႔ ၀င္သြားခ်ိန္တြင္ ကလ်ာဏီတို႔လဲ သီဟကိုတြဲ၍ ေနာက္ကပါလာသည္။ ေနာ္၀တီက အခန္းေထာင့္က ကုတင္ကုိ လက္ညိဳးထိုးျပသည္။
“သူ႔ကို အဲဒီအိပ္ယာေပၚမွာ လွဲခိုင္းလိုက္ …“
ေနာ္၀တီေျပာသည့္အတိုင္း စီစီဟန္က အမိန္႔ေပးလိုက္ေသာအခါ သီဟ မဆိုင္းမတြပင္ ကုတင္ေပၚ ၀င္လွဲသည္။ ေနာ္၀တီက သီဟ၏ နဖူးအလည္တည့္တည့္ကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး spell တစ္ခုကို စတင္ေရရြတ္သည္။ ထိုအသံၾကားသည္ႏွင့္ သီဟမ်က္လံုးေတြက မွိတ္သြားၿပီး စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း နဖူးအလည္တြင္ အနီေရာင္အ၀ိုင္းစက္တစ္ခု ေပၚလာသည္။ ထိုအ၀ိုင္းစက္သည္ အသားထဲကို လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးႏွင့္ထိုးထားသည့္ႏွယ္ အလင္းေရာင္ထြက္ေနသည္။ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ လင္းသဒၵါက ..
“သူ .. သူ ..“
“စိတ္မပူနဲ႔ .. ကေလးမ .. သူရဲ ႔၀ိညာဥ္အတုကို တစ္ေနရာထဲမွ စုထားလိုက္တာ .. ဒါက ဘာမွ မဟုတ္ေသးဘူး .. စလံုးေရစပဲ ရွိေသးတယ္ .. တကယ့္၀ိညာဥ္ျပန္ေခၚမႈက အခုမွ စမွာ .. ဒါေပမယ့္ ..“
ေနာ္၀တီစကားက “ဒါေပမယ့္“တြင္ ရပ္သြားၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္တိုင္ ေရွ႔ဆက္မလာေတာ့။ ေျပာဖို႔မေျပာဖို႔ ခ်ိန္ဆေနသည္ႏွင့္တူသည္။ စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့သည့္ လင္းသဒၵါကပင္ ဆက္၍ေမးရသည္။
“ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ .. ဆရာမ ..သူ႔ကိုကုဖို႔ ဘာလိုလို႔လဲ ..“
“အင္း .. ဒီ၀ိညာဥ္ျပန္ေခၚဖို႔က spell တြင္မကဘူး .. ေဆးေဖာ္စပ္ဖို႔လဲလိုတယ္ .. အခုျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ေဆးေဖာ္ဖို႔ပစၥည္းအကုန္ရွိေပမယ့္ အဓိကလိုအပ္တဲ့အရာတစ္ခုေတာ့မရွိဘူး …“
“ဘယ္အရာမို႔လို႔လဲ .. ဆရာမ .. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သဒၵါရေအာင္ ရွာေပးပါ့မယ္ ..“
“အင္း .. ဒီဟာက ရွာရခက္တယ္လို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူး .. ဒါေပမယ့္ ကေလးမရဲ ႔ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာ့ လိုလိမ့္မယ္ .. ကဲ .. အားလံုးပဲသိရေအာင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာမယ္ .. ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ အိပ္ဖို႔မိန္းမတစ္ေယာက္လိုတယ္ ..“
“ေအာ္ .. ဒါမ်ား ..“
လင္းသဒၵါ မ်က္ႏွာတြင္ ဘာမ်ားခက္လို႔လဲဆိုသည့္ အသြင္က ခ်က္ခ်င္းေပၚသည္။ ကလ်ာဏီႏွင့္ စီစီဟန္ကမူ ၿပံဳးစိစိမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ရွိေနသည္။
“မၿပီးေသးဘူး .. ကေလးမ .. အဲဒီမိန္းမဟာ သူနဲ႔အရင္က မအိပ္ဘူးတဲ့သူျဖစ္ရမယ္ .. ကဲ ေျပာစမ္း .. မင္းတို႔သံုးေယာက္ထဲမွာ ဘယ္သူ သူနဲ႔ မအိပ္ဘူးလဲ .. ကေလးမကိုပဲ အရင္ေမးမယ္ .. သူနဲ႔မင္းနဲ႔က အတူတူေနခဲ့ၿပီးၿပီလား ..“
“ဒါ .. ဒါ ..“
မထင္မွတ္ထားသည့္ ကိစၥေၾကာင့္ လင္းသဒၵါ မ်က္ႏွာက ေဆးနီပက္ျဖန္းလိုက္သလို နီရဲသြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ခနသာ။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ေနာ္၀တီ၏ စကားေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အက်ဳိးဆက္ကို ေတြးမိၿပီး မ်က္လံုးကေလးအ၀ိုင္းသားျဖစ္သည္။ ကလ်ာဏီကို လွမ္း၍ ၾကည့္စဥ္တြင္ သူမကလဲ လင္းသဒၵါအား မ်က္စိပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ႏွင့္ ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ စီစီဟန္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့လဲ သူမက သူလဲမကူႏိုင္ဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္လက္ခါျပသည္။
မိန္းကေလးသံုးေယာက္၏ မ်က္ႏွာအမူအယာႏွင့္ အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး ေနာ္၀တီ ကြက္ခနဲမ်က္ႏွာပ်က္သည္။ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ သူမတို႔သံုးေယာက္စလံုးကို လက္ညိဳးထိုး၍ ..
“မင္းးးး … မင္းတို႔ေတြ ဘယ္လိုဟာေတြလဲ … ေျပာစမ္း .. မင္းတို႔သံုးေယာက္စလံုး သူနဲ႔အိပ္ခဲ့တယ္ေပါ့ .. မင္းးး ..“
သူတို႔ႏွင့္အတူ အခန္းထဲေရာက္ေနေသာ သု၀ဏသည္ ဆရာမျဖစ္သူ၏ စကားအၾကားတြင္ ခ်က္ခ်င္းကို ေနာက္ေက်ာမွလြယ္ထားေသာ ေလးကို ထုတ္ယူသည္။ အေျခအေနက ရုတ္ခ်ည္းျပန္တင္းမာလာ၏။
“ေနဦး … ေနာ္၀တီ .. ရွင္ သူ႔ကိုကယ္ဖို႔ လင္းသဒၵါကို ကတိေပးၿပီးၿပီမွတ္လား .. က်မတို႔ necromancy ပညာမသင္ခင္မွာ ရြတ္ဆိုခဲ့ရတဲ့ oath ထဲက နံပါတ္သံုးအခ်က္က ဘာလဲ ..“
စီစီဟန္စကားက ဘာဆိုတာ လင္းသဒၵါတို႔ နားမလည္ပါ။ သို႔ေသာ္ ေနာ္၀တီကေတာ့ နားလည္သည္ထင္သည္။ အသားတဆတ္ဆတ္တုန္သည္အထိ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေပမယ့္ လင္းသဒၵါတို႔ကို ႏွင္ထုတ္သည့္စကားေတာ့ မဆို။ သူမေဒါသကို သူမ ထိန္းခ်ဳပ္ေနရာမွန္း သုန္မႈန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာကသိသာလွသည္။ တစ္မိနစ္၊ ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ ထိုအတိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္မွ သူမ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ဟန္ႏွင့္ “ဟူး“ခနဲေနေအာင္ပင္ သက္ျပင္းကို ရွဴထုတ္လိုက္ရင္း လင္းသဒၵါတစ္ေယာက္ထဲကိုသာ စိုက္ၾကည့္သည္။
“က်န္တဲ့သူေတြ အားလံုး အျပင္ထြက္က် .. ငါနဲ႔ သူနဲ႔႔ပဲ ႏွစ္ေယာက္ထဲ စကားေျပာခ်င္တယ္ ..“
ကလ်ာဏီက စီစီဟန္ကို မ်က္ရိပ္မ်က္ခ်ည္ျဖင့္ လွမ္းေမးသည္။ စီစီဟန္က သူမဆရာမေျပာသည့္အတိုင္း လိုက္နာဖို႔ ေခါင္းညိတ္ျပသည္တြင္ အခန္း၀သို႔ တေျဖးေျဖးခ်င္း ျပန္ဆုတ္ေလွ်ာက္သည္။
“ေဟ့ေနဦး … မင္း က နဂါးမ မဟုတ္လား …“
“ဟုတ္ပါတယ္ .. က်မနာမည္ ကလ်ာဏီပါ ..“
“မင္း ခုနတုန္းက သူ႔အေၾကာင္းေျပာတာ တစ္ခုရွိတယ္ .. သူက ယမရာဇာကို ႏွိမ္နင္းႏိုင္မွာဟုတ္လား .. မင္း ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေျပာႏိုင္တာလဲ ..“
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ .. ေတာင္ေတာ္ရွင္မဆိုတာလဲ က်မပဲမို႔လို႔ပါ ..“
“ေအာ္ .. ဒီလိုကိုး .. ေကာင္းၿပီေလ … မင္းတို႔ ထြက္သြားၾကပါ .. ငါ ဒီမိန္းကေလးနဲ႔ ေဆြးေႏြးစရာရွိတယ္ …“
ကလ်ာဏီတို႔ ေနာ္၀တီေတာင္းဆိုသည့္အတိုင္း ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ သု၀ဏကိုပါ ေနာ္၀တီက မ်က္ရိပ္ျပလိုက္သျဖင့္ သူပါအျပင္ေရာက္လာသည္။ အခန္းအျပင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကလ်ာဏီက စီစီဟန္နားသို႔ ကပ္ၿပီး သီဟကိုကုသဖို႔ ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ေမးသည္။ ျပန္ၾကားရသည့္အေျဖတြင္ သူမမွာ ရယ္ရမလို၊ ငိုရမလိုျဖစ္သည္။ စီစီဟန္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူမမ်က္ႏွာက ေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ ေနာ္၀တီေဘးၾကပ္နံၾကပ္ျဖစ္ေနျခင္းကို စိတ္ထဲမွ က်ိတ္သေဘာက်ေနသည္။ တဲအ၀င္၀ရွိ ဧည့္ခန္းဘက္သို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ရယ္ခ်င္လာသည့္စိတ္ကို မထိန္းႏိုင္ပဲ ခိခနဲ ရယ္မိသည္။ သု၀ဏက သူ႔ကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္၍ လွမ္းၾကည့္သည္။ စီစီဟန္ႏွင့္ သု၀ဏ ေတာ္ေတာ္ၾကာသည့္အထိ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္မိၾကသည္။ အၾကည့္ခ်င္းဆံုၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုး ရင္ထဲတြင္ ဘာလိုလိုေတာင္ ျဖစ္သြားၾကသည္။
အတြင္းအခန္းထဲမွာေတာ့ ..
“လင္းသဒၵါ .. ကေလးမ … မင္းရဲ ႔ခ်စ္သူကို ကုဖို႔ဆိုတာ ဘယ္နည္းလမ္းပဲရွိေတာ့တယ္ ဆိုတာ မင္းနားလည္တယ္မွတ္လား .. အခု ငါေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ ႔ပတ္ပတ္လည္မွာ ဘာလူေနအိမ္ေျခမွ မရွိဘူး .. အဲဒီေတာ့ သူနဲ႔အတူအိပ္ေပးႏိုင္တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုတာ ဘယ္သူ႔ကိုညႊန္းေနတယ္ဆိုတာ မင္းသေဘာေပါက္မွာပါ ..“
“ေပါက္ .. ေပါက္ပါတယ္ ဆရာမ .. သဒၵါ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းေတာင္ မသိဘူး ..“
“အင္း … ငါလဲ ဘယ္လိုေျပာရမွန္းမသိဘူး .. မင္းကို ကူညီဖို႔ ကတိေပးထားခဲ့ၿပီးၿပီျဖစ္လို႔ ငါသူ႔ကို မကယ္လို႔လဲ မရဘူး ..အဲဒီေတာ့ ကေလးမပဲ ဆံုးျဖတ္ပါ .. မင္း တစ္ခုသိထားဖို႔က ငါက ငါ့ရင္ခြင္ကိုစံုကန္သြားတဲ့ ဟိုဟာမလိုအစားမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး ..“
“သဒၵါ .. နားလည္ပါတယ္ .. ဆရာမ … ဟူး .. မတတ္ႏိုင္ဘူး ဆရာမ .. သဒၵါ ထပ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ .. သူ႔ကိုသာရေအာင္ကယ္ပါ .. သဒၵါ အားလံုးကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး နားလည္ေပးပါ့မယ္ ..“
“ေကာင္းၿပီေလ .. ငါက တိုင္ရင္းသူပီပီ စကားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာတတ္တယ္ .. အဲဒီေတာ့ ငါအတတ္ႏိုင္ဆံုး ကိစၥျမန္ျမန္ၿပီးဖို႔ပဲ ေဆာင္ရြက္မယ္ … အဲဒီအတြက္ မင္းအကူအညီလိုတယ္ ..“
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. သဒၵါ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ..“
“သူ႔ကို အသင့္ျဖစ္လာေအာင္ မင္းလုပ္ေပး .. က်န္တဲ့ကိစၥက ငါဆက္တာ၀န္ယူတယ္ .. အားလံုးအဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ ေနာက္တစ္နာရီအတြင္းမွ မင္းခ်စ္သူ ၀ိညာဥ္ျပန္ရလာေစရမယ္ .. ငါေျပာတာ နားလည္လား ..“
“နားလည္ပါတယ္ .. ဆရာမ .. သဒၵါ လုပ္ေပးပါ့မယ္ …“
လင္းသဒၵါ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သိသိႀကီးႏွင့္ပင္ သူမ သီဟအတြက္ လုပ္ေပးရေတာ့ေပမည္။ စီစီဟန္တုန္းက သူမခြင့္ျပဳခ်က္မပါသည္မို႔ သီဟႏွင့္ျဖစ္ပ်က္သည္ကို ပက္ပင္းႀကီးမိေသာအခါ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ထြက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမစိတ္ထဲတြင္ တျခားဘာခံစားခ်က္မွ မျဖစ္။ ေနာ္၀တီဆိုသည့္ တိုင္းရင္းသူဆရာမႏွင့္က်ေတာ့ ခံစားမႈကမတူေတာ့။ ပက္လက္ကေလးလဲကာ ၿငိမ္သက္ေနေသာ သီဟေဘာင္းဘီကို ဆြဲခြ်တ္စဥ္တြင္ လက္ကေလးေတြက မသိမသာတုန္ယင္ေနသည္။ ေဘာင္းဘီကြ်တ္သြားၿပီး အဓိကအရာကေပၚလာၿပီမို႔ လင္းသဒၵါ ေနာ္၀တီဘက္သို႔လွည့္ၾကည့္သည္။
“အကၤ် ီအနားသားေတြကို လိပ္တင္ေပး .. ဘာမွ ရႈပ္ရႈပ္ယွက္ယွက္မျဖစ္တာ ေကာင္းတယ္ ..“
သီဟေအာက္ပိုင္းက ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျဖစ္သြားသည္။ ေနာ္၀တီ စိတ္ညိဳ႔ကာ အသိမဲ့ေအာင္ျပဳလုပ္ထားသျဖင့္ သီဟေပါင္ၾကားရွိေကာင္က ေကြးေကြးေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနရွာသည္။ တုန္ရီေနသာလက္ေတြႏွင့္ လင္းသဒၵါ လွမ္းကိုင္သည္။ ႏူးညံ့လွသည့္ သူမလက္ႏွင့္ ထိေတြ႔လို႔ထင္သည္။ လိင္တံက တုံ႔ခနဲတစ္ခ်က္ျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါအခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့။ ျမန္ျမန္ကိစၥၿပီးေလဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းကိုငံု႔ခ်လိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြဟထားသည့္ ပါးစပ္ထဲသို႔ ထိပ္ဖူးက ၀င္ကာေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ လင္းသဒၵါ အာေငြ႔ေလးၿပီး လွ်ာကိုကစား၍ စစုပ္သည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္လဲ တင္းတင္းေလးျဖစ္လာေသာ ဥႏွစ္လံုးကို ဖြဖြေလးပြတ္ေပးသည္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ အသိစိတ္မရွိသည္ေျပာေျပာ၊ ဒါမ်ဳိးဆိုတာက အလိုလုိတံု႔ျပန္တတ္ေသာ ဗီဇမို႔ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း သီဟလိင္တံ မာေတာင္လာသည္။ လင္းသဒၵါ ပါးစပ္ႏွင့္မဆန္ေတာ့။
“ျပြတ္ ..“
“ရၿပီ မွတ္လား ..“
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ ..“
တဒိတ္ဒိတ္ေသြးတိုးသလို ခုန္ေနေသာ လိင္တံအရင္းကို လင္းသဒၵါကိုင္ထားရင္း ေနာ္၀တီကို လွည့္ေျဖသည္။ ေနာ္၀တီကို လက္ထဲမွာ ေၾကးခြက္လိုလို ခြက္တစ္လံုးကိုင္ထားသည္ကိုေတြ႔သည္။ ထိုခြက္ကိုင္ထားရင္ သူမက သူတို႔နားသို႔ တိုးလာသည္။
“ကေလးမ .. မင္းဆက္ေနခ်င္ေသးလား .. ဒါမွမဟုတ္ အျပင္မွာပဲ ေစာင့္မလား …“
“သဒၵါ .. အျပင္မွာပဲေစာင့္ပါ့မယ္ … သူ .. သူ အေကာင္းအတိုင္းျပန္ျဖစ္လာမွာပါေနာ္ ..“
ေနာ္၀တီဆီမွ အၾကည့္စူးစူးတစ္ခ်က္က ေရာက္လာသျဖင့္ လင္းသဒၵါ ကမန္းကတမ္းကို ေခါင္းကို ငံု႔မိသည္။ ေနာက္ထပ္ဘာမွ ထပ္မေမးေတာ့ပဲ ကုတင္ေဘးတြင္ တင္ပလႊဲထိုင္ေနရာမွ ထသည္။ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္အခန္း၀အေရာက္တြင္မူ စိတ္ထဲတမ်ဳိးျဖစ္လာသျဖင့္ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္သည္။ ေတြ႔လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူမမ်က္ႏွာေတြပူသလို ရင္ေတြလဲ တဒိန္းဒိန္းခုန္သည္။ ေနာ္၀တီ၏ ေအာက္ပိုင္းတြင္ ဘာအ၀တ္မွမရွိေတာ့ပဲ သူမက သီဟေပါင္နားတြင္ ေရာက္ေနသည္။ လင္းသဒၵါကို ေက်ာေပးထားသျဖင့္ တင္းရင္း၀င္းေျပာင္ေနေသာ တင္ပါးျဖဴျဖဴႀကီးႏွစ္ခုကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။ တိုင္းရင္းသူျဖစ္သည့္ႏွင့္အညီ ေနာ္၀တီက ဆံုေတာင့္ကာ၊ ေအာက္ပိုင္းႀကီးသည္။ ဒါ .. ဒါႀကီးႏွင့္ …။ ဘာေတြမွန္းမသိ ဆက္ေတြးေနမိသည့္ လင္းသဒၵါ အေတြးစကိုျဖတ္ဖို႔ သူမကိုသူမ သတိေပးရင္း အျပင္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာခဲ့ရသည္။
တစ္နာရီေလာက္မွ်ေသာ အခ်ိန္ကို လင္းသဒၵါတို႔သံုးေယာက္ ဘယ္လိုျဖဳန္းရမယ္မွန္းမသိ။ အားလံုးထဲတြင္ အႀကီးဆံုးလို ျဖစ္သည့္ ကလ်ာဏီက အာရံုေျပာင္းေအာင္ စကားစျမည္ေျပာဖို႔ တစ္ခါႏွစ္ခါ ႀကိဳးစားေသးေသာ္လဲ သူမစကားကို ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာၾက။ လင္းသဒၵါက ဂနာမၿငိမ္ အမူအရာႏွင့္ ဧည့္ခန္းတြင္ထိုင္လိုက္၊ ထၿပီး တဲအ၀မွေန အျပင္ကိုေငးလိုက္ႏွင့္ရွိေနသည္။ စီစီဟန္ကမူ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး အမူအယာႏွင့္ ရွိေနၿပီး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္တြင္ သု၀ဏကို အထာေပးသလိုႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကလ်ာဏီလဲ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ထိုင္ခံုေက်ာကိုမွီၿပီး မ်က္လံုးကို မွိတ္ထားလိုက္ရေတာ့သည္။
“အျပင္ကလူေတြ ၀င္လာခဲ့ၾကေတာ့ …“
အကုန္လံုးက ဒီအေခၚကို ေစာင့္ေနၾကသူမို႔ ေနာ္၀တီအသံထြက္လာသည္ႏွင့္ အခန္းထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။ ေနာ္၀တီက အားလံုးၿပီးစီးမွ လွမ္းေခၚတာျဖစ္လို႔ထင္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကို မေတြ႕ရပဲ သီဟေရာ၊ သူမပါ အ၀တ္အစားအျပည့္အစံု ၀တ္ၿပီးသား ျဖစ္ႏွင့္ေနၾကသည္။ အခန္းထဲ ၀င္လာတဲ့သူေတြကုိ အျမင္တြင္ ေနာ္၀တီက လင္းသဒၵါကို လက္ျပၿပီး လွမ္းေခၚသည္။
လင္းသဒၵါက သီဟ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး လွဲေနရာ ကုတင္စြန္းတြင္ ၀င္ထိုင္သည္။ သူမလက္ႏွင့္ သီဟလက္ကို ဆြဲယူဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ေနာ္၀တီ၏ spell က အလုပ္လုပ္သည္၊ မလုပ္သည္ မသိေပမယ့္ ေဆးကုသမႈကေတာ့ စြမ္းမွန္း သီဟကို ျမင္ယံုႏွင့္ လင္းသဒၵါ ရိပ္မိသည္။ သီဟ၏ အသားအရည္ႏွင့္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္သည္ နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္ေနသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္။ သီဟ မ်က္ေတာင္ေတြက လႈပ္ခါလာၿပီး သူ႔မ်က္လံုးေတြ ေျဖးညင္းစြာ ပြင့္သည္။ ကလ်ာဏီအပါအ၀င္ မိန္းကေလးသံုးေယာက္စလံုး ပါးစပ္ကေလး ဟသြားၾကသည္။ ဒါ .. ဒါဆို ..။ ေနာ္၀တီက လင္းသဒၵါတို႔နား တုိးလာၿပီး နဖူးကို လက္ျဖင့္အသာစမ္းသည္။ ၿပီးမွ စိတ္ခ်သြားသည့္ အမူအယာႏွင့္ …
“က်မနာမည္က ေနာ္၀တီ … ရွင့္နာမည္ကို က်မကို ေျပာျပပါလား …“
သီဟ အၾကည့္က ေနာ္၀တီဆီေရာက္သည္။ စကားေျပာဖို႔ အားယူသည့္အေနႏွင့္ ရင္အုပ္မို႔တက္လာသည္အထိ ေလကိုရႈိက္သြင္းသည္။
“က်ေနာ့္နာမည္ သီဟ .. ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ Black Eagles အဖြဲ႔ရဲ ႔ကြန္မန္ဒို ..“
လင္းသဒၵါ မ်က္၀န္းထဲတြင္ အေရာင္ေတြ လက္သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးကို ကိုက္၍ မပြင့္တပြင့္ေမးမိသည္။
“သီဟ .. က်မ ဘယ္သူဆိုတာ သိလား …“
သီဟ အၾကည့္က လင္းသဒၵါဆီေရာက္သည္။ သူ႔မ်က္၀န္းေတြတြင္ လင္းသဒၵါ၏ အေမးကို အေျဖရွာေနသည့္ဟန္က အတိုင္းသားေပၚလြင္ေနသည္။ လင္းသဒၵါတစ္ေယာက္ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံကို ကိုယ္ျပန္ၾကားရသည္အထိေတာင္ စိတ္လႈပ္ရွားမိၿပီး သီဟ ပါးစပ္မွ ထြက္က်လာမည့္ အေျဖကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ တစ္မိနစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာသည့္အထိ သီဟဆီမွ စကားသံထြက္မလာပါ။ လင္းသဒၵါ မ်က္၀န္းက စိုးရိမ္စိတ္၊ ၀မ္းနည္းစိတ္ႏွင့္မ်က္ရည္စေတြ အလိုလိုရစ္သိုင္းလာသည္။ သီဟ၏ လြတ္ေနသာ လက္တစ္ဖက္က ေျဖညင္းစြာေျမွာက္တက္လာၿပီး သူမပါးျပင္ကို လာထိသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ၾကင္နာသည့္ အၿပံဳးက ေပၚလာၿပီး ..
“ကိုယ္သိပါတယ္ … သဒၵါ .. ဒါ … ကိုယ့္ရဲ ႔အခ်စ္ရဆံုး မိန္းကေလးပါ ..“
*************************************
လင္းသဒၵါတို႕ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ျပန္ေရာက္ေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ သီဟ မူလ၀ိညာဥ္ျပန္ရလာကတည္းက လင္းသဒၵါက သူ႔အနားက မခြဲေတာ့။ ကိႏၷရီ၊ ကိႏၷရာေမာင္ႏွံ ကြဲကြာရာမွ ျပန္ေတြ႔ရသည့္ႏွယ္ တစ္ေယာက္လက္၊ တစ္ေယာက္ဆြဲ၊ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ထိုင္ေနၾကသည္။ နဂိုမူလ သီဟ အတိုင္း ဟုတ္သည္၊ မဟုတ္သည္ကို ကလ်ာဏီႏွင့္ လင္းသဒၵါကပင္စ၍ အေၾကာင္းစံု ေမးသည္။ သီဟက ျပန္ေျဖသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ေနာ္၀တီသည္ ကလ်ာဏီက ဘာေၾကာင့္ သီဟကို prophecy လာ သူရဲေကာင္းအျဖစ္ ေျပာျခင္းဆိုတာကို နားလည္လာရသည္။ သူမ အခုမွ ဘ၀င္က်မိသည္။ ယမရာဇာဆိုတာ သူမတို႔ေလာကရွိ လူတန္းစားမေရြး၊ အမ်ဳိးအႏြယ္မေရြးအတြက္ အႏၱရာယ္ေကာင္ဆိုတာ ေနာ္၀တီေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမစိတ္ထဲတြင္ ဘ၀မက်ေသးတာ သိသည္။ ယမရာဇာက မာယာေဒ၀ီကုိလႊတ္၍ သီဟကို သတ္ခိုင္းတာေတာ့ ဟုတ္သည္။ ဘာျဖစ္လို႔ မာယာေဒ၀ီတစ္ေယာက္ လင္းသဒၵါလက္ခ်က္ႏွင့္ ကိစၥေခ်ာသြားခ်ိန္တြင္ ေနာက္ထပ္လိုက္လံ မသုတ္သင္ရတာလဲ။ သူမဆီလာရာလမ္းတေလွ်ာက္ စီစီဟန္တို႔ အေႏွာင့္အယွက္မရွိပဲ ေရာက္လာခဲ့သည္က အနည္းငယ္ထူးဆန္းေနသည္။ ထိုအေတြးေၾကာင့္ လင္းသဒၵါႏွင့္ ကလ်ာဏီ ေမးသမွ်ကို ရွင္းျပေနသူ သီဟဆီသို႔ အၾကည့္မေရာက္ပဲ ေခါင္းရင္းဘက္ရွိ ျပတင္းေပါက္မွေန၍ အျပင္ကိုေငးကာ ၾကည့္ေနမိသည္။
ဟင္ .. ဒါေတြက ဘာေတြပါလိမ့္။ သူမပိုင္ လယ္ကြင္းျပင္၏ အစြန္ဘက္၌ မဲမဲလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနေသာ ကြ်ဲတစ္အုပ္ကိုေတြ႔သည္။ ေနာ္၀တီ စိတ္ထဲ စႏိုးစေနာင့္ျဖစ္သည္။ ဒီအနီးအနား ပတ္၀န္းက်င္တြင္ တကယ္ဆို သူမမွလြဲ၍ တျခားသူမရွိ။ ဒီကြ်ဲအုပ္က ဘယ္ကေရာက္လာရတာလဲ။ ေတာရိုင္းကြ်ဲေတြလို႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ သူမတဲေနာက္ဘက္က ေတာတြင္ ဒါမ်ဳိးရွိသည္ဟု မၾကားမိ။ သူမ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ ထိုကြ်ဲအုပ္က ရုတ္ခ်ည္း တဲဘက္သို႔ေရြ ႔လ်ားလာသည္။
“သု၀ဏ … ဒီကြ်ဲေတြက ဘယ္ကလဲ သိလား …“
အေလာတႀကီး ျဖတ္ေျပာသည့္ ေနာ္၀တီစကားေၾကာင့္ သီဟေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ေနရာမွ ဆရာမျဖစ္သူ ညႊန္ျပရာသို႔ သု၀ဏၾကည့္သည္။ သူၾကည့္လိုက္သည့္အခ်ိန္တြင္ ကြ်ဲအုပ္က တဲႏွင့္ေတာ္ေတာ္နီးကပ္လာၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုကြ်ဲေတြ၏ အဂၤါရပ္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျမင္ေနရသည္။ နဲနဲေနာေနာ အေကာင္ႀကီးေတြ မဟုတ္။ ရိုးရိုးကြ်ဲေတြ မျဖစ္ႏိုင္တာ ေသခ်ာသည္။
“Minotaur !!!!!!!!!!!!!!!!!!! ….“
သု၀ဏဆီမွ ေအာ္သံထြက္လာၿပီး လူက ျပတင္းေပါက္မွ ခုန္ထြက္သည္။ ေလးႏွင့့္ျမားက သူ႔လက္ထဲမွ အဆင္သင့္ပါသြားသည္။ တဲထဲတြင္ က်န္ေနခဲ့သူ အားလံုး ဘာဆိုတာ ေမးစရာမလိုေတာ့ပါ။ ကလ်ာဏီက သူမသယ္လာခဲ့သည့္ ရိုင္ဖယ္ကို သီဟလက္ထဲသို႔ကမ္းေပးသည္။ လင္းသဒၵါကမူ သီဟကို တစ္ခ်က္ၾကည့္၍ သု၀ဏနည္းတူ ျပတင္းေပါက္မွ ခုန္ထြက္သည္။ အေရးႀကံဳလာသည္ေသာအခါ သူမစိတ္ထဲတြင္ ကိန္းေအာင္းေနေသာ warrior စိတ္ဓါတ္က ႀကီးစိုးသြားသည္။
“သဒၵါ သတိထားးးးးးးးး …“
သီဟ လင္းသဒၵါ အတြက္ စိုးရိမ္တႀကီး လွမ္းေအာ္ၿပီး လက္ထဲေရာက္လာသည့္ ရိုင္ဖယ္ကို ျပတင္းေပါက္၌အက်အနေထာက္သည္။ ေရွ ႔ဆံုးက ေျပးလာသည့္ Minotaur တစ္ေကာင္ကို ခ်ိန္သည္။
“ဒက္ … ဒက္ ..“
ထို Minotaur ကိုထိေတာ့ထိသည္။ ကိုယ္က တုံ႔ခနဲျဖစ္သြားသည္မွ အပ ေျပးလာမႈက မရပ္။ ဆက္လက္၍ ေျပးလာသည္။ ထို႔အျပင္ ရိုင္ဖယ္သံေၾကာင့္ Minotaur ေတြအား သီဟတို႔က အသင့္ေစာင့္ေနသည္ဆိုတာကို အခ်က္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္တူသည္။ Minotaur ေတြအားလံုး ေနာက္ေက်ာတြင္ လြယ္ထားေသာ ႏွစ္ဖက္သြားပုဆိန္မ်ား ကိုယ္စီကိုယ္စီ ထုတ္ကာ ကိုင္လိုက္ၾကသည္။ အခုအတိုင္းသာဆုိလွ်င္ သီဟတို႔ဘက္က ဘယ္လိုမွ အေျခအေနေကာင္းသည့္ပံု မေပၚပင္။ စိတ္ကိုၿငိမ္ေအာင္ထား၊ အသက္ကို၀ေအာင္ရႈသြင္းၿပီး ခုနကပစ္လိုက္ေသာ Minotaur ၏ နဖူးတည့္တည့္ဆီသို႔ ေသနတ္ေျပာင္း၀ကိုလွည့္သည္။ လႈပ္ရွားေနသည့္ ပစ္မွတ္မို႔ ခ်ိန္ရတာေတာ့ နဲနဲခက္သည္။ ျဖတ္ခနဲ ေသနတ္ေျပာင္း၀တြင္ ေပၚလာသည္ႏွင့္ ေမာင္းကြင္းေပၚရွိ သူ႔လက္ညိဳးကေကြးသြားသည္။
“အီး … ၀ူးးးးးးးးးးးး …“
ဒီတစ္ခ်က္ကိုေတာ့ Minotaur ဘယ္လုိမွ ေတာင့္ခံမထားႏိုင္။ အသံနက္ႀကီး က်ယ္ေလာင္စြာေအာင္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ကဘုန္းခနဲ ေျမႀကီးေပၚ ပစ္လဲသည္။ ေဘးနားက ယွဥ္ေျပးလာသည့္ Minotaur ေတြသည္ ထိုအျဖစ္တြင္ ၾကက္ေသေသသလို တံု႔ဆိုင္းသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ဒါက ခဏျဖစ္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေတာ္လဲသံမ်ားေပၚထြက္သည့္အလား က်ယ္ေလာင္စြာဟစ္ေအာ္ၾကၿပီး တရွိန္ထိုးခ်ီတက္လာၾကသည္။ ေျပးလာၾကသည့္အရွိန္က ခုနကထက္ပင္ ျမန္သလို လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုထဲမဟုတ္ေတာ့။ ဘယ္ညာအုပ္စုႏွစ္ခုခြဲၿပီး ေရာယွက္ကာ ေျပးလာသည္။ Minotaur ေတြသည္ အခ်ဥ္မဟုတ္။ တကယ္ပင္ တိုက္ရည္ျပည့္၀ေသာ assassin ေတြျဖစ္ပံုရသည္။ ေနာ္၀တီ၏တဲႏွင့္ ကိုက္၁၀၀ေက်ာ္ေက်ာ္ အကြာအေ၀းသို႔ ေရာက္လာၾကသည္။
“ဘယ္လိုလဲ ၀ံပုေလြမ … ျမားပစ္ၿပိဳင္မလား ..“
“စိန္လိုက္ေလ …“
တဲေရွ႔ရွိ သစ္ပင္တစ္ပင္စီ ေနာက္ကြယ္တြင္ ေနရာယူထားေသာ သု၀ဏ လင္းသဒၵါကို လက္ဟန္ျဖင့္ လွည့္အခ်က္ျပသည္။ လင္းသဒၵါက ဘယ္ဘက္ျခမ္း၊ သူက ညာဘက္ျခမ္းလို႔ ဆိုလိုဟန္ရွိသည္။ လင္းသဒၵါ မထီမဲ့ျမင္ၿပံဳးလိုက္ၿပီး ေနာက္ေက်ာက ျမားတံကို ဆြဲယူသည္။ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ထုိျမားတံက သူမဆီမွ အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ ထြက္သည္။ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေျပးလာသည့္ Minotaur တစ္ေကာင္၏ ေခါင္းတည့္တည့္ကို ထုတ္ခ်င္းေဖာက္သည္။ “မင္း မဆိုဘူး .. ၀ံပုေလြမ ..“ဟု သု၀ဏက ေျပာၿပီး လင္းသဒၵါနည္းတူ ျမားတံကိုပစ္လႊတ္သည္။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔ျမားတံက ေလထဲမွာပင္ ႏွစ္ေခ်ာင္းအျဖစ္ခြဲသြားၿပီး ညာဘက္က Minotaurႏွစ္ေကာင္၏ ေခါင္းကို ၀င္စိုက္သည္။ လင္းသဒၵါကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူမ အထင္မႀကီးဘူး အထာႏွင့္ ႏွာေခါင္းရႈံ ႔ျပသည္။ သု၀ဏက သေဘာက်ယ္သလို တဟဲဟဲႏွင့္ရယ္ၿပီး သူေနရာယူထားရာ သစ္ပင္ႀကီးရွိ ေျမနိမ့္ကိုင္းတစ္ကိုင္းကိုဆြဲၿပီး အေပၚသို႔ ခုန္တက္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ …
Minotaur ေတြက စုစုေပါင္း ၁၂ေကာင္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုတစ္ဒါဇင္သည္ ေနာ္၀တီ၏ တဲသို႔ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ တစ္၀က္သာက်န္ေတာ့သည္။ က်န္သည့္ေကာင္ေတြက သီဟ၊ လင္းသဒၵါႏွင့္ သု၀ဏေၾကာင့္ မရဏလမ္းသို႔ ေရာက္သြားၾကၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်န္သည့္ ေျခာက္ေကာင္ကပင္ သီဟတို႔အသက္ကို ေျခြဖို႔ လံုေလာက္လွသည္။ သီဟတို႔ထက္ သံုးေလးဆေလာက္ ႀကီးမည့္ခႏၶာကိုယ္မ်ား ပိုင္ဆိုင္ထားသည့္အျပင္ ေလးလံသည့္ ႏွစ္ဖက္သြားပုဆိန္မ်ားကို ကိုင္တြယ္ထားျခင္းေၾကာင့္ လူခ်င္းပူးကပ္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ ဘယ္လိုမွ ရင္ဆိုင္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့။ ျပန္လည္တိုက္ခိုက္ဖို႔ ေနေနသာသာ ပုဆိန္သြားမထိေအာင္ပင္ ဆုတ္ကာေျပးရသည္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ကိုလဲ မသံုးႏိုင္ေတာ့။ ေနာ္၀တီဆီက ရသည့္ ကခ်င္ဓါးလိုမ်ဳိး ဓါးရွည္တစ္လက္ႏွင့္ခုခံေနရသည္။
“သီဟ !!!! …“
အနီေရာင္အဆင္းရွိေသာ Minotaurတစ္ေကာင္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ လင္းသဒၵါ ၊ ဖင္ထိုင္လ်က္လဲက်သြားသည့္ သီဟအျဖစ္ကို လွမ္းျမင္သည္။ ေျပးသြားၿပီး ကူညီခ်င္ေပမယ့္ သူမေရွ႔က ရန္သူေၾကာင့္ မသြားႏိုင္။ လင္းသဒၵါ စိုးရိမ္စိတ္က ငယ္ထိပ္ထိေရာက္ၿပီး မ်က္လံုးျပာမတတ္ျဖစ္သည္။
“ဒိုင္း ..“
ေအာင္ေသေအာင္သား စားေတာ့မည့္ႏွယ္ ပါးစပ္ႀကီးဟ၍ၿပံဳးၿပီး သီဟကို ပုဆိန္ႏွင့္လႊဲခုတ္သည့္ Minotaur ေခါင္းက ပြင့္ထြက္သည္။ သီဟ ေဘာင္းဘီ ေဘးအိတ္ထဲမွ ပစၥတိုက ဒီေနရာတြင္ အသံုး၀င္သြားသည္။ အသက္မဲ့သြားေသာ Minotaur ကိုယ္က သူ႔အေပၚပိက်မလာခင္ သီဟ ေဘးသို႕ လွိမ့္ထြက္သည္။ ေနာ္၀တီကိုင္ထားေသာ ေတာင္ေ၀ွးေရာ၊ လူကိုပါ တၿပိဳင္တည္းပိုင္းခ်လိုက္ေသာ Minotaur ၏ ေနာက္ဘက္ဆီသို႔ ေရာက္သည္။ သီဟ ပစၥတိုက ေနာက္ထပ္ မီးထပ္ပြင့္သည္။
“ဟာ .. လင္းသဒၵါ !!! …“
အသက္ခ်င္းလုေနရသည့္ အခ်ိန္တြင္ လင္းသဒၵါတစ္ေယာက္ တဒဂၤ သတိလစ္သြားျခင္းက အမွားျဖစ္သည္။ သတိေကာင္းသည့္ သီဟက လက္ျမန္ေျချမန္ႏွင့္ ပစၥတိုကို ဆြဲကာပစ္ထည့္ႏိုင္ေသာ္လဲ သူမက ရင္ဆိုင္ေနရာသည့္ ရန္သူ Minotaur အနီေကာင္ကို ေမ့သြားသည္။ သူမေခါင္းတည့္တည့္ေပၚသို႔ အနီေကာင္ဆီမွ ပုဆိန္သြား ၀ွီးခနဲက်သည္။ ပုဆိန္သြားႏွင့္ ေခါင္းထိဖို႔ တစ္လက္မေလာက္လိုေတာ့သည့္ အခ်ိန္တြင္ လူတစ္ေယာက္က ျဖဳန္းခနဲ လင္းသဒၵါကို ေျပးဖက္သည္။ စီစီဟန္ႏွင့္ လင္းသဒၵါထပ္ကာ လိမ့္သည္။ ဒုန္းခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ လင္းသဒၵါရွိခဲ့သည့္ေနရာမွ ေျမႀကီးက ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားသည္။ အနီေကာင္ သူ႔ပုဆိန္ခ်က္ မေအာင္ျမင္ဘူးဆိုတာ သိသည္။ ပုဆိန္သြားကို ႏႈတ္ဖို႔ျပင္စဥ္မွာပင္ ေခါင္းေနာက္မွ ျမားတစ္စင္းက ေပါက္ထြက္သည္။ အသံနက္ႀကီးႏွင့္ ေအာ္လိုက္သည့္ အနီေကာင္အသံကို ကြင္းျပင္တစ္ခုလံုးပင္ ၾကားႏိုင္ေလာက္သည္။
“ေက်း .. ေက်းဇူးပဲ ..“
“ေနာက္မွေျပာ .. လက္စလက္နသပ္လိုက္ၾကရေအာင္ ..“
စီစီဟန္က ထဖို႔ ကမ္းေပးသည့္ လက္ကို လင္းသဒၵါ ေက်ေက်နပ္နပ္ပင္ ဆြဲယူလိုက္သည္။ ထိုတဒဂၤေလးအတြင္း မိန္းကေလးႏွစ္ဦးသည္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး နားလည္သြားသည္။ ေသေဘးထဲမွ အတူလြတ္လာၾကသည့္ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၿပံဳးကာျပရင္း ကလ်ာဏီ၊ ေနာ္၀တီႏွင့္ သု၀ဏတို႔ဆီ ေျပး၀င္သြားၾကသည္။ Minotaur သံုးေကာင္ထဲသာ က်န္ေတာ့သည္မို႔ လင္းသဒၵါတို႔ မႈစရာမလိုမွန္း သေဘာေပါက္နားလည္သည္။ လင္းသဒၵါတို႔နည္းတူ Minotaur သံုးေကာင္ကလဲ နားလည္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔တြင္ ေနာက္ဆုတ္ျပန္ဖို႔ ဆႏၵမရွိ။ ယမရာဇာခိုင္းလိုက္သည့္ကိစၥ ေအာင္ျမင္မွျဖစ္မည္။ မေအာင္ျမင္ပဲ ျပန္သြားလွ်င္ ရလာမည့္ရလဒ္က တိုက္ပြဲတြင္က်သြားရတာထက္ ဆိုးမွန္း သိၾကသည္။ ေသေသေၾကေၾက တိုက္ခိုက္ၾကဖို႔ပဲရွိေတာ့ေလသည္။
အခန္း(၅) ..
ယမရာဇာ သူ႔ေရွ႔တြင္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ ႔ရြံ ႔ႏွင့္ ဒူးေထာက္ေနေသာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ ညိဳညိဳေခ်ာေခ်ာ ေတာသူမေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေသြးပ်က္ဖြယ္ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း အသားဆတ္ဆတ္တုန္ရွာသည္အထိ ေၾကာက္ရြံ ႔ေနရွာသည္။ လူ႔ဘီလူးႀကီး သံုးေယာက္ၾကား၌ အသက္ေပ်ာက္ေနရွာသူက သူမတို႔ တစ္ရြာထဲေန သူငယ္ခ်င္း။ အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည့္ရဲ ႔ …။
“ဘယ္လိုလဲ .. မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ငါေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ၾကမွာလား .. ငါ့တပည့္ေတြ လက္ထဲအပ္လိုက္ရမလား …“
“က် .. က်မ …“
ေစာက္ဖုတ္ တစ္ခုခုလံုး ေသြးခ်င္းနီနီကာ ေပါက္ၿပဲေနၿပီး တကိုယ္လံုး အညိဳအမည္းဆြဲေနသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ၏ ကံၾကမၼာဆိုးေၾကာင့္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ စကားေတာင္ မဆိုႏိုင္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ကာ မ်က္ႏွာက ဇီးရြက္ေလာက္ပဲ ရွိေတာ့မည္။
“ေဟ့ .. ငါေမးေနတယ္ ေလ .. မၾကားဘူးလား .. ဘာလဲ ..မင္းတို႔က ဟိုေကာင္ေတြ လီးကို ပိုႀကိဳက္လို႔လား ..“
“မ .. မဟုတ္ပါဘူး … က် .. က်မတို႔ ကို သနားပါ … က်မတို႔ သူတို႔နဲ႔ မ .. မလုပ္ပါရေစနဲ႔ ..“
“ဒါဆို မင္းတို႔က ငါလုပ္တာပဲ ခံခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ .. ဟုတ္လား ..“
“က် .. က်မ .. အဟင့္ .. အဟင့္ ..“
အႀကီးမျဖစ္သူက ငိုေတာ့ အငယ္မ ျဖစ္သူကပါ မ်က္ရည္တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်သည္။ ယမရာဇာ မ်က္စိေရွ႔မွ ျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာအက်ႀကီး က်သည္။ တဟားဟား ရယ္ေမာရင္း ေနာက္ဘက္နားတြင္ ရွိေသာ ေက်ာက္သားထိုင္ခံုတြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ … အဲဒီ ဟာမကို ဆြဲထုတ္ၿပီး မင္းတို႔ အျပင္ထြက္သြားေတာ့ …“
လီးတန္းလန္းႏွင့္ လူ႔ဘီလူးသံုးေကာင္က တဂီးဂီးႏွင့္ အသံျပဳရင္း ေပါင္ၿပဲၿပီး ေသေနသည့္ မိန္းကေလးကို ေျခေထာက္ကဆြဲ၍ အျပင္ထြက္သြားၾကသည္။ ေက်ာက္ဂူအခန္းထဲတြင္ ယမရာဇာႏွင့္ ဟီရာနား ရြာမွ ညီအစ္မေခ်ာတို႔သာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
ယမရာဇာတစ္ေယာက္ ငရဲတံခါးဖြင့္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပားကို ရွာေဖြေနသည္မွာ ဒီေန႔ပါႏွင့္ဆို ငါးရက္ရွိၿပီ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးရသည့္ သတင္းက ဟီရာနားရြာသို႔ ညႊန္ျပသျဖင့္ ထိုရြာကို သူ႔သစၥာခံ Orc ေတြႏွင့္ ၀င္စီးခဲ့သည္။ ဟီရာနားရြာသည္ ရြာငယ္ေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္ၿပီး လူေနအိမ္ေျခရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ ရွိသည္မဟုတ္။ တကယ္ဆို သူလိုခ်င္သည့္ သတင္းရဖို႔ပဲ ယမရာဇာ ေဆာင္ရြက္သင့္ေသာ္လဲ ယမရာဇာဆိုသည့္ မိစာၦဆိုးက ဇာတိေလးေတာ့ ျပခ်င္ေသးသည္။ တစ္ရြာလံုးကို မီးေလာင္တိုက္သြင္းခဲ့ယံုမက လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား၏ ေနရာကို ေျပာျပခဲ့သည့္ ရြာေခါင္းေဆာင္၏ သမီးႏွစ္ေယာက္ကိုပါ သူ႔အတြက္ ေခၚလာခဲ့သည္။ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ခမ်ာ တစ္ရြာလံုး၏ အျဖစ္ဆိုးကို မ်က္စိေရွ ႔တြင္ ေတြ႔ခဲ့ရယံုမက၊ လူ႔ဘီလူးေတြ ဆြဲေခၚလာခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္း .. ရက္ရက္စက္စက္ မုဒိန္းက်င္ခံရတာကိုလဲ မၾကည့္ခ်င္မွအဆံုး ျမင္ခဲ့ရသည္။ ေၾကာက္ရြံ ႔မိသည္မွာ လိပ္ျပာလြင့္စဥ္မတတ္ပင္။
“လာခဲ့စမ္း .. မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ …“
ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ ႔ရြံ ႔ႏွင့္ ယမရာဇာ ေရွ ႔ေရာက္လာသည္။ ယမရာဇာက တစ္ခ်က္ စူးခနဲ ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိပဲ ေခါင္းငံု႔သည္။ အႀကီးမက ညာလက္ႏွင့္ ဘယ္ဘက္လက္ေမာင္းကို ျပန္ပြတ္ေနသလို၊ အငယ္မေလးကလဲ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ အခ်င္းခ်င္း ဆုပ္နယ္ေနသည္။
“ထိုင္ၾကစမ္း ..“
“ေျပာစမ္း .. မင္းတို႔ နာမည္ေတြ …“
“က် .. က်မက သာသာ .. သူက ၀ါ၀ါ ..“
“နာမည္ေလးေတြနဲ႔ မင္းတို႔ လုိက္သားပဲ .. ေျပာစမ္းပါဦး .. မင္းတို႔ေယာက်္ားနဲ႔ အိပ္ၿပီးၿပီလား .. ဟီး .. ဟီး ..“
ဘာအေျဖရမည္ဆိုတာ သိေနသည့္တိုင္ ေကာင္မေလးေတြ စိတ္လႈပ္ရွားေအာင္ တမင္ေမးလိုက္တာ ျဖစ္သည္။ ထင္သည့္အတုိင္းပဲ။ အငယ္မေလး ၀ါ၀ါက မ်က္လံုးေလး ပို၀ိုင္းသြားသလို၊ သာသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကလဲ ဟသြားရွာသည္။ ေၾကာက္ရြံ ႔ေနသည့္ၾကားမွ ရွက္ေသြးျဖာသြားရၿပီး ေခါင္းကေလးငံုကာ မပြင့္တပြင့္ ေျဖရွာသည္။
“မ .. မအိပ္ရ ေသးပါဘူး …“
“တကယ္လား .. ေနာက္မွ မင္းတို႔ ငါ့ကို လိမ္ေနတာဆိုရင္ ငါ့တပည့္ေတြကို ျပန္ေခၚလုိက္မွာ ..“
“မ .. မေခၚပါနဲ႔ .. ရွစ္ႀကီးခိုးပါတယ္ .. က် .. က်မတို႔ … အ ဟင့္ .. ဟင့္ ..“
“ဟိတ္ .. ေတာ္ၾကစမ္း ငိုေနတာေတြ .. ငါ ေနာက္ထပ္ မင္းတို႔ဆီက မ်က္ရည္က်တာမျမင္ခ်င္ဘူး .. နားလည္လားးးးးးးး “
အသံနက္ႀကီးေၾကာင့္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ငိုသံက တိခနဲ တိတ္သြားသည္။ ယမရာဇာ ေျခေထာက္ကို ဆန္႔ကာခြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ၀တ္ရံုစကို ဖယ္သည္။ ဗလာလြတ္သြားသည့္ ေပါင္ၾကားမွ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္က ငရုတ္က်ည္ေပြ႔ႀကီး အလား ထင္ရသည့္ လိင္တံ။
“အို ..“ “ဟင္ ..“
“ေဟ့ .. ဘာျဖစ္လို႔ မ်က္ႏွာလႊဲသြားရတာလဲ … ျပန္လွည့္စမ္း မင္းတို႔မ်က္ႏွာေတြ ..“
ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနသာ အတံႀကီးကို ျပန္ၾကည့္ရသည္။ ယမရာဇာက ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္ ၀င္လာလို႔ရေအာင္ ေျခေထာက္ကို ထပ္ကားသည္။
“ငါ့လီးကို လက္နဲ႔ဆုပ္ၿပီးပြတ္စမ္း … “
ဒီအေျခအေနေရာက္မွာေတာ့ သာသာတို႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းမရွိေတာ့ပါ။ ရင္နာနာႏွင့္ပင္ လိင္တံဆီကုိ လက္လွမ္းလိုက္ရသည္။ ၀ါ၀ါ့လက္က လိင္တံအရင္းကို ဆုပ္ကိုင္မိသြားၿပီး၊ သာသာကေတာ့ ထိပ္ဖ်ားပိုင္းကို ကိုင္မိသည္။ ပူေႏြးေနသည့္အေခ်ာင္းႀကီးက ႏူးညံ့လွသည့္လက္ဖ၀ါးျပင္ထဲတြင္ သက္ရွိသတၱ၀ါတစ္ေကာင္လို တရုန္းရုန္းျဖစ္ေနသည္။
“ကိုင္ၿပီး .. ၿငိမ္မေနၾကနဲ ႔.. ထိပ္ဖူးကို လ်ာနဲ႔လ်က္ေပး .. လုပ္ .. လုပ္ေလ .. ငါေျပာေနတာ မၾကားဘူလား ..“
မ်က္ရည္ကိုယ္စီ ၀ိုင္းေနေသာ သာသာႏွင့္၀ါ၀ါ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အားေပးသည့္အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္သည္။ အရင္ဆံုး သာသာေခါင္းကေလး နိမ့္က်သည္။ ထိပ္လံုးႀကီးႏွင့္ တစ္လက္မေလာက္ အကြာအေရာက္ ၊ လွ်ာနီနီေလးကို ထုတ္ၿပီး လ်က္ေပးလိုက္သည္။
“အင္း … လ်က္စမ္း .. မင္းၿပီးရင္ မင္းညီမအလွည့္ .. ဟိုေကာင္မေလး မင္းအစ္မ ဘယ္လိုလုပ္ေပးတယ္ဆိုထား ၾကည့္ထားဦး …“
ယမရာဇာ ဇိမ္က်ေနသည္ေတာင္မွ ၀ါ၀ါကို လွမ္းေဟာက္ေသးသည္။ ၿဖဲေျခာက္သည့္ သေဘာ။ မဟုတ္ေသးဘူး။ ၿဖဲေျခာက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ၿဖဲလိုးတာလို႔ ဆုိရမယ္။ ေျခာက္တာေတြ မေျခာက္တာေတြ ယမရာဇာ စိတ္မ၀င္စား။ မာယာေဒ၀ီ မရွိေတာ့ကတည္းက မာတင္းေနသည့္ လိင္တံအတြက္ ေျဖေလ်ာ့ဖို႔သာ စိတ္၀င္စားသည္။ ေဟာက္စားလုပ္လို႔ ရတုန္း လုပ္သည့္သေဘာသာ ျဖစ္သည္။ ဟုတ္သည္။ တကယ္လဲ သူက ေဟာက္ၿပီး စားမွာပဲေလ။ အ ဟက္ .. ဟက္ ..။
“ေတာ္ၿပီ .. မင္း ညီမကို အလွည့္ေပးလုိက္ဦး ..“
၀ါ၀ါအလွည့္ေရာက္လာသည္။ ၀က္ျဖစ္မွေတာ့ ေခ်းေၾကာက္လို႔ မျဖစ္ဆိုၿပီး စိတ္အားတင္းကာ သူမေရွ႔က အစ္မျဖစ္သူ လုပ္သြားသည့္အတိုင္း လုပ္ရသည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မသတီလိုက္သည့္ျဖစ္ခ်င္း။ ေအာ့အန္ခ်င္သည့္စိတ္ကို မနည္းထိန္းထားရသည္။ ၀ါ၀ါလွ်ာနီနီေလးက ထိပ္ဖူးကို ပတ္ခ်ာလည္လ်က္ေပးေနစဥ္တြင္ ယမရာဇာက သာသာေခါင္းကို လွမ္းကိုင္သည္။ ေအာက္ကိုအားႏွင့္ဖိခ်လိုက္ေသာအခါ ေဂြးဥႀကီးေတြႏွင့္ သူမပါးစပ္က ထိသည္။ ယမရာဇာ ဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာ သာသာက ရိပ္မိသည္မို႔ ပါးစပ္ကိုဟ၍ စုပ္ေပးလိုက္သည္။
“ေအး .. ဒီလိုမွေပါ့ … ေကာင္းတယ္ကြာ … ဟုတ္ၿပီ ..“
ယမရာဇာ မာန္တက္လာၿပီး ၀ါ၀ါေခါင္းကိုဆြဲကိုင္၍ ထိုးေညွာင့္သည္။ လိင္တံႀကီးက မဆန္႔မၿပဲ၀င္သြားၿပီး အာေခါင္ကိုလာေထာက္သည္။ ၀ါ၀ါတစ္ေယာက္ ပ်ဳိ႔တက္လာၿပီး မ်က္ရည္၀ဲတက္သည္။ ယမရာဇာ ေပါင္ၾကားကို အတင္းလက္ႏွင့္တြန္းထုတ္သည္။ မရ။ တစ္စကၠန္႔၊ ႏွစ္စကၠန္႔၊ စကၠန္႔ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားသည္။ ၀ါ၀ါမ်က္ႏွာက ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္လာၿပီး တအင္းအင္းေအာ္သံက လည္ေခ်ာင္းထဲမွ ထြက္က်သည္။
“က် မ .. က်မ ညီမေလးကို သနားပါဦးးးးး …“
သာသာတစ္ေယာက္ ညီမျဖစ္သူ အျဖစ္ကို ျမင္ၿပီး မ်က္လံုးျပဴးမ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ ေတာင္းပန္သည္။ ထိုေတာ့မွ ယမရာဇာ ၀ါ၀ါေခါင္းကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမႈကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။
“အ ဟြတ္ .. ေအာ့ …“
ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုကာ တံေတြးေတြ စီးက်ေနသည့္ ၀ါ၀ါအျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ယမရာဇာ တဟားဟားရယ္သည္။ တစ္ဆက္တည္း သာသာ့ကို လက္တစ္ဖက္ထဲႏွင့္ ဆြဲထူလိုက္သည္။
“ၿဗိ .. ၿဗိ ..“
ယမရာဇာ လက္က ဘယ္ညာႏွစ္ခ်က္လႈပ္လိုက္သည္ႏွင့္ သာသာကိုယ္ေပၚရွိ အ၀တ္ေတြက အကုန္ၿပဲဆုတ္ကာ ပါကုန္သည္။ ေအာက္ပိုင္းမလံုေတာ့သလို၊ အေပၚပိုင္းတြင္လဲ ဟာလာဟင္းလင္း။ အရြယ္ေရာက္ၿပီးခါစ အပ်ဳိႏို႔ေလးေတြမို႔ တင္းကာ၀င္းေျပာင္ေနသည္။
“လာခဲ့စမ္း …“
ယမရာဇာ၏ ၾကမ္းတမ္းမႈကို ေသြးပ်က္မတတ္ ထိတ္လန္႔သြားၿပီး ေနာက္ဆုတ္ေျပးဖုိ႔ ျပင္ေနသည့္ သာသာ၊ လက္အဆြဲခံလိုက္ရၿပီး ဇြိခနဲ ပါသြားသည္။ ယမရာဇာက ညိဳညိဳ၀င္း၀င္း ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းကို တင္ပါးလံုးလံုးေလးေအာက္မွ ခြဲကိုင္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ႏွင့္ကပ္သည္။ မဟတဟေလး ျဖစ္သြားသည္ အဖုတ္၀ေလးႏွင့္ တံေတြးေတြစိုရႊဲေနသည့္ ထိပ္လံုးႀကီး ေတ့မိသြားသည္။ ယမရာဇာ ၾကမ္းၿပီ။ သူ႕အားႀကီးႏွင့္ မညွာမတာ သာသာ့ကိုယ္ေလးကို ဆြဲခ်သည္။ လိင္တံထိပ္က ပထမ၀င္ေတာင္မ၀င္ခ်င္။ အေပါက္၀ေလးက ခ်ဳိင့္ၿပီးေတာ့ တင္းခံထားေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ယမရာဇာ ဆက္တိုက္ဖိခ်မႈကိုေတာ့ မခံႏိုင္။ အတင္းပြတ္တိုက္ထိုးခြဲၿပီး အထဲကို ကြ်ံ၀င္သြားသည္။
“အားးးးးးးးးးး .. ေသပါၿပီ .. အေမေရ ႔…“
သာသာတစ္ေယာက္ မခ်ိမဆန္႔ကို ေအာ္မိသည္။ ယမရာဇာအဖို႔ေတာ့ ေအာ္ေလ ႀကိဳက္ေလပဲေလ။ အစကတည္းက သူက ဒီညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကို သနားသည္မွ မဟုတ္တာ။ သူ႔ဆႏၵျပည့္ဖို ႔အေရးက အဓိကမို႔ ဖိခ်ေနမႈကို လံုးလံုးမေလွ်ာ့။ အဖုတ္၀ကၿပဲလန္ၿပီး အထဲကို၀င္သြားသည္။ သာသာတစ္ေယာက္ နာက်င္မႈဒဏ္ေၾကာင့္ မ်က္ျဖဴလန္မတတ္ျဖစ္သည္။ ယမရာဇာကမူ ညွာေနသည္မရွိ။ အကုန္လံုး၀င္သြားသည္ႏွင့္ သာသာကိုယ္ေလးကို ပင့္မၿပီး ျပန္ျပန္ေဆာင့္ခ်သည္။
၀ါ၀ါသည္ အစ္မျဖစ္သူ အျဖစ္ကိုၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္လိုက္သည္မွာ ေသးေတာင္မွ ျဖန္းျဖန္းပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမမွာ ဒီလိုျဖစ္လို႔ ျဖစ္မွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ထြက္ေျပးဖို႔ရန္လဲေမ့ေနၿပီး မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ သူမမ်က္ႏွာေရွ႔က လိင္တံႀကီးကို ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနမိသည္။ မ်က္စိထဲတြင္ ေသြးစေသြးနေတြ ေပေနေသာ အေခ်ာင္းႀကီးက သာသာအဂၤါထဲကို မဆန္႔မၿပဲ အ၀င္အထြက္ျဖစ္ေနက သူမကို ညိဳ႔ထားသလိုျဖစ္သည္။ ေၾကာက္လြန္းအားႀကီးသျဖင့္ သူမေခါင္းထဲတြင္ ဘာစဥ္းစားဥာဏ္မွ မရွိေတာ့။
“သြားေတာ့ .. မင္းညီမကို လိုးေတာ့မယ္ …“
ယမရာဇာ တြန္းခ်လိုက္သည္တြင္ သာသာကိုယ္က ေခြေခြေလး ပံုလဲက်သည္။ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ႏိုင္ပဲ ၿငိမ္သက္သြားသည္မို႔ ေသသြားၿပီလားေတာင္ မသိ။ ယမရာဇာ အရည္ေတြေပလပြႏွင့္ အတံႀကီးကို ၀ါ၀ါဘက္လွည့္သည္။
“ေလးေဘာက္ေထာက္ၿပီး ကုန္းစမ္း …“
၀ါ၀ါက ေၾကာင္ေနၿပီမို႔ ယမရာဇာခိုင္းသည္ကို မသိေတာ့။ မ်က္ေတာင္မွ်ပင္မခတ္ႏိုင္ပဲ မ်က္ဆံေသေနသည့္ ၀ါ၀ါကိုၾကည့္ၿပီး သူမဘာျဖစ္ေနသည္ဆိုတာ ယမရာဇာ သိသည္။ ထပ္မေျပာေတာ့ပဲ သူ႔ဖာသာသူ ၀ါ၀ါကိုယ္ေလးကို ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။
“ဟ .. မင္းကေတာင္ ေသးေတာင္ ထြက္က်ေနတာလား .. ဟား .. ဟား .. ေကာင္းတယ္ .. စိုရႊဲေနေတာ့ မင္းအစ္မလို မနာတာဘူးေပါ့ .. ဟား .. ဟား …“
အကြက္လိုက္ႀကီး စိုေနသာ ထမိန္ကို ဆြဲခြ်တ္လိုက္ေတာ့ အရည္တလက္လက္စိုေနသည့္ အဖုတ္က ေပၚလာသည္။ ယမရာဇာ မဆိုင္းမတြပင္ ၀ါ၀ါတင္ပါးေနာက္တြင္ ဒူးေထာက္၍ ထုိင္သည္။ တရမ္းရမ္းျဖစ္ေနသည့္ လိင္တံထိပ္ဖူးက ေပါင္တံၾကားရွိ အဖုတ္ဆီသို႔ တန္းေထာက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ “ေသပါၿပီ .. အေမေရ“ ဆိုသည့္ ေအာ္သံကို အစ္မၿပီးေတာ့ ညီမျဖစ္သူဆီမွ ဆက္ၾကားလိုက္ရေလသည္။ ငရဲတံခါးပြင့္သည္ မပြင့္သည္မသိ။ သာသာႏွင့္ ၀ါ၀ါတို႔ကေတာ့ အရွင္လတ္လတ္ႏွင့္ ငရဲကို ေရာက္ဖူးသြားေခ်ေလၿပီ ….။
သီဟ၏ မူလ၀ိညာဥ္ကို ျပန္ရလာကတည္းက ေနာ္၀တီပညာကို ကလ်ာဏီတို႔ ေလးစားၿပီးသားျဖစ္သည္။ အခု မ်က္စိေရွ႔တြင္ Minotaur ေခါင္းေဆာင္က ေသေနရာမွ ထ၍ စကားေျပာသည္ကို ျမင္သည္၌ ပို၍ေလးစားမိသည္ဟု ဆိုရမည္။ သု၀ဏႏွင့္ သီဟႏွစ္ေယာက္ေပါင္း၍ ညွင္းပန္းႏိွပ္စက္ခဲ့သည့္တိုင္ ဒီ Minotaur က အေသတာ ခံသြားသည္။ ယမရာဇာ ရွိေနရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ စကားတစ္လံုးမွ မထြက္။ ေမးလို႔မရသည့္အဆံုး အေပ်ာက္ရွင္းၿပီးကာမွ ေနာ္၀တီက သူမအစြမ္းႏွင့္ ၀ိညာဥ္ကို ေခၚၿပီး ေမးခဲ့တာျဖစ္သည္။ ထိုေရာအခါတြင္မူ သီဟတို႔ေမးတုန္းက မရသည့္ ယမရာဇာ၏ အႀကံကို သူတို႔ သိလာရသည္။
“ဒါဆို .. က်မတို႔ ျမန္ျမန္လိုက္မွ ျဖစ္မယ္ … ယမရာဇာ လက္ထဲကို လမ္းညႊန္ေက်ာက္ျပား ရသြားရင္ ငါးပါးေမွာက္ၿပီသာမွတ္ …“
ကလ်ာဏီ စကားကို အားလံုးက လက္ခံပါသည္။ ေနာ္၀တီ အစီအစဥ္ႏွင့္ပင္ သူတို႔ လိုအပ္မည့္ ပစၥည္းေတြကုိ ထုတ္ပိုးၿပီး ဒုန္းစိုင္းထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေနာ္၀တီေနရာကေန သြားလွ်င္ ယမရာဇာ သြားမည္ဟု သိခဲ့ရေသာ ဟီရာနားရြာသည္ တစ္ပတ္တာမွ် သြားရမည့္ ခရီးျဖစ္သည္။ အခုအတိုင္းဆိုလွ်င္ သီဟတို႔က နဲနဲေတာင္ ေနာက္က်ေနေသးသည္ဟု ေျပာလို႔ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူတို႔ေတြ ေန႔မအား၊ ညမအား ခရီးႏွင္လာခဲ့ရာ ငါးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ ဟီရာနား ရြာသို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။
“ဟာ .. ရက္စက္လိုက္တာ …. ယမရာဇာ .. ေတာက္ … ေတြ႔လို႕ကေတာ့ ေသၿပီသာမွတ္ …“
အခုထက္ထိ ယမရာဇာ၏ အားနည္းခ်က္ကို မသိေသးသည့္တိုင္ မ်က္စိေရွ ႔ကျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သီဟ ေသြးပြက္ပြက္ဆူသည္။ ဟီရာနားရြာသည္ တစ္ရြာလံုး မဲျပာက်ေနၿပီး သုသန္တစျပင္ကမွ ပိုၾကည့္ေကာင္းေနဦးမည္။ မီးေလာင္ကြ်မ္းၿပီး ေသေနက်ေသာ အေလာင္းေတြက ဟိုတစ္စ၊ ဒီတစ္စ။ ကြန္မန္ဒို စစ္သားတစ္ေယာက္မို႔ ဒါမ်ဳိး သူျမင္ဖူးခဲ့ေသာ္လဲ ေခါင္းတျခား ကိုယ္တျခား၊ လက္တျခား ေျခတျခား အဂၤါ မစံုေသာ အေလာင္းေတြက ယမရာဇာ၏ လူမဆန္ေအာင္ရက္စက္မႈကို မီးေမာင္းထိုးျပေနသည္။ သီဟသာမက သူတို႔ တစ္ဖြဲ ႔လံုး အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္ထားရသည္။ အခုထြက္လာသည့္ မစ္ရွင္(misson) တြင္ ဖာသိဖာသာပံုစံျဖင့္ ေနလာခဲ့သည့္ သု၀ဏပင္လွ်င္ ယမရာဇာကို ေျပးသတ္ခ်င္စိတ္ ခ်က္ခ်င္းေပါက္သည္။
“အခု ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ .. ကလ်ာဏီ .. ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ကမာၻ (The Lost World) ကိုရွာဖို႔ လမ္းစေပ်ာက္ၿပီ …“
“ဟို .. ေသေနတဲ့ လူေတြဆီက ၀ိညာဥ္ကို ေခၚေမးလို႔မရဘူးလား .. ေနာ္၀တီ ..“
“ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ ကလ်ာဏီရယ္ .. ေသတာကျဖင့္ ၾကာလွၿပီ .. ရေတာင္မွ က်မေခၚမေမးခ်င္ဘူး .. ဒီေလာက္အျဖစ္ဆိုးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတဲ့သူေတြဆီက ၾကားရမယ့္ စကားကို က်မ နားမေထာင္ႏိုင္ဘူး ..“
ေနာ္၀တီေျပာသည္က ဟုတ္ပါသည္။ အားလံုးထဲတြင္ အသက္အရွည္ဆံုးျဖစ္ၿပီး၊ အေတြ႔အႀကံဳလဲမ်ားသည့္ ကလ်ာဏီ .. အခုေတာ့ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္းမသိ။ Minotaur ဆီမွ ေနာက္ဆံုးရခဲ့သည့္ သတင္းက ဟီရာနားရြာ သူႀကီးျဖစ္သူသည္ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာကမာၻႏွင့္ ပတ္သက္၍ လမ္းညႊန္ႏိုင္သည္ဆိုတာကို ..။
“ဒီလို လုပ္ၾကည့္ရေအာင္ .. က်ေနာ္တို႔ေတြ ဒီနားပတ္၀န္းက်င္ကို လိုက္ရွာၾကည့္ၾကရေအာင္ .. အကယ္၍သာ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြ ရွိခဲ့ရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ယမရာဇာ ဘယ္ဘက္ထြက္သြားတယ္ဆိုတာ ေမးၾကည့္လို႔ ရႏိုင္တယ္ ..“
သီဟ စကားကို အားလံုးလက္ခံပါသည္။ ရြာကိုပတ္ေကြ႔ကာ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အေနာက္ဘက္တြင္ ျမင္ေနရေသာ ေတာင္တန္းဆီသို႔ ျမင္းေတြကို ဦးတည္လိုက္သည္။ သီဟ အေတြးက မမွားပါ။ ေတာထဲသို႔ ၀င္ရာလမ္းစတြင္ ေျခရာေတြ ရႈပ္ေထြးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ လင္းသဒၵါ ျမင္းေပၚကေန ဆင္းၿပီး ေျခရာတစ္ခုကို လက္ညိဳးထိုးျပသည္။
“ဒါ … Orc ရဲ ႔ေျခရာမဟုတ္လား ..“
ကလ်ာဏီ လွမ္းေမးသည့္ စကားကို လင္းသဒၵါက ေခါင္းညိတ္ၿပီး ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ေျမျပင္ႏွင့္မ်က္ႏွာကို ထိမတတ္ကပ္လိုက္ၿပီး သူမ မ်က္စိကိုမွိတ္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ ၀ံပုေလြနားရြက္တစ္စံု ေထာင္လာၿပီး စကၠန္႔အနည္းငယ္ အၾကာတြင္ မ်က္စိျပန္ပြင့္သည္။ ေတာင္ဘက္ကို လက္ညိဳးထုိးျပၿပီး ..
“သူတို႔ေတြ ဒီဘက္ကို ထြက္သြားတယ္ …“
“ျမင္းေတြ ထားခဲ့မွ ရမယ္ .. Orc ေတြက ျမင္းအနံ႔ကို တစ္မိုင္အကြာေလာက္ကတည္းက အနံ႔ခံႏိုင္တယ္ ..“
သီဟတို႔ ေျခက်င္ ၀င္လာခဲ့ၾကသည္။ လင္းသဒၵါက ေရွ႔ဆံုးက၊ သူက ေနာက္က။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးသည္ တစ္ဦးစိတ္ကိုတစ္ဦး နားလည္သည့္ႏွယ္ စကားတစ္ခြန္းမွ ေျပာစရာမလိုပဲ မ်က္ရိပ္မ်က္ခ်ည္ႏွင့္ပင္ ေတာတိုးလာခဲ့သည္။ သီဟေရာ၊ လင္းသဒၵါ၏ လႈပ္ရွားမႈက ေၾကာင္တစ္ေကာင္အလား သြက္လက္ေပါ့ပါးလွသည္။
“ရွင္ .. သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေျပာတဲ့ prophecy က အမွန္ပဲလား ..“
“က်မ စိတ္ထဲမွေတာ့ တစ္ထစ္ခ်ယံုတာပဲ .. သီဟ ပံုစံက ထူးျခားတယ္ဆိုတာေတာ့ ရွင္လဲပဲ သိမွာပါ ..“
ကလ်ာဏီ ႏွစ္ကိုယ္ၾကားေလသံႏွင့္ ေနာ္၀တီကို အေျဖေပးလိုက္သည္။ ေနာ္၀တီက ေနာက္ထပ္ ထပ္မေမးေတာ့။ ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီးေတာ့သာ သေဘာက်ဟန္ႏွင့္ ၿပံဳးသည္။ ယမရာဇာဆိုသည့္ မိစာၦထိပ္သီးကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ဆိုသည္မွာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ့္ေသတြင္းကိုကိုယ္တူးတာႏွင့္ တူလွသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္မ်ဳိးသားလံုး၊ တစ္ေလာကလံုး၏ အေရးမို႔ သူမ ဒါကို လ်စ္လ်ဴရႈမထားႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူမပါ လိုက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ သူမကေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ေနာ္၀တီ ေခါင္းငဲ့၍ ေနာက္ကလိုက္လာသည့္ သု၀ဏကို လွည့္ၾကည့္သည္။ သု၀ဏက သူမလွည့္ၾကည့္တာကို သတိမျပဳမိ။ စီစီဟန္ႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆံုေနၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား လူခ်င္းထိမတတ္ပူးကပ္ေနၾကၿပီး မထိခလုတ္၊ ထိခလုတ္ရွိေနသည္။ ေနာ္၀တီ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ ႔ၿပီး ေရွ႔သို႔ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ အစတုန္းကေတာ့ သု၀ဏကို ျပန္လႊတ္ဖို႔ သူမ စိတ္ကူးေသးသည္။ ဒီအတိုင္းသာဆို ဒီေကာင္ေလးသည္ ျပန္ဖို႔ေျပာရင္ေတာင္မွ ျပန္သြားမည့္ အရိပ္အေယာင္ မေပၚ။ မတတ္ႏိုင္။ သူမကို အကာအကြယ္ေပးဖို႔ဆိုၿပီး သက္ေတာ္ေစာင့္အျဖစ္ လႊတ္လိုက္ေသာ elf council ကိုသာ ရွင္းျပရေတာ့မည္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကလဲ သူမ အသက္ရွင္ၿပီး က်န္ခဲ့ဦးမွ ..
ေရွ႔ဆံုးမွ သြားေနသူ လင္းသဒၵါက လက္ေထာင္ျပသည္တြင္ အားလံုးေျခလွမ္းေတြကို ရပ္လိုက္သည္။ သီဟက ထပ္ဆင့္လက္ကို ဘယ္ညာခြဲ၍ ျပသည္။ သု၀ဏႏွင့္ စီစီဟန္က ဘယ္ဘက္ျခမ္းရွိ သစ္ပင္ေတြေနာက္ ေျပး၀င္လိုက္သလို၊ ေနာ္၀တီတို႔က ညာဘက္ျခမ္းကို ေျပးကပ္သည္။ မ်က္ႏွာေရွ႔တြင္ ကြယ္ေနေသာ ခ်ဳံဖုတ္က သစ္ကိုင္းဖယ္၍ ေနာ္၀တီၾကည့္သည္။ ဘီလူးေတြ …
>>>>ဆက္ရန္ =>
