ျပန္​​ေျပာျပဖို႔ ​ေတာ္​​ေတာ္​ ခက္​လိမ္​့မယ္​ (အပိုင္း - ၁)

ျပန္​​ေျပာျပဖို႔ ​ေတာ္​​ေတာ္​ ခက္​လိမ္​့မယ္​
====================

အပိုင္း ၁

အခန္း (၁)

“သီဟ !!! တဲေနာက္ဘက္ကို တာ၀န္ယူ .. မ်က္စိကို ရွင္ရွင္ထား ..“

တပ္စိတ္မႈးစိုင္းဗလ၏ အမိန္႔ေပးသံအဆံုးတြင္ သီဟႏွင့္တကြ တပ္သားေလးေယာက္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေနေသာ တဲငယ္ဆီသို႔ တိတ္တဆိတ္ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့သည္။ အထက္ကေပးသည့္ တာ၀န္ေၾကာင့္ သီဟတို႔၏ အထူးတပ္စိတ္သည္ လိုင္ဇာ၏ ေတာင္ကုန္းအမွတ္ ၁၁၀၂ တြင္ ရွိေသာ ရန္သူ႔စခန္းကို ရွင္းလင္းရန္ လွ်ဳိ႔၀ွက္စြာ ေရာက္ရွိလာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ သတင္းအရဆိုလွ်င္ သီဟတို႔ေရွ႔တြင္ ရွိေနေသာ တဲငယ္သည္ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ား၏ လွ်ဳိ႔၀ွက္လက္နက္မ်ားကို သိမ္းဆည္းထားရာ ေနရာျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္တြင္ ရန္သူ႔ဘက္က ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းအခ်ဳိ႔ ေတြဆံုဖို႔ ခ်ိန္ထားသည္ဟုလည္း သိထားသည္။ သို႔ရာတြင္ သီဟတို႔ တဲငယ္၏ အစြန္ရွိ ေတာတန္းသို႔ ေရာက္ေနသည္မွာ ေန႔တစ္ပိုင္းကုန္ေတာ့မည္။ သူတို႔ ပုန္းေနရာမွ မ်က္စိရွင္ရွင္ထားကာ ၾကည့္ေနေပမယ့္ လူသူ အရိပ္အေယာင္ဆို၍ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႔။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္ တပ္စိတ္မႈးဆီမွ တဲငယ္ကို ရွင္းလင္းဖို႔ အမိန္႔သံ ထြက္လာတာ ျဖစ္သည္။

သီဟ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို ေသခ်ာစစ္ေဆးၿပီးေနာက္ လဲေလ်ာင္းေနရာမွ ထကာ ဒူးေထာက္၍ ေနရာယူသည္။ အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားလိုက္မႈေၾကာင့္ ေနာက္ေက်ာတြင္ လြယ္ပိုးထားသည့္ စစ္ပစၥည္းအိတ္က ပို၍ ေလးလံလာသည္ဟု ထင္ရသည္။ ကိစၥမရွိ။ သူ ဒီေလာက္ေတာ့ ခံႏိုင္ရည္ ရွိသည္။ ကြန္မန္ဒိုသင္တန္းတြင္ ေလ့က်င့္ခန္းဆင္းရတုန္းကဆိုလွ်င္ ဒီထက္မက ေလးလံသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို သယ္ပိုး၍ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ ကုန္းကမူေပါင္းမ်ားစြာကိုလဲ ေျပးတက္၊ ေျပးဆင္း လုပ္ခဲ့ရသည္။ သီဟ အေမာခံႏိုင္သလို အၾကမ္းလဲ ခံႏိုင္ပါသည္။

အမွန္တကယ္ဆို Black Eagles ဟု လွ်ိဳ႔၀ွက္နာမည္ ေပးထားေသာ သီဟတို႔ အဖြဲ႔တြင္ သူသည္ အသက္အငယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးသည္မို႔ တပ္ဖြဲ႔မႈးေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ စိုင္းဗလႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လွ်င္ သီဟသည္ ခ်ာတိတ္သာသာပင္။ သို႔ရာတြင္ သီဟတို႔ တစ္ဖြဲ႔လံုး ဘယ္သူမွ သူ႔ကို မေလးမစား မဆက္ဆံၾက။ အင္မတန္မွ လက္ေျဖာင့္သည့္အျပင္၊ မာေရေၾကာေရ ႏိုင္ကာ ဒူေပဒါေပ ခံလွသည့္ သီဟကို အားလံုးက လက္ေျမွာက္ထားၾကရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တပ္ဖြဲ႔မႈးက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးႏွင့္ ခရီးထြက္ဖို႔ မွာခဲ့ေပမယ့္၊ သီဟက စစ္ေျမျပင္သံုး လက္နက္ကိရိယာေတြကို သိမ္းက်ံဳးထည့္ကာ လြယ္လာသည္ကို ဘယ္သူမွ ဘာမွ ၀င္မေျပာခဲ့တာ ျဖစ္သည္။

သစ္လံုးတဲ၏ ေနာက္ေဖးဘက္ရွိ တံခါး၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီသို႔ သီဟတို႔ ေလးေယာက္ေျပးကပ္ကာ ေနရာယူသည္။ ရိုင္ဖယ္ကို အေသအခ်ာ ကိုင္ထားလွ်က္ သီဟလက္မွ အခ်က္ျပ တုိင္မင္ေပးသည္။ အခ်က္ေစ့၍ သစ္သားတံခါးကို ကန္ဖြင့္ေတာ့မည့္ ဆဲဆဲတြင္ တဲထဲမွ အသံတိုးတိုးတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသည္။

“သီဟ .. ဘာသံလဲ .. တယ္လီဖုန္းသံလိုလိုပဲ ..“

သီဟေနာက္နားတြင္ ကပ္ကာ ရွိေနသူ ၀င္းထင္ထံမွ ေ၀ခြဲမရစြာေမးသံ ေပၚလာသည္။ သီဟ ရုတ္တရက္ ဘာျပန္ေျဖရမွန္းမသိ။ မ်က္ေမွာင္ကို ႀကံဳ႔ကာ စဥ္းစားရင္း တိုးတိုးမွန္မွန္ ေပၚထြက္ေနသည့္ အသံကို နားစိုက္ၾကည့္သည္။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို သီဟ မ်က္လံုးအစံု ျပဴးက်ယ္သြားသည္။

“အား !!… အားလံုး ..“

“၀ုန္း“

သီဟ စကားသံ မဆံုးလိုက္ေပ။ အင္မတန္မွ ပူေလာင္ျပင္းထန္သည့္ အားလိႈင္းတစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရၿပီး သူ႔ကိုယ္သည္ ေလထဲသို႔ ေျမွာက္တက္သြားသည္။ ဗုန္းခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ သူ႔ကိုယ္က ေျမျပင္ေပၚ ျပန္အက်တြင္ သီဟ ကိုယ္အႏွံ႔အျပားမွ နာက်င္မႈကို ခံစားရသည္။ အသည္းခိုက္ေလာက္ေအာင္ စူးရွလွသည့္ ထိုးဆြမႈေတြေၾကာင့္ သီဟ ခ်က္ခ်င္း သတိလစ္ေတာ့မတတ္ျဖစ္သည္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စိတ္ကို တင္းထားလိုက္ၿပီး သီဟ က်ရာေနရာမွ လွိမ့္ထြက္သည္။ နားထဲတြင္မူ တျဖစ္ျဖစ္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ မီးစြဲသံေတြႏွင့္၊ ကမၻာပ်က္မတတ္ေအာ္ညည္းေနၾကသည့္ သူ႔တပ္ဖြဲ႔သားေတြ၏ ေအာ္သံမ်ားက မၾကားခ်င္မွ အဆံုးပင္။ ေပါက္ကြဲရာ ေနရာမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔ အေရာက္တြင္ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္ကို ေျမျပင္ေပၚ စိုက္ကာ သူအားတင္း၍ ထသည္။ ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္က ေကာင္းေကာင္းေထာက္မရေတာ့သလို သူအျမင္အာရံုကလဲ ပီပီျပင္ျပင္ ရွိမေနေခ်။ သီဟ နာက်င္မႈကို လ်စ္လ်ဴရႈၿပီး တစ္လွမ္းခ်င္း စေလွ်ာက္သည္။ ဘယ္ကို ေလွ်ာက္မိမွန္း သူမသိသလို၊ ဘယ္ေလာက္အထိ ေလွ်ာက္မိမွန္းလဲ သူမသိ။ သူ႔နားထဲတြင္ မီးေလာင္သံ၊ ေအာ္ညည္းသံမ်ားသည္ တစစ အေ၀းမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။

*************************************

ေတာင္စြယ္တြင္ ေနကြယ္ေခ်ၿပီ။ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အေမွာင္ထုက ႀကီးစိုးလာသည္ႏွင့္အမွ် သီဟအဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ပို၍ ခက္ခဲလာသည္။ သူေရာက္ရွိေနသည့္ ေနရာက ထူထပ္သိပ္သည္းသည့္ ေတာတန္းတစ္ခုမို႔ ေနမင္း ကြယ္ေပ်ာက္သြားခ်ိန္တြင္ အလင္းေရာင္ဆို၍ ဘာဆိုဘာမွ မရွိ။ ဘယ္ေနရာ ၾကည့္ၾကည့္ အေမွာင္ကသာ ေနရာယူထားသည္။ ဒီအတိုင္းဆိုလွ်င္ သူဘယ္လိုမွ ခရီးဆက္သြားလို႔ မျဖစ္။ သီဟ အသက္ကို ႀကိဳးစားရွဴရင္း လႈပ္ရွားမႈကို ရပ္ကာ အနားကို မ်က္စိကစား ၾကည့္သည္။ ဆယ္ေပေက်ာ္ေက်ာ္အကြာအေ၀းတြင္ သစ္ပင္ႀကီးတစ္ခုကို ေတြ႔သည္။ ဒီညေတာ့ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ပင္ စခန္းခ်ရေပေတာ့မည္။ သီဟ စိတ္တင္းကာ သစ္ပင္ ေျခရင္းသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းတိုးသြားသည္။

ဘာမွ မဟုတ္သည့္ အကြာအေ၀းေပမယ့္ ေရာက္ဖို႔ေတာ့ သီဟ ေတာ္ေတာ္အားထုတ္လိုက္ရသည္။ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ား ျပန္႔က်ဲေနသည့္ သစ္ပင္ေျခရင္းသို႔ အေရာက္တြင္ သီဟ ဘယ္လိုမွ ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ပဲ ပစ္လဲက်သည္။ မရဏေသမင္းသည္ သူ႔ကို အန္တုက ဖက္ၿပိဳင္ေနသည့္ သီဟကို စိတ္ဆိုးေနဟန္တူသည္။ ပ႔ံုခနဲ လဲက်သြားသည့္ သီဟကို ျပန္ထမလာႏိုင္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔အျပားကို နာက်င္ေစမႈႏွင့္ ရက္ရက္စက္စက္ တံု႔ျပန္သည္။

“ဟား … ဟား .. ဟား … “

သီဟ၏ ႏႈတ္မွ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္သံက တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေတာထဲတြင္ ျပန္႔ႏွံ႔သြားသည္။ သူ ေသရမည္ကို မေၾကာက္။ အေဖ၊ အေမမရွိ၊ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမ မရွိ။ ခ်စ္သူ ရည္းစား မရွိသည့္ သူ႔အဖို႔ လူ႔ေလာကသည္ အစကတည္းက ေနခ်စ္စရာ ေကာင္းလွသည္ မဟုတ္။ ေသျခင္းတရားသည္ သူ႔အတြက္ေတာ့ ႏြံအိုင္ေတြထဲမွ ေျခေထာက္ကို ဖမ္းတြယ္တတ္သည့္ ေျမာ့ႀကီးမ်ားေလာက္ေတာင္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလွသည္မဟုတ္ေပ။ မထီတရီ ႏိုင္လွသည့္ အၿပံဳးတစ္ခုက သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ မိမိရ ရွိကာေနသည္။

သို႔ရာတြင္ ေလာကသည္ တခါတရံတြင္ ဆန္းက်ယ္လွသည္။ ရတာမလို၊ လိုတာမရ ျဖစ္တတ္သည္က ေလာက၏ လွည့္စားမႈ တစ္ခုပင္။ အခုလဲၾကည့္။ ေသေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ရာအႏွံ႔အျပား ရေနသည့္တိုင္ သီဟ မေသေသးေပ။ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ပဲ လဲေလ်ာင္းေနရသည့္ အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္း သူ႔အသိစိတ္က တစတစ ျပန္ၾကည္လင္လာသည္။ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ၾကာသြားၿပီးေနာက္ သီဟ ႀကိဳးစား၍ သူ႔ကိုယ္ေပၚက မခြာရေသးသည့္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ျဖဳတ္ခ်ၾကည့္သည္။ ဗုတ္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ေလးလံသည့္ အရာတစ္ခုက သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ ကြာသြားသည္။ ေပါ့ပါးသြားသည္မို႔ သီဟ “ဟူး“ခနဲ ျမည္ေအာင္ အသက္ကို ရွဴလိုက္ၿပီး ကိုယ္ကို ႀကိဳးစားမတ္ၾကည့္သည္။ သစ္ပင္ႀကီး၏ ပင္စည္ကို မွီလ်က္ တဆစ္ခ်ဳိး ထိုင္လို႔ရသြားသည္။ အနည္းငယ္ သက္ေတာင့္သက္သြား ရွိသြားသျဖင့္ သီဟ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။

သို႔ေသာ္ သူ႔အေပ်ာ္သည္ တာရွည္မခံ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွေန၍ ဂူးခနဲ မာန္ဖီသည့္ အသံမ်ားကို သီဟ ၾကားလိုက္ရသည္။ အႏၱရာယ္အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းသံမ်ားက သီဟ၏ ေခါင္းထဲတြင္ ဆူညံသြားသည္။ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ကို ခ်က္ခ်င္း ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး PEQ box ႏွင့္တြဲထားသည့္ စေပါ့လိုက္မီးကို အသံၾကားရာသို႔ ခ်ိန္ဖြင့္သည္။

“မင္း ေမ …ေခြးမသား …“

သီဟႏႈတ္မွ ဆဲသံက တစ္ပိုင္းတစႏွင့္ရပ္သည္။ ေခြးမသားလို႔ ဆဲလို႔ စေပါ့လိုက္မီးေရာင္ေအာက္မွ သတၱ၀ါက အေရးစိုက္မည္ မထင္။ ေခြးကို ေခြးသားလို႔ ဆဲျခင္းသည္ သူတို႔အဖို႔ေတာ့ ဘာမွ ထူးျခားမႈ ျဖစ္မည္မထင္။ သီဟ ကံၾကမၼာကိုသာ က်ိတ္ၿပီး အျပစ္တင္ရင္း နီရဲေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည့္ အေကာင္ေတြကို ေရတြက္သည္။

“တစ္ေကာင္ .. ႏွစ္ေကာင္ .. သံုးေကာင္ .. အားပါးပါး .. မနည္းပါလား ..“

ငါ .. ဒီညေတာ့ တကယ္ေသၿပီ ထင္ပါရဲ ႔။ ဟုတ္ေပသည္။ သီဟကို ၀ိုင္းထားသည္က ၀ံပုေလြအုပ္စု။ ရိုးရိုး၀ံပုေလြေတာင္မွ ဟုတ္ရဲ ႔လားမသိ။ အေကာင္ႀကီးေတြက နည္းတာမဟုတ္။ သြားစြယ္အေဖြးသား ေပၚေအာင္ တဂူးဂူး တဂဲဂဲ မာန္ဖီလ်က္ သီဟကို ရန္လိုသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ သီဟ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့။ သူ႔အသက္ ကိုယ့္အသက္ လုရေတာ့မည္မို႔ ရိုင္ဖယ္၏ ခလုတ္ကို ဆြဲခ်ဖို႔ ျပင္သည္။

“ဂါး … ဒတ္ .. ဒတ္ … ဂူး … ဒတ္ .. ဒတ္ …“

ရိုင္ဖယ္ေသနတ္သံႏွင့္ ၀ံပုေလြတို႔၏ မာန္ဖီသံမ်ားက ဆူညံသြားသည္။ သီဟဘက္မွ လက္ဦးမႈ ယူေပမယ့္ ဒီတိုက္ပြဲတြင္ သူမႏိုင္ပါ။ ၀ံပုေလြ ေလးေကာင္ သူ႔အနားတြင္ ပံုကာ လဲက်သြားၿပီးေနာက္ သူ႔လက္ထဲမွ ရိုင္ဖက္ကို ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္က ကိုက္ယူသြားျခင္းခံလိုက္ရသည္။ တခ်ိန္ထဲမွာပင္ သူ႔ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္မွ အသားဆိုင္ေတြ ဖြာခနဲ လြင့္ထြက္သြားသလို ခံစားရသည္။

“အား !!! …“

နာနာက်ဥ္းက်ဥ္း ေအာ္ညည္းလိုက္ၿပီးေနာက္ သီဟ တစ္ေယာက္ မ်က္စိကို စံုလံုးမွိတ္ ထားလိုက္သည္။ ဘာကိုမွ သူဂရုမစိုက္ေတာ့။ ေသမင္းသည္ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ကို မရဏႏိုင္ငံသို႔ မပါပါေအာင္ ေခၚေတာ့မည္။ သူ႔လည္မ်ဳိကို ကိုက္ခဲလာမည့္ ၀ံပုေလြ၏ သြားစြယ္ေတြကိုသာ သီဟ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေတာ့သည္။

“ရွီ …. ရွီ ….“

ကံဇာတ္ဆရာသည္ တခါထပ္၍ မ်က္လွည့္ျပေခ်ျပန္ၿပီ။ အခ်က္ေပးသံလိုလို အသံတစ္ခုကို နားမခံႏိုင္ေအာင္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံ၏ အဆံုးတြင္ သီဟကိုယ္ေပၚကို ခုန္အုပ္ဖိထားေသာ ၀ံပုေလြသည္ စူးရွစြာ ေအာ္ျမည္လ်က္ ေနာက္သို႔ ဆုတ္သြားသည္။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ ဟ။ ရုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြားေသာ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ သီဟ အံ့အားသင့္မိသည္။ ေျမျပင္ေပၚ ျပဳတ္က်ေနသည့္ ရိုင္ဖယ္ကို ႀကိဳးစားၿပီး ေကာက္ဖို႔ျပင္သည္။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔လက္က ရိုင္ဖယ္ကို ထိခါနီးဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ သီဟ၏ လႈပ္ရွားမႈသည္ ရပ္တန္႔သည္။ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ မိုက္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ တေလာကလံုး ေမွာင္အတိ ဖံုးလႊမ္းသြားေလေတာ့သည္။

သီဟ သတိျပန္ရလာခ်ိန္တြင္ ပတ္၀န္းက်င္သည္ အေမွာင္ထုေအာက္၌ ရွိမေနေတာ့ပါ။ နံနက္ခင္း၏ ေနေရာင္သည္ သူလဲေလ်ာင္းေနရာရွိ သစ္ပင္ႀကီး၏ အရြက္ဖားဖားမ်ားၾကားမွ ထိုးေဖာက္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚသို႔ က်ေရာက္ေနေလသည္။ သီဟ မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ျပဳရင္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနေသာ မ်က္၀န္းေတြကို ႀကိဳးစားကာ ဖြင့္သည္။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ၾကာေအာင္ သူဘာမွ မလႈပ္ရွားမိေသးပဲ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၿပီး ၾကည့္ေနမိသည္။ သူ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ ေသမင္းလက္မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ျပန္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ သီဟ စိတ္ထဲ၌ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေပ်ာ္ရႊင္သည္ မျဖစ္။ အမွန္အတိုင္းဆိုရလွ်င္ အနည္းငယ္ေတာင္ စိတ္ပ်က္ေနေသးသည္ဟု ေျပာရေပမည္။

“မင္း .. ငါ့ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ ေပးမေသေတာ့ဘူးလား?? …“

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ညည္းညဴေအာ္ဟစ္မိသည့္ သီဟ၏ စကားသံအဆုံးတြင္ သူ႔ညာဘက္ေဘးမွ လႈပ္ရွားသံတစ္ခုကို ၾကားရသည္။

“ရွင္ ဒီလိုေသခ်င္မွန္းသိရင္ က်မ မကယ္ခဲ့ပါဘူး …“

သီဟ စကားေျပာသံလာရာသို႔ ေခါင္းေစာင္းကာ လွည့္ၾကည့္မိသည္တြင္ ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ ႏွလံုးခုန္ဖို႔ေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။ ကြန္မန္ဒို စစ္သားတစ္ဦးျဖစ္ေပမယ့္ လူငယ္၊ လူရြယ္တစ္ေယာက္မို႔ သီဟ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္းခဲ့ေပ။ အခ်စ္ႏွင့္ မကင္းသည့္အေလ်ာက္ မိန္းကေလးမ်ားႏွင့္ သူရင္းႏွီးကြ်မ္း၀င္ဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ညာဘက္က ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ သစ္ျမစ္ဆံုတစ္ခုေပၚတြင္ ထိုင္ကာေနသည့္ မိန္းမငယ္ေလးေလာက္ လွပသည့္ မိန္းမကို မေတြ႔ဖူးေသးေပ။ စာေတြထဲတြင္ ေျပာေလ့ရွိသည့္ အသက္ရွဴမွားေလာက္ေအာင္ လွသည့္အလွဆိုတာ ဒါကို ေျပာတာ ျဖစ္ရမည္ဟု သူ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးမိသည္။ သီဟ ရုတ္တရက္ ဘာလုပ္လို႔၊ ဘာေျပာရမွန္းမသိ။ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္သာ မိန္းကေလးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။

မိန္းကေလးသည္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ေတာတြင္းသူမ်ားကဲ့သို႔ ၀တ္စားထားသည္။ လွပေခ်ာေမြ႔သည့္ မ်က္ႏွာအေနအထားေၾကာင့္ မိန္းကေလး၏ အသက္ကို သီဟ မမွန္းဆႏိုင္ေပ။ မ်က္ႏွာကေလးက ႏုနယ္ေပမယ့္၊ က်န္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကမူ ထြားက်ဳိင္းလွသည္။ တာဇံမေလးသဖြယ္ ၀တ္စားထားသည့္ အ၀တ္အစားမ်ားေၾကာင့္ မိန္းမငယ္ေလး၏ လွ်ဳိ႔၀ွက္အပ္ေသာ ေနရာမွအပ က်န္သည့္ အသားဆိုင္မ်ားကို ပကတိအတိုင္း ျမင္ေနရသည္။ သီဟ တစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနရင္းႏွင့္ အသက္ရွဴျမန္လာသည္မို႔ သူ႔အၾကည့္ကို မိန္းမငယ္ေလး၏ကိုယ္ေပၚမွ အျမန္ျဖတ္ကာ မ်က္ႏွာေလးသို႔သာ ျပန္စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုေရာအခါမွ မိန္းမငယ္ေလး၏ မ်က္ႏွာတြင္ ထူးျခားမႈတစ္ခုကို သီဟ သြားေတြ႔သည္။ ဟင္ .. သူ႔မ်က္လံုးေတြက အ၀ါေရာင္ပါလား။ သူ႔အၾကည့္မ်ား မွားသြားတာလားဆိုၿပီး မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္ကာ ျပန္ၾကည့္သည္။ သီဟ အၾကည့္မမွား။ သူမ၏ မ်က္လံုးေတြသည္ တကယ္ပင္ ေၾကာင္တစ္ေကာင္၏ မ်က္လုံးအလား အ၀ါေရာင္ေတာက္ကာ လက္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ သီဟ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထူးျခားမႈတစ္ခုကို မိန္းမငယ္ေလး၏ ေခါင္းေပၚတြင္ ထပ္ေတြ႔သည္။ သူမ၏ နားရြက္ေတြသည္ သားရဲတိရစာၦန္တစ္ေကာင္၏ နားရြက္မ်ားႏွယ္ ရွည္ကာထြက္ေနသည္။ ဒါ … ဒါ ..

“မင္း … ဘယ္သူလဲ …“

စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ႀကိဳးစားထိမ္းကာ ေမးလိုက္သည့္တိုင္ သီဟ အသံသည္ အနည္းငယ္တုန္ခါေနသည္။ မိန္းကေလးသည္ သီဟ၏ အေမးကို မေျဖ။ ထိုင္ေနရာမွ ထကာ သူ႔ဆီသို႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာသည္။ သီဟ ရင္ထဲ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ထိတ္လန္႔မႈ လႊမ္းမိုးလာသည္။ သူလဲေနရာမွထဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ သူထလို႔မရ။ သီဟ အခုမွ သတိထားမိသည္။ သူ၏ လက္ႏွစ္ဖက္သည္ ေရွ႔တြင္ ရွိမေနပဲ ေနာက္ေက်ာဘက္သို႔ ေရာက္ကာ ခ်ည္ေႏွာင္ထားျခင္း ခံရသည္ကို။ သီဟ သူ႔ကိုယ္သူ ကိ်တ္ကာဆဲမိသည္။ သတိျပန္ရလာတာ အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာသြားေပမယ့္ သူအခုမွ လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ေႏွာင္ခံထားရသည္ကို သိရတယ္လို႔။

“ေတာက္ !! … ေဟ့ …. မင္း .. ငါ့ကို ဘာလို႔ႀကိဳးတုတ္ထားတာလဲ … အခုေျဖေပစမ္း ..“

“မေျဖေပးႏိုင္ဘူး … ရွင့္ကို က်မ အေဖရွိရာကို ေခၚသြားၿပီး က်မတို႔ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြကို သတ္ျဖတ္မႈရယ္၊ နယ္ေျမ က်ဴးေက်ာ္မႈရယ္အတြက္ စစ္ေဆးရဦးမယ္ ..“

မိန္းကေလး ဘာဆိုလိုသည္ကို သီဟ နားမလည္။ သူမတို႔ အမ်ဳိးအႏြယ္။ အဲဒါ ဘာလဲ။ သူ သတ္ပစ္လိုက္တဲ့ ၀ံပုေလြေတြကို ဆိုလိုတာလား။ ဒါဆို သူမက .. ။

“ေဟ့ .. မင္း ငါ့ကို ေနာက္ေနတာလား … ငါက နယ္ေျမ က်ဴးေက်ာ္ရေအာင္ မင္းတို႔က ဘာေတြမို႔လို႔လဲ .. ငါ .. အာ ..“

သီဟ၏ စကားက တစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္ ရပ္သြားရသည္။ ေတာတြင္းသူ မိန္းမလွေလး၏ လက္က သူမ၏ ေနာက္ေက်ာဘက္ရွိ လြယ္ထားေသာ အရာတစ္ခုကိုဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ သူ႔လည္ပင္းေပၚသို႔ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေရာက္လာသည္က အေရာင္တလက္လက္ထေနသာ ဓါးရွည္တစ္ေခ်ာင္း။

”က်မအေဖကသာ ရွင့္ကို အသက္ရွင္လွ်က္ ေခၚလာခဲ့ဖို႔ မမွာထားဘူးဆိုရင္ ရွင့္ေခါင္းက အခုအခ်ိန္ ရွင့္ကိုယ္ေပၚမွာ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး .. အဲဒီေတာ့ ဘာစကားမွ မရွည္ပဲ က်မ ေခၚတဲ့ေနာက္သာ လိုက္ခဲ့ေပေတာ့ ..“

“ဟုတ္လား .. ဒါဆိုရင္ေတာ့ မင္းအေဖကို ငါက ေက်းဇူးတင္ရဦးမွာေပါ့ ..“

သီဟ မခံခ်င္သည့္စိတ္ေၾကာင့္ ေခါင္းကို မလႈပ္ရဲသည့္တိုင္ ႏႈတ္တြန္႔ေတာ့ ျပန္မိသည္။ မိန္းကေလးသည္ သီဟကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေအးစက္သည့္ေလသံႏွင့္ စကားတစ္ခြန္းကို ဆိုသည္။

“ရွင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုတာ က်မအေဖနဲ႔ေတြ႔မွ ေျပာ .. အခုေတာ့ ရွင့္ပါးစပ္ကို ပိတ္ထား.. ေနာက္ထပ္ ရွင့္ပါးစပ္က စကားတစ္ခြန္း ထပ္ထြက္တာနဲ႔ က်မကို အဆိုးမဆိုနဲ႔“

********************************************************

သီဟတို႔ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္မွာ အခ်ိန္ႏွစ္နာရီခန္႔ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ႏွစ္နာရီဆိုသည္မွာ တကယ္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မွ မဟုတ္သည့္ ကာလ အပိုင္းအျခားတစ္ခု ျဖစ္ေသာ္လဲ၊ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာပဲ တရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚမႈကို ခံလာရသည့္ သီဟအတြက္ေတာ့ အင္မတန္မွ ပ်င္းရိစရာေကာင္းလွေပသည္။ သီဟ ခ်ည္ေႏွာင္ထားျခင္း ခံရသည့္ သူ႔လက္ကို ႀကိဳးစားကာေျဖၾကည့္ေသးသည္။ တာဇံမသည္ သူ႔ကို ဘယ္လိုနည္းႏွင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္ မသိ။ ေျဖလို႔မရ။ သူ လက္ေကာက္၀တ္ေတြ ပြန္းပံ့ကုန္တာပင္ အဖတ္တင္သည္။

“ေဟ့ … မင္း နာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ …“

ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္မွန္းမသိ၊ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္သို႔ ပ်င္းရိညည္းေငြ႔စြာ လိုက္လာရမႈေၾကာင့္ သီဟ ပါးစပ္ပိတ္ကာ မေနႏိုင္။ ေရွ႔မွသြားေနေသာ မိန္းကေလးသည္ သီဟ စကားကုိ မၾကားသည့္အလား၊ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ပဲ ဆက္၍ သြားသည္။ ေျခလွမ္းကို ပို၍ ျမန္စြာ ေလွ်ာက္သြားမႈေၾကာင့္ သူ႔လည္ပင္းတြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားျခင္း ခံရေသာ ႀကိဳးကြင္းက တင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ သီဟ လည္ပင္းအစ္မလို ျဖစ္သည္။ ကမန္းကတမ္း ေျခလွမ္းကို ျမွင့္တင္လိုက္ရသည္။ ေဒါသ ေထာင္းခနဲ ထြက္သြားသည့္အေလ်ာက္ ..

“ငါက စကားေကာင္းေကာင္း ေမးေနတာ .. မင္းက မေျပာခ်င္ဘူး .. ေအးရတယ္ .. မင္းမေျပာရင္ ငါမင္းကို ႀကိဳက္တဲ့နာမည္နဲ႔ ေခၚမယ္ … “ေခြးမ“ ဆိုရင္ ေကာင္းမလား ..“

သီဟ ႏႈတ္မွ “ေခြးမ“ ဆိုသည့္ စကားထြက္ထြက္လာခ်င္း ေရွ႔မွသြားေနသူ မိန္းကေလး၏ ေျခလွမ္းေတြရပ္သည္။ သီဟ ကိုယ္တိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနမႈကို ရပ္လိုက္ၿပီး တာဇံမ ရန္ျပဳလာပါက ခုခံဖို႔ ေျခေထာက္ကိုၿခဲကာ ေနရာယူထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မိန္းကေလးက ရန္ျပဳလာျခင္း မရွိပါ။ သူ႔ကို စိမ္းခနဲ တစ္ခ်က္သာ စိုက္ၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ ..

“က်မ နာမည္ .. လင္းသဒၵါ ..“

သီဟ အံ့အားသင့္သြားသည္။ လင္းသဒၵါဆိုသည့္ နာမည္ကို သူျပန္ရြတ္ၾကည့္မိသည္။ လွလိုက္သည့္ နာမည္။ သူမႏွင့္ လိုက္ဖက္လွသည္။ ဒီ လင္းသဒၵါဆိုသည့္ ေကာင္မေလးကို ေခတ္ေပၚမိန္းကေလး အ၀တ္အစားႏွင့္ ၿမိဳ႔ေပၚမွာသာ ေတြ႔လိုက္လွ်င္ ယခုေခတ္ နာမည္ႀကီးေနေသာ ေမာ္ဒယ္လ္မ်ားထက္ပင္ သာသြားေပမည္။ သီဟ တစ္ေယာက္ အေတြးနယ္ခ်ဲ႔ေနမိစဥ္တြင္ လင္းသဒၵါသည္ ေရွ႔ကို မ်က္ႏွာျပန္လွည့္သြားၿပီး သူမေရွ႔ရွိ ခ်ဳံတစ္ခုကို ဓါးျဖင့္ဖယ္ကာ တိုးသြားသည္။ တစ္ခါေသဖူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္သည့္ သီဟ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ လည္ပင္း အစ္မခံရေအာင္ အျမန္လိုက္သည္။

“ေဟ့ …“

ေနာက္ထပ္စကားရွည္ဖို႔ ျပင္ေနေသာ သီဟ၊ ခ်ဳံဖုတ္အကြယ္မွ လွမ္းျမင္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စကားေျပာဖို႔ ေမ့သြားသည္။ သူမ်က္စိတြင္ ျမင္လိုက္ရသည္က ေတာင္ၾကားတစ္ခု။ ရိုးရိုး ေတာင္ၾကားမဟုတ္။ လူေနအိမ္ေျခ အလံုးေလးငါးဆယ္ထက္ မနည္းစုေ၀းကာရွိေနေသာ ေတာင္ၾကားတစ္ခု။ ဒါ လင္းသဒၵါေျပာသည့္ သူမ အေဖ၏ ေနရာမ်ားလား။ သူ႔အနားတြင္ အတူယွဥ္ကာ ရွိေနေသာ လင္းသဒၵါဘက္ လွည့္ၾကည့္ကာ …

“လင္းသဒၵါ .. ဒါ မင္းတို႔ ေနရာလား …“

“ဟုတ္တယ္ … အခု အခ်ိန္ကစၿပီး ရွင္ ပါးစပ္ပိတ္ၿပီး ျပန္ေနရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္ ..“

လင္းသဒၵါ ျမင္သည္မျမင္သည္ မသိ။ သီဟ ပုခုန္းႏွစ္ဖက္ကို တြန္႔ျပၿပီး ေနာက္ကေန ဆင္းလိုက္လာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွေတာ့ ေပါက္တတ္ကရေတြ သူေလွ်ာက္ေတြးေနမိသည္။ လင္းသဒၵါ .. ဒီေလာက္လွတဲ့ေကာင္မေလး။ ငါေနာက္ကေန လိုက္လာတုန္း က်ိတ္ၿပီး ျပစ္မွားေနတာေတြ မသိဘူး။ အခြင့္အေရးရလို႔ရွိလွ်င္ေတာ့ ဒီဟာမေလးကို ေကာင္းေကာင္းလုပ္ပစ္ရမယ္။ လင္းသဒၵါနဲ႔ ငါနဲ႔သာ ညိလို႔ရွိလွ်င္ လင္းသဒၵါအေဖဆိုတာ ငါ့ေယာကၡမ ျဖစ္သြားမွာပဲ။ ဒါဆိုလွ်င္ေတာ့ ငါ့အသက္ကို ခ်မ္းသာေပးေကာင္းပါရဲ ႔… ဟင္း .. ဟင္း။

*********************************************

သီဟတို႔ႏွစ္ေယာက္ အိမ္ကေလးမ်ားရွိရာ ေတာင္ၾကားထဲသို႔ ဆင္းသြားခ်ိန္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေခတၱရပ္ၾကည့္ခဲ့ရာ ခ်ဳံပုတ္၏ ေနာက္ကြယ္၌ သတၱ၀ါတစ္ေကာင္ ေပၚလာသည္။ ထိုသတၱ၀ါသည္ ရုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္အလား ထင္ရသည္။ သို႔ေပမယ့္ ထိုအေကာင္သည္ ေမ်ာက္မဟုတ္။ ရုတ္တရက္ဆိုသလို ထိုသတၱ၀ါ၏ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွ ေတာင္ပံမ်ား ေပၚထြက္လာၿပီး ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေလထဲသို႔ ျပန္တက္သြားသည္။ ထို႔အျပင္ တကိုယ္လံုး ခ်င္းခ်င္းနီေနေသာ ထိုအေကာင္၏ ႏႈတ္မွ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားသံတစ္ခု ထြက္ေပၚလာသည္။

“ဟိုအေကာင္ ရြာထဲေရာက္သြားၿပီဆုိတဲ့အေၾကာင္း… ငါ့ သခင္ဆီ ျမန္ျမန္သတင္းပို႔မွပဲ …“

သီဟႏွင့္ လင္းသဒၵါသည္ ေတာင္ၾကားရွိ ရြာထဲသို႔ စတင္၀င္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ရြာထဲရွိ အိမ္ေတြ၏ တည္ေဆာက္ပံုသည္ သီဟ အဖို႔ေတာ့ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္ဟု ခံစားရသည္။ သူေရာက္ဖူးသည့္ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ေတြ႔ရေလ့ရွိေသာအိမ္မ်ဳိးႏွင့္ ပံုစံ သိပ္မတူေျခ။ သစ္လံုးမ်ားအမ်ားစုႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ အိမ္မ်ားသည္ အိမ္ဟုေခၚရမည္ဆိုတာထက္ ဂူဟုေခၚလွ်င္ ပို၍ မွန္ကန္ေပလိမ့္မည္။ စိတ္ကူးယဥ္ကမာၻထဲရွိ ထူးဆန္ရာ နယ္ေျမတစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည့္အလား ထင္မွတ္ေနရသည္။

သီဟ၏ အံ့ၾသမႈက ထိုဂူပံုသ႑န္အိမ္မ်ား၌ အဆံုးမသတ္ပါ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ရြာထဲ၀င္လာသည္ႏွင့္ အိမ္မ်ားထဲမွ အလွ်ဳိလွ်ဳိထြက္လာၾကေသာ လူသားမ်ားေၾကာင့္ ပို၍ အ့ံအားသင့္ရျပန္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ ထူးျခားဆန္းၾကယ္ေသာ ပံုစံကို ေတြ႔ျမင္ဖူးၿပီမို႔ သူမႏွင့္ အလားသ႑န္တူေသာ ရြာသူ၊ ရြာသားမ်ား ထြက္လာျခင္းကို သီဟ မအံ့ၾသပါ။ သူ အံ့အားသင့္မိသည္က ထိုလူတစ္ပိုင္း၊ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း သတၱ၀ါမ်ားမွလြဲ၍ က်န္သည့္ အေကာင္မ်ားသည္ တကယ့္၀ံပုေလြမ်ားႏွင့္ မျခား တူညီေနသည့္ ျဖစ္ရပ္ပင္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေထာက္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနမႈ တစ္ခုေၾကာင့္သာ သီဟ အဖို႔ ၎တို႔အား ၀ံပုေလြအျဖစ္ ယူဆဖို႔ ခက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္လွ်င္ သီဟတစ္ေယာက္ ၀ံပုေလြကမာၻထဲသို႔ ေရာက္ေနသည္ဟု ယူဆမိမည္မွာ ေသခ်ာလွပါသည္။

ရြာလမ္းမဟု ထင္ရေသာ လမ္းတေလွ်ာက္ လင္းသဒၵါေခၚေဆာင္ရာသို႔ လိုက္ပါလာခဲ့ရာ၊ အေတာ္ၾကာေလွ်ာက္မိသည့္ႏွင့္ က်ယ္ျပန္႔သည့္ ကြင္းျပင္တစ္ခုသို႔ ေရာက္ရွိလာေလသည္။ ထိုကြင္းျပင္၏ ေရွ႔တည့္တည့္တြင္မူ ရြာထဲတြင္ အႀကီးဆံုးအိမ္ဟု ေခၚဆိုရမည့္ အိမ္ႀကီးတစ္လံုးသည္ ထည္ထည္၀ါ၀ါတည္ရွိေနသည္။ ႏွစ္ထပ္အိမ္ပံုစံ အေဆာက္အဦးမို႔ ၾကည့္ရသည္မွာ အႀကီးအကဲတစ္ဦး၏ အိမ္ျဖစ္ရမည္ဟု သီဟ တြက္ဆသည္။ သူထင္သည္မွာ မမွားပါ။ လင္းသဒၵါသည္ ထိုအိမ္ေရွ႔ရွိ ေျမကြက္လပ္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေရွ႔ဆက္မသြားေတာ့ေခ်။ ခရီးစဥ္ေတာက္ေလွ်ာက္ သယ္ေဆာင္လာခဲ့သည့္ သီဟ၏ အထုတ္အပိုးမ်ားႏွင့္ သူမ၏ ဓါးရွည္ကို အသင့္ရွိေနသာ သစ္လံုးခံုတစ္ခုေပၚတင္လိုက္ၿပီး အိမ္ႀကီးဘက္သို႔ ေမာ့ၾကည့္ကာ ရပ္ေနေလသည္။ ရြာထဲ ၀င္လာစဥ္ ကတည္းက သီဟတို႔ေနာက္ မလွမ္းမကမ္းမွ ကပ္ကာပါလာၾကသည့္ ၀ံပုေလြလူစုသည္လဲ သူတို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရပ္ကာ ရွိေနၾကသည္။

“လင္းသဒၵါ .. မင္းေခၚရမယ့္ လူပါလာၿပီလား …“

“ပါလာၿပီ .. အေဖ …“

အိမ္ႀကီးဘက္မွ ထည္၀ါလွေသာ ေယာက်္ားႀကီးတစ္ဦး၏အသံကို ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ လင္းသဒၵါသည္ သူမ ဦးေခါင္းကို အနည္းငယ္နိမ့္ခ်ၿပီး ျပန္ေျဖလိုက္သည္ကို သီဟ သတိထားမိသည္။ စကားသံဆုံးသည္ႏွင့္ အိမ္ေပါက္၀မွေန၍ ၀ံပုေလြႀကီးႏွစ္ေကာင္ လမ္းေလွ်ာက္၍ ထြက္လာၾကသည္။ သီဟ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္သြားရသည္။ လူတစ္ပိုင္း၊ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းဟု ယူဆရမည့္ လင္းသဒၵါ စကားေျပာသည္ကို သူ မအ့ံၾသမိေသာ္လဲ၊ အခု ၀ံပုေလြႏွင့္ ခြ်တ္စြတ္တူေသာ သတၱ၀ါက လူစကားေျပာလိုက္ျခင္းကို သူဘယ္လိုမွ မအံ့ၾသပဲ မေနႏိုင္။ ထို႔အျပင္ လင္းသဒၵါ၏ ႏႈတ္မွ အေဖဟု ေခၚသံက သူ႔အံ့ၾသမႈကို ပို၍ တိုးပြားေစသည္။ သီဟ အနားေရာက္လာသည့္ ၀ံပုေလြႀကီးႏွစ္ေကာင္ကို ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္မိသည္။ သူ႔ေရွ႔တည့္တည့္ရွိ ၀ံပုေလြသည္ အသက္ႀကီးရင့္ေသာ ပံုစံရွိၿပီး တကိုယ္လံုး ေငြေရာင္အေမြးမ်ားႏွင့္ ဖံုလႊမ္းထားသည္။ ထို၀ံပုေလြ၏ နေဘးရွိ အျခားေသာ ၀ံပုေလြမွာမူ သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ တကိုယ္လံုး မည္းနက္ေသာ အေမြးမ်ားရွိသည္။ ထို၀ံပုေလြအမည္းႀကီးသည္ သီဟကို ၀င္းလက္စူးရွေနသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ၀ံပုေလြမ်ား၏ သေဘာသဘာ၀ကို နားမလည္သည့္တိုင္ ထို၀ံပုေလြ၏ အၾကည့္က ရန္လိုသည့္ အသြင္ေဆာင္ေနသည္ဟု သီဟခံစားရသည္။ သီဟဆိုသည္က နဂိုကတည္းက ထီမထင္လူသားမို႔ မေၾကာက္မရြ႔ံပင္ ထို၀ံပုေလြ၏အၾကည့္ကို ခပ္စိမ္းစိမ္း တန္ျပန္ၾကည့္ကာ တံု႔ျပန္လိုက္သည္။ ၀ံပုေလြအမည္းသည္ သီဟ၏ သေဘာကို ရိပ္မိဟန္တူသည္။ သူ၏ပါးစပ္မွ မာန္ဖီသလို အသံထြက္လာၿပီး ေရွ႔တိုးမည္ျပဳသည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ၀ံပုေလြအျဖဴႀကီးထံမွ လက္တစ္ဖက္က ၀ံပုေလြအမည္း၏ ပုခံုးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး …

“ဗ်ဂၢ … ငါ သူ႔ကို စစ္ေမးစရာ ရွိေသးတယ္ …“

ၾကည့္ရတာ ၀ံပုေလြအျဖဴႀကီးသည္ အားလံုးထဲတြင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ဗ်ဂၢဆိုသည့္ ၀ံပုေလြအမည္းႀကီးသည္ ထိုစကားသံအၾကား၌ မေၾကမခ်မ္းအသံကို ျပဳေနေပမယ့္ သီဟရွိရာသို႔ ေရွ႔တုိးလာသည္ကိုေတာ့ မေတြ႔ရေပ။

”က်ဳပ္ကပဲ စမိတ္ဆက္ပါ့မယ္ .. က်ဳပ္နာမည္က သိဒိၶ ပါ .. က်ဳပ္တုိ႔ ရြာကေတာ့ ေမာင္ရင္ျမင္သလိုပဲ ၀ံပုေလြရြာလို႔ ဆိုၾကပါစို႔ .. ရိုးရိုး၀ံပုေလြေတာ့ မဟုတ္ဘူး … က်ဳပ္တို႔က သမန္း၀ံပုေလြေတြ …ကဲ .. ေမာင္ရင့္အေၾကာင္း ေျပာပါဦး ..“

“က်ေနာ့္ နာမည္က သီဟ .. ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ ကြန္မန္ဒိုတပ္ရင္းက ..“

“ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က ?? … ဒါဆို ေမာင္ရင္က ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီနယ္ေျမထဲ ေရာက္လာတာလဲ ..“

“က်ေနာ္လဲ အဲဒါကိုသိခ်င္တာပဲ .. ဦးသိဒိၶ.. က်ေနာ္ မွတ္မိတာ ဒဏ္္ရာေတြရၿပီး ေျခဦးတည့္ရာ ထြက္ေျပးလာရင္း ၀ံပုေလြေတြ ၀ိုင္းတာ ခံရတယ္ .. အာ .. ၀ံပုေလြဆိုတာ ဦးသိဒိၶတို႔လို မဟုတ္ဘူး .. တကယ့္ ၀ံပုေလြေတြ … အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္ သတိေမ့သြားတယ္ .. သတိျပန္ရေတာ့ .. ေဟာဒီက မေခ်ာက က်ေနာ့္ကို တရြတ္ဆြဲေခၚလာတာပဲ ..“

သီဟ၏ ရွင္းျပမႈအဆံုးတြင္ ဦးသိဒိၶဆိုသည့္ ၀ံပုေလြျဖဴႀကီးသည္ အနည္းငယ္ေတြေ၀သြားသည့္ဟန္ ရွိသည္။ ၎၏ ၀ံပုေလြမ်က္လံုးေတြသည္ သီဟကို စိုက္ၾကည့္ေနေပမယ့္ ျမင္ဟန္မတူ။ တစ္စံုတစ္ခုကို စဥ္းစားေနသည္ႏွင့္ တူသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ဦးသိဒိၶ၏ ေခါင္းထဲတြင္ သီဟႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာေတြက တကယ္ကို ရႈပ္ေထြးစြာ လည္ပတ္ေနေလသည္။ သီဟ … သူ ဘယ္လိုလူလဲ။ ဒီလူသား၏ ၀တ္စားဆင္ယံုပံုႏွင့္ ေျပာပံုဆိုပံုက သူတို႔ေတြ႔ဖူးေသာ လူသားမ်ားႏွင့္ မတူ၊ ထူးျခားလွသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ သူသည္ ႀကိဳတင္နမိတ္ထဲမွ ေျပာသည့္ သူရဲေကာင္းဆိုတာမ်ားလား။ သို႔ေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္ ဦးသိဒိၶျမင္ရသည့္ သီဟ ပံုစံက ဘယ္လိုမွ အထင္ႀကီးစရာ မရွိ။ ဦးသိဒိၶေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဘယ္လို ဆံုးျဖတ္ရမယ္မွန္း မသိ။ သီဟကို ေတာင္ေတာ္ရွင္မဆီလႊတ္ကာ အဆံုးအျဖတ္ခံခိုင္းလွ်င္ ေကာင္းမလား မသိ။

“ဒါဆို ေမာင္ရင္က .. ဒီနားပတ္၀န္းက်င္က မဟုတ္ဘူးေပါ့ ..“

သီဟ ပုခံုးႏွစ္ဖက္သာ တြန္႔ျပမိသည္။ ဦးသိဒိၶ၏ စကားအဆံုး၌ လင္းသဒၵါသည္ ေရွ႔တိုးထြက္လာၿပီး ..

“အေဖ ... က်မ သတင္းပို႔စရာ ရွိတယ္ .. ဒီလူဟာ က်မတို႔ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြကို သတ္ပစ္ခဲ့တာ မနည္းဘူး .. အဲဒီအတြက္ အျပစ္ေပးဖို႔လိုတယ္ ..“

လင္းသဒၵါ၏ စကားအဆံုး၌ ဦးဗ်ဂၢဟု ေခၚရမည့္ ၀ံပုေလြအမည္းသည္ မာန္ဖီသလို အသံျပဳကာ ေရွ႔တိုးလာသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးဗ်ဂၢ၏ လႈပ္ရွားမႈကို ဦးသိဒိၶက မတားျမစ္ေတာ့ပါ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဦးဗ်ဂၢ သီဟေရွ႔သို႔ ေရာက္လာသည္။

“လင္းသဒၵါ .. ဒီေကာင့္ကို ႀကိဳးေျဖေပးလိုက္ ..“

ဦးဗ်ဂၢဆီမွ စကားဆံုးသည္ႏွင့္ လင္းသဒါၵ သီဟေနာက္နားသို႔ တိုးကပ္လာၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးကို ေျဖေပးသည္။ ေခါင္းကိုငဲ့ကာ လင္းသဒၵါကို ၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႔ေရွ႔မွာ ရန္လိုသည့္ အသြင္ႏွင့္ ရွိေနသည့္ ဦးဗ်ဂၢေၾကာင့္ သီဟ လွည့္ၾကည့္ခြင့္မရ။ သတိကို မလြတ္တမ္းထားၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးေျပသြားသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္သပ္ေနမိသည္။

“မင္းက .. က်ဳပ္တို႔ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြကိုေတာင္ သတ္ႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အရည္အခ်င္းရွိလဲ စမ္းလိုက္ရေအာင္ …“

“ဗ်ဂၢ !!! …“

ဦးသိဒိၶဆီမွ တားျမစ္သံလိုလို အသံထြက္လာသည္။ ဦးဗ်ဂၢသည္ ေခါင္းေဆာင္၏ အသံကို ၾကားေပမယ့္ ဂရုမစိုက္သည့္အလား မာန္ဖီသံျပဳသည္။ ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ႏွင့္ လက္နက္မဲ့ သတ္ပုတ္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္စြန္႔စားရမည့္ ျဖစ္ရပ္မို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွ အကူအညီရလိုရညား သီဟ ေဘးကို ၾကည့္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ သူ ထူးျခားမႈတစ္ခုကို သတိျပဳမိသည္။ ဦးသိဒိၶတို႔ ထြက္လာရာ အိမ္ႀကီး၏ ေခါင္းမိုးထက္တြင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ငွက္တစ္အုပ္ တိတ္တဆိတ္ လာနားသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အားလံုးေသာ ၀ံပုေလြမ်ားသည္ သီဟႏွင့္ ဦးဗ်ဂၢ၏ ရန္ပြဲကို ေစာင့္ၾကည့္ေနမႈေၾကာင့္ ထိုအခ်က္ကို သတိျပဳမႈဟန္ မတူ။ ထိုအခိုက္ ဂီးခနဲ ေအာ္သံႏွင့္အတူ ငွက္တစ္ေကာင္သည္ အိမ္ေခါင္းမိုးထက္မွ လွ်င္ျမန္လွသည့္ အဟုန္ႏွင့္ ၀ဲပ်ံကာ ဆင္းလားသည္။

“ဦးသိဒိၶ .. သတိထား !!! …“

အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။ သီဟဆီမွ ၀မ္းေခါင္းသံႏွင့္ ေအာ္ဟစ္သံ ထြက္လာၿပီးေနာက္ သူ႔ကိုယ္သည္ ေျမႀကီးေပၚ လိွမ့္ထြက္ကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လင္းသဒၵါေထာင္ထားခဲ့သည့္ ရိုင္ဖယ္ဆီသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ သီဟ လက္ထဲ ရိုင္ဖယ္ေရာက္သြားၿပီေနာက္ စကၠန္႔ပိုင္းမျခား ေမာင္းတင္လိုက္ၿပီး သူ႔ေသနတ္ေျပာင္းက ဦးသိဒိၶ၏ ေခါင္းတည့္တည့္သို႔ ခ်ိန္ရြယ္လိုက္သည္။ က်ယ္ေလာင္သည့္အသံႏွင့္အတူ သူ႔ေသနတ္ေျပာင္း၀မွ က်ည္ဆံတစ္ေတာင့္ ေျပးထြက္သည္။ ဖန္းခနဲ အသံႏွင့္အတူ ဦးသိဒိၶ၏ ေခါင္းေပၚတြင္ ေသြးနီေတြ ေပက်ံသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ၀ံပုေလြႀကီး ဦးသိဒိၶေျမျပင္ေပၚသို႔ လဲၿပိဳမသြားပါ။ သူ႔ေဘးနားသို႔ ဖုန္းခနဲ ျမည္ကာ ျပဳတ္က်လာသည့္ ခြ်န္ထြက္ေနေသာ အစြယ္မ်ားႏွင့္ ငွက္သ႑န္ သတၱ၀ါကို အလန္႔တၾကား ငံု႔ၾကည့္ေနသည္။

“မွင္စာေတြေဟ့ .… အားလံုး အသင့္ျပင္ !! …“

ဦးဗ်ဂၢ၏ ေအာ္ဟစ္ သတိေပးသံေၾကာင့္ အံ့အားသင့္ကာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနၾကေသာ ၀ံပုေလြေတြ အားလံုးသတိ၀င္လာၾကသည္။ သို႔ေပမယ့္ သူတို႔၏ ျပင္ဆင္မႈက ေနာက္က်ေနေလၿပီ။ ဦးဗ်ဂၢ၏ အသံမွ မဆံုးေသး ဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ မွင္စာဆိုသည့္ အေကာင္ေတြသည္ ပ်ံ၀ဲကာ ၀ံပုေလြေတြဆီကို ေရာက္လာၾကၿပီ ျဖစ္သည္။

“ဂီး …ဂီး … ဂါး .. ဂါး .. အူ .. ၀ူး … “

ကြင္းျပင္တစ္ခုလံုး အမ်ဳိးအသြင္မတူေသာ သတၱ၀ါအုပ္စု ႏွစ္စု၏ တုိက္ခိုက္မႈအသံမ်ားႏွင့္ ဖံုးလႊမ္းသြားသည္။ သမန္း၀ံပုေလြေတြ၏ ခုခံမႈက အားမာန္အျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေမ်ာက္ပ်ံလိုလို၊ ငွက္ပ်ံလိုလို သတၱ၀ါမ်ား၏ တုိက္ခိုက္မႈက ပို၍လွ်င္ျမန္လွသည္။ ခြ်ံထက္လွသည္ သူတို႔၏ လက္သည္း၊ သြားစြယ္မ်ားႏွင့္ ၀ံပုေလြတို႔၏ ဦးေခါင္းကိုအရအမိကုိက္မိသြားလွ်င္ ၀ံပုေလြေတြသည္ ခုခံႏိုင္စြမ္းမရွိျဖစ္ရသည္ကို တုိက္ပြဲတြင္ ၀င္မပါေသးသည့္ သီဟ သတိထားမိသည္။ ထို႔အျပင္ မွင္စာဆိုသည့္ အေကာင္ေတြသည္ ေတာင္ပံစြမ္းအားႏွင့္ တစ္ေနရာမွတစ္ေနရာသို႔ အလွ်င္အျမန္ ကူးသန္းသြားလာႏိုင္ရာ ၎တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈကို မွန္းဆဖို႔ ခဲယဥ္းေလသည္။ ဦးသိဒိၶတို႔ဘက္မွ အေရအတြက္မ်ားေသာ္လဲ လွစ္ခနဲ၀င္၊ လွစ္ခနဲ ပ်ံတက္သြားသည့္ မွင္စာေတြကို မိမိရရ မတုံ႔ျပန္ႏိုင္ေသးေပ။

လင္းသဒၵါ၏ လက္မွ ဓါးေရာင္သည္ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ တလက္လက္ႏွင့္ ေတာက္ပေနသည္။ သူမ၏ လႈပ္ရွားဟန္သည္ ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ႏွင့္ မတူပဲ ကြ်မ္းက်င္ေသာ ဓါးသမားတစ္ေယာက္၏ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္တူသည္။ Azumi ဆိုသည့္ ဆာမူရိုင္းမအလား ထင္ရသည္။ သူမဓါးေရွ႔သို႔ ေရာက္လာေသာ မွင္စာမ်ားသည္ လင္းသဒၵါ၏ တံု႔ျပန္မႈေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈမရေသးပါ။ အခ်ဳိ႔အေကာင္မ်ားသည္ ဓါးခ်က္မိကာ အသက္ႏွင့္ကိုယ္ ကင္းကြာသြားၾကရသည္က မ်ားသည္။ သီဟ ၾကည့္ေနစဥ္မွာပင္ လင္းသဒၵါသည္ ခုန္၍ သူမ အေဖ၏ ေနာက္ေက်ာကို အလစ္၀င္တိုက္သည့္ မွင္စာတစ္ေကာင္ကို ေလထဲမွာပင္ ခုတ္ခ်လိုက္သည္။

“လင္းသဒၵါ .. ေနာက္မွာ !!! .. “

“ဖန္း …“

သီဟ လက္ထဲရွိ ရိုင္ဖယ္မွ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ေသနတ္သံထြက္သြားစဥ္တြင္ လင္းသဒၵါ၏ ေနာက္ဖက္သို႔ ပ်ံဆင္းလာသည့္ မွင္စာ၏ ေခါင္းသည္ တစစီျဖစ္ကာ ေျမႀကီးေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သည္။ လင္းသဒၵါ သီဟကိုေက်းဇူးတင္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ လွမ္းၾကည့္သည္။ သီဟ သူမ၏အၾကည့္ကို နားလည္သည့္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ႔ရိုင္ဖယ္ဆီမွ ေသနတ္သံမ်ားက ဆက္တုိက္ဆိုသလို ထြက္လာသလို၊ လူကိုယ္တိုင္လဲ မွင္စာေတြ၀ဲပ်ံေနရာတေလွ်ာက္ တိုး၀င္ကာသြားသည္။ ကြန္မိုဒိုတပ္သား ေမာင္သီဟ တိုက္ပြဲေခၚသံေနာက္သို႔ လိုက္ပါသြားေခ်ၿပီ။

သီဟ၏ လက္က သူ႔စိတ္ႀကိဳက္အေနအထားအတိုင္း ရွိေနေသာ္လဲ၊ ဘယ္ေျခေထာက္ကမူ စိတ္ေဆာင္သေလာက္ လိုက္ပါႏိုင္ျခင္းမရွိပါ။ ၀ံပုေလြ အကိုက္ခံထားရသည့္အျပင္၊ ခရီးမိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ား လင္းသဒၵါဆြဲေခၚရာေနာက္သို႔ မေနမနား လိုက္လာခဲ့ျခင္း အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ အခုလိုလို လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျပဳမူရသည့္အခ်ိန္တြင္ ေသြးမ်ားစီးက်ၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျပန္နာက်င္လာသည္။ သီဟ အံတင္းတင္းက်ိတ္ထားရင္း သူ႔ရင္ပတ္ကို ၀ဲကာထိုးသုတ္သည့္ မွင္စာတစ္ေကာင္ကို ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ မွင္စာသည္ သီဟေရွ႔တည့္တည့္ ေျခာက္လက္မေလာက္အလိုတြင္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ ျပဳတ္က်သည္။ ခ်က္ခ်င္း မေသေသးပဲ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ျဖစ္ေနသည္။ သီဟ ရိုင္ဖယ္ေျပာင္း၀မွ ေနာက္ထပ္ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္ ထြက္သြားသည္။

“အား … အေမေရ .. လုပ္ပါဦး …“

ရုတ္တရက္ဆိုသလို တဲငယ္တစ္ခု၏ ေနာက္ဘက္နားမွ စူးရွသည့္ ေအာ္သံတစ္ခု ထြက္လာသည္။ သူႏွင့္ အနီးကပ္ဆံုးျဖစ္ေနသျဖင့္ သီဟ ေထာ့နဲ႔ေထာ့နဲ႔ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည့္တိုင္ အသံၾကားရာသို႔ ေရာက္ေအာင္ သြားသည္။ ေတြ႔ရသည့္ ျမင္ကြင္းက ၾကည့္လို႔မေကာင္း။ မွင္စာတစ္ေကာင္သည္ ကေလးမေလးတစ္ဦး ေက်ာကုန္းေပၚနားကာ ဦးေခါင္းကို ထုိးေဖာက္ဟန္ျပင္ေနသည္။ ကေလးမေလးသည္ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ သူမကိုယ္ေပၚတြင္ရွိေနေသာ မွင္စာကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ အတင္းတြန္းကန္ဖယ္ရွားေနမႈေၾကာင့္သာ ထိုမွင္စာစုတ္ အခုထက္ထိ မေအာင္ျမင္ျခင္းျဖစ္သည္။ သီဟ လက္ေႏွးမေနေခ်။ သူ႔ေသနတ္မွ က်ည္ဆံထြက္သြားသည္ႏွင့္ မွင္စာခမ်ာ ဘာျဖစ္မွန္းမသိပဲ အသက္ေပ်ာက္သြားသည္။

“ကေလး မေၾကာက္နဲ႔ေတာ့.. ဒဏ္ရာေတြေရာ ရေသးလား ..“

သီဟ၏ အေမးကို ေၾကာက္ရြ႔ံမႈ မေျပေသးသည့္ ကေလးမေလးသည္ ေခါင္းကိုခါယမ္း၍သာ ေျဖျပႏိုင္ရွာသည္။ သီဟ ကေလးမေလး၏ လက္ကိုဆြဲ၍ အနီးရွိ တဲတံခါးကို ေျပးဖြင့္သည္။ တံခါးပြင့္သြားသည္ႏွင့္ ကေလးမေလးကို တဲထဲသို႔ တြန္းသြင္းလိုက္ၿပီး ..

“ကေလး .. မင္း ဒီမွာပဲေန .. တံခါးကို လုံေအာင္ ပိတ္ထား .. မင္းသိတဲ့လူ လာေခၚမွ ဖြင့္ေပး .. ၾကားလား ..“

သီဟ မွာသင့္သည္ကို မွာၿပီးေနာက္ တိုက္ခိုက္သံမ်ား ၾကားေနရဆဲ ျဖစ္သည့္ ရြာလမ္းမဆီသို႔ ဦးတည္ကာ ထြက္လာခဲ့သည္။ သီဟ ရြာလမ္းမဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္မူ တိုက္ပြဲက တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ေျပာင္းလဲသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ သီဟ ၀င္ပါလိုက္မႈ၏ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ ၀ံပုေလြေတြသည္ အေပၚစီးမွရေနတာ ေတြ႔ရသည္။ သီဟ ေျမျပင္ေပၚ မုဆိုးဒူးေထာက္ထုိင္ၿပီး ရိုင္ဖယ္ကို အက်အနခ်ိန္ကာ ပ်ံ၀ဲေနသည့္ မွင္စာတစ္ေကာင္ကို ပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ရိုင္ဖယ္ေသနတ္သံက က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚသည္။

“မွင္စာေတြ .. ေျပးၿပီေဟ့ … ေ၀း .. ေဟး …. ေဟး …“

သီဟ၏ ေသနတ္သံက တိုက္ပြဲကို ရပ္စဲလိုက္သည္ႏွင့္တူသည္။ က်န္ေနေသးသည့္ မွင္စာေတြသည္ အေျခအေနမဟန္ေတာ့သည္ကို ရိပ္မိသည့္အလား ဆက္လက္မတိုက္ခိုက္ေတာ့ပဲ ၀ံပုေလြေတာင္ၾကားထဲမွ ပ်ံသန္းထြက္ခြာသြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ၀ံပုေလြေတြ၏ အားရ၀မ္းသာစြာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားက ေနရာအႏွံ႔မွ ေပၚထြက္လာသည္။ မွင္စာေတြ ဆုတ္ေျပးသြားၿပီဆိုတာကို သိလိုက္သည္မို႔ သီဟတစ္ေယာက္ အားမာန္တင္းထားသမွ် ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ သီဟ၏ ရိုင္ဖယ္သည္ ေျမႀကီးကို ေထာက္လ်က္သား စိုက္က်သည္။ ရိုင္ဖယ္နည္းတူ သူ႔ဦးေခါင္းသည္လဲ ငိုက္စိုက္က်၍သြားသည္။ သူ႔နားထဲတြင္ ေနာက္ဆံုးၾကားရသည့္ အသံက လင္းသဒၵါ၏ စိုးရိမ္တႀကီး ေအာ္ဟစ္သံပင္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သီဟတစ္ေယာက္ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ေပ။

**************************************************

ႏွာေခါင္းထဲတြင္ စူးရွသည့္ စိမ္းေရႊေရႊအနံ႔ကို ရသည္။ သီဟ မ်က္လံုးကို ႀကိဳးစားၿပီး ဖြင့္သည္။ ပထမဆံုး သတိထားမိသည္က သူေရာက္ေနသည့္ေနရာ၏ ထူးျခားမႈ။ သီဟ သစ္လံုးအိမ္တစ္ခုအတြင္းသို႔ ေရာက္ေနတာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူေရာက္ေနသည့္ အိမ္သည္ သာမန္အိမ္ျဖစ္ဟန္မတူ။ သူလဲေလ်ာင္းေနရာ၏ ေဘးပတ္၀န္းက်င္တြင္ အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာ အရည္မ်ားတပြက္ပြက္ဆူေနေသာ အိုးငယ္အခ်ဳိ႔ကို ေတြ႔ရသည္။ စိမ္းေရႊေရႊ အနံ႔သည္ ထိုအိုးေတြဆီမွ ထြက္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သီဟ သူ႔ကိုတင္ထားသည့္ ကုတင္ေပၚမွ ထဖို႔ျပင္သည္။ လက္တစ္ဖက္ကို တေစာင္းေထာက္ၿပီး ထမည့္ဟန္ျပဳခိုက္တြင္ပင္ တဲတံခါး၀မွ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ ေပၚလာသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

“ေမာင္သီဟ .. အရမ္းမထနဲ႔ေနာ္ ..“

သူ႔နာမည္ကို တပ္အပ္ေခၚၿပီး တဲထဲ၀င္လာသည့္ အမ်ဳိးသမီးေၾကာင့္ သီဟ မထေသးပဲ စူးစမ္းသလို လွည့္ၾကည့္သည္။ အမ်ဳိးသမီးသည္ လင္းသဒၵါလိုမ်ဳိး လူတစ္ပိုင္း၊ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း အႏြယ္ျဖစ္သည္။ ေျပျပစ္ေသာကိုယ္ဟန္ရွိယံုမက မ်က္ႏွာကလဲ အေတာ္ပင္ ေခ်ာေမာလွသည္။ သုိ႔ေသာ္ သတ္လတ္ပိုင္းအရြယ္ရွိသည့္ ထိုအမ်ဳိးသမီးသည္ လင္းသဒၵါႏွင့္မတူပဲ တစ္ခုထူးျခားသည္။ လင္းသဒၵါ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ အေမြးအမွင္နည္းသေလာက္ အခုအမ်ဳိးသမီးေခ်ာ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္မူ နီညိဳေရာင္အေမြးမ်ားသည္ ျပည့္ႏွက္ကာ ရွိေနသည္။ ရုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္လွ်င္ ကိုယ္က်ပ္၀တ္စံုကို ၀တ္ထားသည္ႏွင့္ေတာင္ တူလွသည္။ သူမကိုယ္၏ အေရးပါေသာ အစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုမူ အစိမ္းေရာင္၀တ္လႊာတစ္ခုႏွင့္ ဖံုးကာထားသျဖင့္ သီဟမျမင္ရေခ်။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါ .. ၀ံပုေလြဟု သိေနသည့္တိုင္ ရင္သပ္ရွဴေမာဖြယ္ အမ်ဳိးသမီး၏ ပံုစံေၾကာင့္ သီဟ စိတ္ထဲတစ္မ်ဳိးတစ္မည္ေတာင္ ျဖစ္သည္။

“က်မနာမည္ သူဇာပါ .. ဘယ္လိုလဲ ရွင့္ဒဏ္ရာေတြ သက္သာရဲ ႔လား …“

အနားေရာက္လာသည့္ အမ်ဳိးသမီးေခ်ာထံမွ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေမးသံေၾကာင့္ သီဟ စိတ္ထဲ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ စိတ္သက္သာရာရမိသည္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ သူ႔ကိုလိုလားဟန္ မရွိသည့္ ၀ံပုေလြေတြ၏ ေလာကတြင္ အနည္းဆံုး ဒီအမ်ဳိးသမီးကေတာ့ သူ႔ဘက္မွာ ရွိဟန္တူသည္။ သီဟ မသူဇာ၏ အေမးေၾကာင့္ သူ႔ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ရွိ ဒဏ္ရာကိုသတိရၿပီး အသာလႈပ္ၾကည့္မိသည္။ ၀ံပုေလြအကိုက္ခံထားရသည့္ေနရာက နာက်င္မႈကိုမခံစားရ။ ခပ္ထံုထံုျဖစ္ေနသလိုသာ ခံစားရသည္။ သီဟ မသူဇာကို ေမးခြန္းထုတ္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္သည္။

“ဟုတ္တယ္ .. ေမာင္သီဟ .. ဒဏ္ရာေတြကို က်မေဆးစည္းေပးထားတာ .. အခုလဲ ေနာက္ထပ္ ေဆးလိမ္းဖို႔ကိစၥ က်န္ေသးလို႔ က်မျပန္လာခဲ့တာ …“

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ .. မသူဇာ ..“

“သူဇာလို႔ပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေခၚပါလား .. ေမာင္သီဟ .. အဲဒါမွ ေမာင္သီဟစိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးျဖစ္တယ္ဆိုလဲ မမလို႔ေခၚလို႔ရပါတယ္ ဟင္း .. ဟင္း .. ေနာက္ၿပီး တကယ္တမ္း ေက်းဇူးတင္ရမယ္ဆိုရင္ .. က်မက ေက်းဇူးတင္ရမွာပါ ..“

မသူဇာ၏ စကားကို သီဟ နားမလည္။ ေမးခြန္းထုတ္ရန္ျပင္သည္။ သို႔ေပမယ့္ အနားတိုးလာၿပီး ရင္ပတ္ရွိ သူ႔အက်ၤ ီက်ယ္သီးတစ္လံုးကို လွမ္းျဖဳတ္လိုက္သည့္ မသူဇာ၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ သူ႔ေမးခြန္းက အျပင္ေရာက္မလာပါ။ နီညိဳေရာင္သားေမြးမ်ားရွိကာေနသည့္တိုင္ သြယ္လ်သည့္ မသူဇာ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ လႈပ္ရွားေနမႈကို ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ စိုက္ေငးေနမိသည္။ မသူဇာသည္ သီဟ၏ အျဖစ္အပ်က္ကို ရိပ္မိဟန္တူသည္။ ၿပံဳးစစႏွင့္သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း သီဟ သိခ်င္ေနသည့္ အေျဖကိုေပးသည္။

“က်မ ေက်းဇူးတင္ရမယ္ဆိုတာကေတာ့ ေမာင္သီဟက က်မသမီးေလးကို ကယ္ခဲ့လို႔ပါ .. က်မသမီးေလးက ေမာင္သီဟ ေပးတဲ့အသက္ပဲ ရွိေတာ့တာပါ ..“

သီဟ သေဘာေပါက္သြားသည္။ လတ္စသတ္ေတာ့ တဲငယ္၏ေနာက္ေက်ာတြင္ ကယ္ခဲ့သည့္ ကေလးမေလး၏ အေမဆိုတာ မသူဇာကိုး။

“ေၾသာ္ .. ဒီလိုကိုး .. သူဘယ္လိုေနေသးလဲ မမ .. ဒဏ္ရာေတြေတာ့ ရခဲ့ဟန္ မတူဘူး ..“

“သမီးေလးရဲ ႔အေျခအေနကို ေမးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါပဲ ေမာင္ေလး .. သမီးေလး ေနေကာင္းပါတယ္ .. ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး ေမာင္ေလးရဲ ႔အျပဳအမူကို တစ္ရြာလံုးမွာ ေျပာလို႔မဆံုးျဖစ္ေနၾကတယ္ … ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သမန္း၀ံပုေလြေတြကေတာ့ ေမာင္ေလးရဲ ႔သတိၱနဲ႔ စြမ္းရည္ကို အံ့ၾသေနၾကတယ္ ..“

မသူဇာသည္ ပိုမိုရင္းႏွီးသည့္ အသံႏွင့္ သီဟ၏ ကူညီမႈကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးသည္။ သို႔ေသာ္ သီဟစိတ္ထဲ ဘယ္လိုမွ မေန။ အမွန္တကယ္ဆိုလွ်င္ ဒီပြဲတြင္ သူ၀င္ပါစရာအေၾကာင္းမရွိ။ လင္းသဒၵါကို ကူညီခ်င္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္သာ သူ၀င္တိုက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သီဟစိတ္ထဲ လင္းသဒၵါ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ေပၚလာသည္။ သူ၏ အေတြးသည္ မ်က္ႏွာတြင္ပင္ ရပ္မသြား။ မ်က္ႏွာလွလွေလး၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ က်စ္လ်စ္ေတာင့္တင္းစိုျပည္သည့္ သူမ၏ ကိုယ္လံုးေလးကို ေျပးျမင္ေယာင္သည္။ သူ႔စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလာသည္။ တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဆိုသလို ထိုအခ်ိန္မွာပင္ မသူဇာ၏ လက္က သူစစ္ေဘာင္းဘီ၏ ခါးပတ္ေခါင္းဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။

“ေမာင္ေလး .. ေဆးလိမ္းဖို႔အတြက္ မမကို ဒါႀကီး ျဖဳတ္ေပးပါဦး .. မမ မလုပ္တတ္ဘူး .. “

ကႏြဲ႔ကလ်ႏွင့္ ေျပာသည့္ မသူဇာ၏ စကားသံေၾကာင့္ သီဟ စိတ္က လင္းသဒၵါဆီကေန လက္ရွိအေျခအေနသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ မသူဇာ၏ ေတာင္းဆိုမႈအတိုင္း သူ၏ ခါးကိုၾကြကာ ခါးပတ္ကို ခြ်တ္ေပးလိုက္သည္။ မသူဇာ၏လက္က သူ႔ေဘာင္းဘီ၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကိုဆြဲကိုင္လာၿပီး ေအာက္ကိုဆြဲခ်သည္။

“အယ္ .. ေမာင္ေလးက ဒီလိုေတာင္ ျဖစ္ေနတာလား .. မမ ေဆးလိမ္းေပးမယ့္ထဲမွာ ဒါမပါဘူးေလ ..“

မသူဇာက ေနာက္ရႊတ္ရႊတ္ေျပာသည့္တိုင္ သီဟ မ်က္ႏွာပူသလို ျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါ၏ အေၾကာင္းကို စိတ္ကူးယဥ္ေနမႈ၏ အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ သူ႔လိင္တံသည္ စိတ္ထကာ မာေတာင္ေနသည္။ ေဘာင္းဘီကို မသူဇာ ဆြဲခြ်တ္လိုက္သည္ႏွင့္ သေကာင့္သားက ေခါင္းေထာင္ေနေခ်သည္။

“ကဲပါ မထူးေတာ့ပါဘူး … မမသမီးကို ကယ္ခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးအတြက္ မမျပန္ဆပ္တယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ ..“

“အာ .. မမ .. မ . ဟုတ္ ..“

မသူဇာ၏ လိုက္ေလ်ာမႈကို ျငင္းဆန္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည့္ သီဟတစ္ေယာက္ သူ႔လိင္တံကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည့္ သူမလက္၏ အေတြ႔ေၾကာင့္ စကားစေတြ ရပ္ဆိုင္းကုန္သည္။ သီဟထင္ထားသည္က မသူဇာတို႔ သမန္း၀ံပုေလြေတြ၏ လက္သည္ ၾကမ္းတမ္းမည္လို႔။ သို႔ေသာ္ အခု သူ႔လိင္တံဆီမွ ခံစားရသည့္ အေတြ႕က သူထင္သလို မဟုတ္ေၾကာင္း သက္သျပေနသည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ပို၍ေတာင္ အရသာရွိေသးသည္ဟု ဆိုရမည္။ နီညိဳေရာင္အေမြးေလးေတြသည္ ႏူးညံ့လြန္းလွေပရာ သူ႔လိင္တံကို ကတၱီပါစႏွင့္ ထုတ္ထားသလို ခံစားရသည္။ မသူဇာ၏ လက္က လႈပ္ရွားလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ႔လိင္တံသည္ တမဟုတ္ခ်င္း ထြားတက္လာသည္။

“ဒီေလာက္ဆိုရင္ .. ေမာင္ေလး အသင့္ျဖစ္ၿပီ မွတ္လား …“

သီဟ လိင္တံက စံခ်ိန္မွီျပည့္မာလာသည္ႏွင့္ မသူဇာသည္ သူလဲေလ်ာင္းေနရာ ကုတင္ေျခရင္းသို႔ စြင့္ခနဲတက္လာၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚ မိုးၾကည့္ၿပီးေမးသည္။ သီဟ ဘာေျဖလို႔ ေျဖရမွန္းမသိ။ သူ႔အျဖစ္ကိုလဲ သူမယံုႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ သူအရင္တုန္းက မိန္းကေလးေတြႏွင့္ ခ်စ္တမ္း၀င္ဖူးသည့္တိုင္ ထိုသူမ်ားသည္ လူသားမေလးေတြ။ အခုဟာက သမန္း၀ံပုေလြမ။ ေသာက္က်ဳိးေတာ့နည္းၿပီ ထင္ပါရဲ ႔။

“မမ .. က်ေနာ္ … က် .. ေနာ္ ..“

အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ႏွင့္ စကားစဖို႔ ႀကိဳးစားသည့္ သီဟတစ္ေယာက္၊ သူမကိုယ္ေပၚရွိ အစိမ္းေရာင္၀တ္ရံုလႊာကို ဖယ္ရွားလိုက္သည့္ မသူဇာ၏ အျပဳအမူေၾကာင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ သူေျပာမည့္ စကားကို မဆက္ႏိုင္။ အေစာပိုင္းတုန္းက သူသိခ်င္ေနသည့္ မသူဇာ၏ ၀တ္ရံုလႊာေအာက္မွ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ျမင္လိုက္ရခ်ိန္တြင္ ရင္ခုန္ႏႈန္းျမန္လာသလို၊ ေက်နပ္သလိုလဲ ခံစားရသည္။ မသူဇာတို႔ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းေတြသည္ အျခားေနရာမ်ားတြင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ ၀ံပုေလြႏွင့္တူေနတူေန၊ လွ်ဳိ႔၀ွက္အပ္ေသာေနရာမ်ားတြင္ေတာ့ လူသားမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္မျခားတူညီလွသည္။ မသူဇာ၏ ရင္အစံုသည္ ျဖဴစင္၀င္းမြတ္စြာ ရွိေနသည္။ ထို႔အျပင္ ကေလးအေမျဖစ္လို႔လားမသိ။ ႏို႔အံုေတြက အုန္းသီးျခမ္းတစ္လံုးစာေလာက္ အသာေလးရွိၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးစူထြက္ေနသည္ကိုေတြ႔ရသည္။ သီဟ ပါးစပ္မွ အသံမထြက္လာသည့္တိုင္ လက္ကမူ အလိုလို လွမ္းၿပီးသားျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။

ကိုင္ရတာ အိအိေထြးေထြးရွိလွပါသည္။ စစ္ဆင္ေရးကာလမို႔ သီဟတစ္ေယာက္ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ႏွင့္ မထိေတြ႔ရသည္မွာ လအေတာ္ခ်ီ ၾကာေနၿပီျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ မသူဇာ၏ ႏို႔အံုမို႔မို႔ႀကီးေတြကို သူလက္ႏွင့္ဆုပ္နယ္မိသည့္ေနာက္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ တျခားဘာအေၾကာင္းအရာမွ ရွိမေနေတာ့ေခ်။ မ်က္ႏွာတည့္တည့္တြင္ ေရာက္လာသည့္ ႏို႔ႀကီးတစ္လံုးကို လက္ႏွင့္ဆြဲယူမိၿပီး ေခါင္းကိုၾကြ၍ ငံုစုပ္သည္။

“အင္း .. ေမာင္ေလးရယ္ .. ေကာင္းတယ္ကြယ္ .. အင္း .. စုပ္ .. စုပ္စမ္းပါ ..“

မသူဇာထံမွ တုန္ခိုက္ခိုက္ႏွင့္ ညည္းသံေပၚလာသည္။ ထို႔အျပင္ သူမကိုယ္ေရွ႔ပိုင္းကို ငိုက္ကာ သီဟ ႏို႔စို႔လို႔အဆင္ေျပေအာင္လဲ ျပဳလုပ္ေပးသည္။ သူမ၏လက္တစ္ဖက္ကမူ ေနာက္ျပန္ယွက္ၿပီး သီဟ၏ လိင္တံကို မလြတ္တမ္းပြတ္ေပးေနသည္။ ႏို႔စို႔သံ တျပြတ္ျပြတ္ႏွင့္ မသူဇာ၏ အရသာေတြ႔၍ ညည္းသံ တအင္းအင္းက ၿပိဳင္တူေပၚထြက္လာသည္။

“ေမာင္ေလးရယ္ … မမ မရေတာ့ဘူး .. အထဲထည့္လိုက္ေတာ့မယ္ ..“

တေအာင့္ၾကာေသာအခါ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ၿပီမို႔ မသူဇာ သီဟကို ခြင့္ေတာင္းသလို ေျပာဆိုရင္း သူမ၏ တင္ပါးႀကီးကို သူ၏ ဆီးစပ္ေပၚသို႔ေနရာေရႊ႔သည္။ ကိုယ္ကိုမတ္ကာ ေနရာယူလိုက္သည္မို႔ ႏို႔သီးေခါင္းစူစူေလးႏွစ္ခုက သီဟ ပါးစပ္မွ ကြာသြားသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းႏွစ္ခုသည္ သီဟ၏ တံေတြးေရာင္ႏွင့္ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္မွာ ေရေဆးထားေသာ သေျပသီးညိဳႀကီး ႏွစ္ခုအလားထင္ရသည္။ သီဟ သူ႔လက္ကိုဆန္႔တန္းၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းတစ္ခုခ်င္းကို လက္ညိဳးႏွင့္လက္မညွပ္ကာ ပြတ္ကစားသည္။

“အီး … အား … ေမာင္ေလး ..“

မသူဇာတစ္ေယာက္ အရသာေတြ႔သည္ဟန္ႏွင့္ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား ေမွးက်ကာ ညည္းညဴသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနေတာ့ပဲ တင္ပဆံုကို ၾကြလိုက္ၿပီး သီဟ၏ လိင္တံကို အေပါက္၀ႏွင့္ေတ့သည္။ အံကိုက္ျဖစ္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ မသူဇာ၏ တင္ပါးႀကီးက အိခနဲ ျပန္က်လာသည္။

“အီး … မမရယ္ …“

ဒီတစ္ခါ ညည္းညဴသံထြက္လာရသူက သီဟျဖစ္သြားသည္။ သီဟ၏ လိင္တံသည္ စံခ်ိန္မွီအဆင့္၀င္ေအာင္ ႀကီးထြားလွသည္။ သို႔ေပမယ့္ မသူဇာကမူ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ သူ႔လိင္တံကို အဆံုး၀င္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ ဒါရိုက္ဟစ္မို႔ သီဟတစ္ေယာက္ အရသာအႀကီးအက်ယ္ေတြ႔သည္။ ထို႔အျပင္ မသူဇာ၏ အဖုတ္သည္ ကေလးအေမသာဆိုသည္၊ အေခ်ာင္ႀကီးျဖစ္မေနပဲ အနည္းငယ္က်ဥ္းက်ပ္ေနေသးသည္ဟု ဆိုလို႔ရသည္။ အတြင္းသားႏုႏုေလးမ်ားကို ပြတ္တိုက္ကာ ၀င္သြားသည့္ အေတြ႔က ဒီအခ်က္ကို ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ျပေနသည္။ သီဟ၏ လက္က ႏို႔အံုႀကီးေတြကို ဆုပ္နယ္ေနရာမွ သူမ၏ ခါးဆီသို႔ ေနရာေရႊ႔သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ …

“အီး … ေကာင္းတယ္ … ေမာင္ေလး … ျဗစ္ … ျဗစ္ … ဖတ္ … ဖတ္ … အင့္ … အင့္ .. အီး ..“

မသူဇာက လက္ေနာက္ျပန္ေထာက္ကာ အားတက္သေရာေဆာင့္ေနသလို၊ သီဟကလဲ မသူဇာ၏ ခါးကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ ဆြဲေဆာင့္သည္။ သူ႔လိင္တံသည္ တျဗစ္ျဗစ္ တစြိစြိျမည္၍ အထဲကို၀င္သြားလိုက္၊ အျပင္ကို ျပန္ထြက္လာလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် လိင္အဂၤါႏွစ္ခု၏ ပြတ္တိုက္မႈက ျမန္ဆန္လာသလို၊ ႏွစ္ဦးသားဆံုစည္းရာ သီဟ၏ ဆီးစပ္ေပၚတြင္လဲ အရည္ေတြက အိုင္ထြန္းမတတ္စိုရႊဲလာသည္။

“ေမာင္ေလး .. ျမန္ျမန္ …. မမၿပီးေတာ့မယ္ …“

မသူဇာဆီမွ ညည္းသံက အရိုင္းဆန္သံေတြေပါက္လာသည္။ သူမတကိုယ္လံုးသည္လဲ ေလျပင္းမုန္တိုင္းတိုက္ခတ္ခံရသည့္အလား ထိမ္းမႏုိင္ သိမ္းမရ ယိမ္းခါသည္။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သူမ၏ကိုယ္သည္ ေရွ႔သို႔ကိုင္းက်လာသည္။ ဒူးေခါင္းႏွစ္ဖက္ကို အားျပဳကာေထာက္ၿပီး ဖန္းခနဲ ဖန္းခနဲျမည္ေအာင္ပင္ ေနာက္ျပန္ပစ္ေဆာင့္သည္။ သီဟကိုယ္တိုင္လဲ သူ၏ေျခေထာက္ကို ကုတင္ေပၚေထာက္ကာ က်ားကန္ကန္ထားယံုမက မသူဇာ၏ တင္ပါးႀကီးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အားရပါးရဆြဲခ်ေပးသည္။ အခ်ိန္ၾကာၾကာ မေစာင့္လိုက္ရ။ သူတို႔ႏွစ္ဦး ပံုစံေျပာင္းၿပီး မိနစ္ပိုင္းေလးအတြင္းမွာပင္ သီဟ၏ ျပြန္ေခ်ာင္းမွ လရည္ေတြကို အသားကုန္ ပန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ သူမအဖုတ္အႏွံ႔တိုး၀င္သြားသည့္ သီဟ လရည္ေတြကပင္ မသူဇာၿပီးဖို႔ ဖန္တီးသလို ျဖစ္သြားရသည္။ သူမ၏ တင္ပါးႀကီးကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အီးခနဲေအာ္ကာ ဖိခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ မသူဇာ သီဟကို ဖက္ကာ ၿငိမ္က်သြားေလရွာသည္။

**************************************

ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သည့္ ေက်ာက္သားခန္းမတစ္ခု။ ရိုးရိုးတန္းတန္း ေက်ာက္ခန္းမေတာင္ မဟုတ္။ ေက်ာက္သားနံရံမ်ားတြင္ ထြန္းညွိထားေသာ ဆီမီးတိုင္၏ အလင္းေရာင္မ်ား မရွိလွ်င္ မည္သို႔မွ အထဲသို႔ ျမင္စရာအေၾကာင္းမရွိသည့္ ေက်ာက္သားအနက္မ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ခန္းမ …။

တကိုယ္လံုး အနီေရာင္အဆင္းရွိသည့္ မွင္စာတစ္ေကာင္သည္ ခန္းမ၏ အလယ္ရွိ သလြန္လိုလိုပံုစံရွိေသာ ေက်ာက္ခံုတန္းတစ္ခုေရွ႔တြင္ ဒူးေထာက္လွ်က္ရွိသည္။ ၎၏ ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္းေသာ မ်က္လံုးအစံုသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေနဟန္ႏွင့္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေ၀့ကာၾကည့္ေနသည္။ သူ ဒီခန္းမထဲေရာက္ေနသည္မွာ အခ်ိန္နာရီ၀က္ေလာက္ ရိွေတာ့မည္။ အခုထက္ထိ သခင္ျဖစ္သူ၏ အရိပ္အေယာင္ကို မေတြ႔ရေသး။ သူ႔သခင္သည္ သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေနၿပီလား မသိ။ သူ႔သခင္အေၾကာင္းေတြးမိသည္ႏွင့္ မွင္စာ၏ အေတြးသည္ ေၾကာက္လန္႔မႈအတိႏွင့္ ျပည့္ႏွက္လာသည္။ ေသမင္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ရသည့္ႏွယ္ သူ႔တကိုယ္လံုး တုန္ရင္လာသည္။ ထိုအခိုက္ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို သူ႔တကိုယ္လံုး ေရခဲတိုက္ထဲ ေရာက္သြားသည့္ႏွယ္ ေအးစိမ့္သလို ခံစားရသည္။ ေက်ာက္သားခန္းမထဲ ထြန္းညွိထားသည့္ ဆီမီးတိုင္မ်ား၏ အရိပ္သည္ ေၾကာက္စရာ အရုပ္မ်ားသဖြယ္ ယိမ္းယိုင္လႈပ္ရွားသြားၿပီးေနာက္ မွင္စာနီ ဒူးေထာက္ထားရာ သလြန္ရွည္တြင္ အနက္ေရာင္အရိပ္တစ္ခုသည္ ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။ အနက္ေရာင္ အရိပ္သည္ လူသားသြင္ျပင္ဟန္ရွိေသာ္လဲ အေသအခ်ာၾကည့္လွ်င္ အခိုးအေငြ႔မ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္အလား ထင္ရသည္။ မ်က္ႏွာကိုမူ အခြ်န္သဖြယ္ရွိေသာ ဦးေဆာင္းတစ္ခုက ကာထားသျဖင့္ မည္သည့္သြင္ျပင္ရွိသည္ကို မွန္းဆရခက္လွသည္။ ပံုစံကို ျမင္ရယံုႏွင့္ ထိတ္လန္႔ခ်င္စရာေကာင္းေနသည္။ သူကား …

ယမရာဇာ …

ယမရာဇာသည္ သလြန္ေပၚတြင္ အခန္႔သား ၀င္ထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔ေရွ႔တြင္ရွိေနသာ မွင္စာနီကို ငံု႔ၾကည့္သည္။ မွင္စာနီသည္ ယမရာဇာ၏ နီရဲ၀င္းေျပာင္ေနေသာ မ်က္လံုးအစံုကို မခံႏိုင္သည့္ႏွယ္ ေခါင္းကို ငံုလွ်ိဳးသြားသည္။

“ေမာင္နီ .. မင္း တာ၀န္ကို ေက်ပြန္ရဲ ႔လား …“

ယမရာဇာ၏ လူသားအသံႏွင့္မတူညီေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ အသံသည္ ခန္းမထဲ ဟိန္း၍ ထြက္သည္။ ေမာင္နီဟု အေခၚခံရသည့္ မွင္စာနီ၏ ကိုယ္သည္ ထိုအသံအၾကား၌ ပို၍ တုန္လႈပ္လာသည္။

“ကြ်န္ .. ကြ်န္ေတာ္မ်ဳိး .. သခင္ခိုင္းတဲ့အတိုင္း .. ဟိုလူသားေနာက္ကို ေနာက္ေယာင္ခံ လိုက္ခဲ့ပါတယ္ …“

အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ေျဖလိုက္သည့္ ေမာင္နီ၏ အသံေနာက္ကြယ္တြင္ ဖံုးကြယ္ထားေသာ အေၾကာင္းအရာေတြ ရွိမွန္း ယမရာဇာ ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိသည္။

“ေမာင္နီ .. မင္း ဘာေတြ လုပ္ခဲ့တာလဲ …“

“ကြ်န္ .. ကြ်န္ေတာ္ …“

မွင္စာနီသည္ သူလုပ္ခဲ့သည့္ ျပစ္မႈကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုဖို႔ရာ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနရွာသည္။ ယမရာဇာ၏ လက္တစ္ဖက္သည္ ၿဗံဳးခနဲဆိုသလို ရွည္ထြက္လာၿပီး ေမာင္နီ၏ ေခါင္းကိုအုပ္ကိုင္မိသား ျဖစ္သြားသည္။ မွင္စာနီ၏ ကိုယ္သည္ ဓါတ္လိုက္ခံရသည့္ႏွယ္ ခ်က္ခ်င္းတုန္တက္လာသည္။ သူ သိသည္။ ယမရာဇာကို ဘယ္အခ်က္မွ ဖံုးကြယ္ထားလို႔ မရဆိုတာကို။ ၀ံပုေလြေတာင္ၾကားကို သခင့္အမိန္႔မရပဲ စီးနင္းတိုက္ခိုက္ခဲ့သည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားသည္ ယမရာဇာ၏ စိတ္အာရံုဆီသို႔ အလိုလို ေရာက္ရွိၿပီးသား ျဖစ္သြားေလၿပီ။

“မင္း … ငါ့အမိန္႔မရပဲ … ၀ံပုေလြေတာင္ၾကားကို တိုက္ခဲ့တယ္ေပါ့ …“

ယမရာဇာဆီမွ ေအးစက္စက္ႏိုင္လွသည့္ ႀကိမ္းေမာင္းသံသည္ နားကြဲမတတ္ ေက်ာက္ခန္းမထဲ ပ်ံႏွံ႔သည္။ ဆီမီးတိုင္မ်ားပင္ စကားသံအဟုန္ႏွင့္ ယိမ္းခါကုန္သည္။ မွင္စာ ေမာင္နီခမ်ာ သူ႔အသက္အား ခ်မ္းသာေပးရန္ ေတာင္းပန္ဖို႔ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနသည့္ ပါးစပ္ကို ႀကိဳးစားဟသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ပါးစပ္က စကားသံ ထြက္မလာႏိုင္ပါ။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္ညည္းသံသာ ထြက္လာၿပီးေနာက္ ေအာ္သံမွ မဆံုးေသး သူ႔တကိုယ္လံုးသည္ ျပာမႈန္မ်ားအျဖစ္လြင့္စဥ္ကာ ပေပ်ာက္သြားေလသည္။

ယမရာဇာသည္ သူ႔လက္ဖ၀ါးထဲတြင္ က်န္ေနသည့္ မွင္စာနီ၏ အကြ်င္းအက်န္အမႈန္အခ်ဳိ႔ကို ခါခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေအးစက္စက္အသံႏွင့္ တဟားဟားရယ္သည္။ ထိုရယ္သံမ်ားႏွင့္အတူ သူ၏ ကိုယ္သည္ ေက်ာက္ခန္းမထဲ၌ ေပၚလာစဥ္တုန္းကႏွယ္ ဟူးခနဲျမည္ကာ လြင့္စဥ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ သက္ရွိသတၱ၀ါတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ့သည့္ ေက်ာက္ခန္းမထဲတြင္ ယမရာဇာ၏ ရယ္သံမ်ားသာ ပဲ့တင္ထပ္ကာ က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္။

သီဟႏွင့္ ၀ံပုေလြျဖဴႀကီး ဦးသိဒိၶ ရြာမွ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္မွာ ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႔ရွိၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ လွမ္းမိလွ်င္ ရြာအစြန္သို႔ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ဦးသိဒိၶသည္ သူ႔သြားႏႈန္းအတုိင္း ထပ္ျခပ္မကြာ ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္လာသည့္ သီဟကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ဒဏ္ရာမွ ေပ်ာက္ကင္းကာစ လူသားတစ္ဦး၊ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ေကာင္၏ ေျခလွမ္းကို အမွီလိုက္ႏိုင္ျခင္းသည္ ေတာ္ယံု စြမ္းရည္ေတာ့မဟုတ္။ သေဘာက်သလို ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီးေနာက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ေတာင္ကမူဆီသို႔ ဦးတည္ကာ သြားသည္။ ေနာက္က်ခံ အေလ်ာ့ေပးဖို႔ မစဥ္းစားထားသည့္ သီဟ တစ္ေယာက္ ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္ကေန မေျပးယံုတမယ္ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္တက္သည္။

၀ံပုေလြရြာ၏ သမားေတာ္ဟု သိခဲ့ရေသာ မသူဇာ၏ ေဆးစြမ္းက ထက္လွသည္ဟု ဆိုရမည္။ သီဟ အနားယူခဲ့သည့္ တစ္ေန႔တာကာလအတြင္း သူမ လိမ္းေဆးေၾကာင့္ ဒဏ္ရာေတြက ပကတိအတိုင္း ျပန္လည္ေကာင္းမြန္ခဲ့သည္။ ယုတ္စြအဆံုး ၀ံပုေလြအကိုက္ခံရေသာ သူ႔ဘယ္ဘက္ေျခသလံုးသည္ပင္ အနာျပန္က်က္လာသည္အထိ သက္သာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လဲ ဦးသိဒိၶေနာက္မွ အနည္းငယ္ ေျပးလႊားကာ လိုက္လာရသည့္တိုင္ သီဟ တစ္ေယာက္ ထူးထူးေထြေထြ နာက်င္မႈကို မခံစားရေပ။ ေျခေထာက္ဒဏ္ရာကို သူ႔အာရံုစိုက္စရာမလိုေတာ့သည့္မို႔ သီဟတစ္ေယာက္ ဦးသိဒိၶ သူ႔ကို စကားေျပာဖို႔ ေခၚထုတ္လာသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို စဥ္းစားေနမိသည္။ ဦးသိဒိၶ ငါ့ကို ဘာေျပာခ်င္တာပါလိမ့္ …။

“ဒဏ္ရာေတြက သက္သာတယ္မဟုတ္လား .. ေမာင္သီဟ ..“

ေတာင္ကုန္းထိပ္သုိ႔ ေရာက္လာသည္မို႔ ၀ံပုေလြျဖဴႀကီး ဦးသိဒိၶ ရြာဘက္ကို လွမ္းျမင္ရသည့္ ကမူစြန္းတစ္ခုတြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး အနားေရာက္လာသည့္ သီဟကို လွမ္းေမးသည္။ သီဟ ေခါင္းတစ္ခ်က္သာ ညိတ္ျပၿပီး ဦးသိဒိၶႏွင့္ ယွဥ္ရပ္ကာ ေတာင္ကုန္းေပၚကေန လွမ္းျမင္ရသည့္ ၀ံပုေလြရြာကို ၾကည့္မိသည္။ ညေနေနေစာင္းသည့္အခ်ိန္မို႔ သူရိယေနမင္းသည္ ၀ံပုေလြရြာ၏ အေနာက္ဘက္ေတာင္တန္းတြင္ ေမးတင္ေနေလသည္။ ေရႊ၀ါေရာင္အဆင္းရွိသည့္ ညေနခင္း၏ အလင္းေရာင္မ်ားသည္ ရြာေပၚသို႔ ျဖာက်ေနသည္မွာ လွပသည့္ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တစ္ခုအလားပင္။

“အင္မတန္မွလွတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို ဦးသိဒိၶ ပိုင္ဆိုင္ထားတာပဲ ..“

သီဟ၏ ခ်ီးမြမ္းမႈေၾကာင့္ ဦးသိဒိၶၿပံဳးသည္။

“ဟုတ္တယ္ .. ေမာင္သီဟ .. ဒီေနရာေလးက လွတယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဒီလိုလွပမႈက တာရွည္ခံပါ့မလား မသိဘူး …“

သီဟ ဦးသိဒိၶ၏ စကားကို နားမလည္။ အမွန္အတိုင္းဆိုရလွ်င္ သူႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဘာဆိုဘာမွ နားမလည္။ သူေရာက္ေနသည့္ ေနရာသည္ ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိးလဲ။ သူ႔တကိုယ္လံုး နာက်င္ကိုက္ခဲမႈကိုသာ မခံစားခဲ့ရဘူးဆိုလွ်င္ လက္ရွိႀကံဳေနသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူအိမ္မက္တစ္ခုလို ထင္ျမင္မိမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

“က်ေနာ္ ေမးခြင့္ရလွ်င္ တစ္ခုေမးခ်င္တယ္ .. ဦးသိဒိၶတို႔ေနရာက ဘယ္လိုေနရာမ်ဳိးလဲ …“

သီဟ၏ ေမးခြန္းကို ဦးသိဒိၶက ခ်က္ခ်င္းမေျဖ။ သက္ျပင္းခ်သလို အသက္ကို ျပင္းစြာရွဴသြင္းသည္။ ၿပီးမွ ..

“ေမာင္သီဟရဲ ႔သိခ်င္ေနတဲ့ ေမးခြန္းကို အတိုဆံုးေျဖရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ ရွိေနရာဟာ သီးျခားကမာၻတစ္ခုလို႔ ဆိုလို႔ရပါတယ္ .. ဒါေပမယ့္ သီျခားကမာၻဆိုလို႔ က်ဳပ္တို႔ခ်ည္းပဲ ရွိေနတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး .. ေမာင္သီဟတို႔လိုမ်ဳိး လူသားေတြလဲ ရွိပါေသးတယ္ … ဒါေပမယ့္ ေမာင္သီဟနဲ႔ေတာ့ ပံုစံမတူဘူးလို႔ ေျပာရမယ္ ..“

သီဟ အနည္းငယ္ အားတက္သြားသည္။ ဘယ္လိုေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူႏွင့္ အမ်ဳိးအႏြယ္တူ လူသားေတြ ရွိေနသည္ဆိုသည့္ စကားကိုက အားတက္ခ်င္စရာ ေကာင္းေနသည္။

“ဒါဆို ဦးသိဒိၶတို႔လိုမ်ဳိး သမန္း၀ံပုေလြေတြရွိေနတာကို ဒီကလူေတြက သိၾကတယ္ေပါ့ …“

“သိတယ္ဆိုပါေတာ့ .. ေမာင္သီဟ .. သိလို႔လဲ ခက္ေနတာေပါ့ ..“

ဦးသိဒိၶ၏ စကားသံက အနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္သံ စြက္ေနသည္။ သီဟ သေဘာေပါက္မိသည္။ သမန္း၀ံပုေလြေတြႏွင့္ လူသားေတြဆိုသည္မွာ ဘယ္လိုမွ အတူရပ္တည္ႏိုင္မည့္ အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြ မဟုတ္။ သူဆက္မေမးေတာ့။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ လိပ္ခဲတည္းလည္းျဖစ္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုရွိေသးသည္။ ဦးသိဒိၶတို႔လိုမ်ဳိး သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြကေတာ့ ထားပါေတာ့။ လင္းသဒၵါ .. သူမကေရာ ဘယ္လိုလဲ။ မသူဇာဆီက သိရသည့္ သတင္းအနည္းအငယ္အရဆိုလွ်င္ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း၊ လူတစ္ပိုင္း သတၱ၀ါေတြသည္ သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြထက္ အေျခအေနနိမ့္က်သည္ဆိုတာကို သူသိထားသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ၀ံပုေလြရြာ၏ ေခါင္းေဆာင္တြင္ ထိုသို႔ သမီးတစ္ေယာက္ ရွိေနရတာလဲ။ သူတပါး မိသားစု၏ အတြင္းေရးမို႔ ထုတ္ေဖာ္ေမးရမွာ သီဟ အားနာေနမိသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးသိဒိၶသည္ သီဟ၏ အေတြးကို ရိပ္မိဟန္ရွိသည္။ ၀ံပုေလြရြာ၏ လြမ္းေမာဖြယ္ရွဴခင္းကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနရင္းမွ …

“က်ဳပ္ ေမာင္သီဟကို ေခၚလာတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက လင္းသဒၵါအတြက္ အကူအညီတစ္ခု ေတာင္းခ်င္လို႔ပါ …“

“လင္းသဒၵါ ?? ..“

“ဟုတ္တယ္ ေမာင္သီဟ .. လင္းသဒၵါဟာ က်ဳပ္နဲ႔ သူ႔မိခင္ျဖစ္တဲ့ လူသားအမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ ႔ခ်စ္ႀကိဳက္မႈကေန ျဖစ္တည္လာတဲ့ ကေလးပါ .. အဲဒါေၾကာင့္ ေမာင္သီဟ ေတြ႔တဲ့အတိုင္း ဒီကေလးဟာ လူတစ္ပိုင္း၊ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနတာေလ … တကယ္ေတာ့ လင္းသဒၵါရဲ ႔ဘ၀က သနားစရာေကာင္းပါတယ္ .. သူမခမ်ာ က်ဳပ္ရဲ ႔သမီးအရင္းျဖစ္ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ဳိး လူတစ္ပိုင္း၊ ၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြရဲ ႔ အႏွိမ္ခံဘ၀နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရတာပါ …“

သီဟ လင္းသဒၵါအတြက္ မခံခ်င္ျဖစ္မိသည္။ စိတ္ထဲရွိရာကို ထိန္းခ်ဳပ္မထားတတ္သူမို႔ ..

“ဒါဆို .. ခင္ဗ်ားက ကိုယ့္သမီးအတြက္ အကာအကြယ္မေပးႏိုင္ဘူးေပါ့ … ဒါနဲ႔မ်ား .. ဘာျဖစ္လို႔ လူမိန္းမတစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္ခဲ့ေသးတာလဲ … ဦးသိဒိၶ !! ခင္ဗ်ား ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္အမ်ဳိးအႏြယ္ေတြနဲ႔ပဲ ပတ္သက္ခဲ့ပါလား .. ခင္ဗ်ား .. “

“အလကားလူ“ လို႔ေအာ္ဟစ္ကာ ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဦးသိဒိၶက လူမဟုတ္သည့္အတြက္ သီဟ ေျပာဖို႔ ခက္ေနသည္။ စကားစကိုသာ တံုးတိျဖတ္ပစ္လိုက္ရၿပီး စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ တံု႔ျပန္လာမည့္ ဦးသိဒိၶ၏ အျပဳအမူကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ဦးသိဒိၶသည္ သူ႔စကားေတြကို စိတ္ဆိုးသည့္ပံုမေပၚ။ စိတ္အားငယ္သည့္အသြင္သည္သာ သူ၏ ၀ံပုေလြမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထူးဆန္းဖြယ္ ေတြ႔ရသည္။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ဦးသိဒိၶ၏ မ်က္၀န္းအိမ္တြင္ မ်က္ရည္မ်ား စို႔တက္လာသည္။ သီဟ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။

“က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဦးသိဒိၶ .. က်ေနာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ျဖစ္သြားတယ္ …“

“ရပါတယ္ .. ေမာင္သီဟ … တကယ္လို႔ ေမာင္သီနားေထာင္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အင္မတန္မွ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္ ..“

“ေျပာပါ ဦးသိဒိၶ .. က်ေနာ္နားေထာင္ဖို႔ အသင့္ပါပဲ …“

*************************************

ဆက္​ရန္​ =>