ပန္ေျပာျပဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္လိမ့္မယ္ (အပိုင္း ၂)
ျပန္ေျပာျပဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ခက္လိမ့္မယ္
အပိုင္း ၂
နတ္သား
ျမျမလင္းတစ္ေယာက္ ဘႀကီးေျပာသည့္စကားကို မလိုက္နာမိတာ မွားၿပီးမွန္း ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိရေလၿပီ။ အေနာက္ဘက္က ေတာနက္ထဲကို သြားၿပီး မွ်စ္မခ်ဳိးဖို႔ရန္ ဘႀကီးျဖစ္သူက အတန္တန္မွာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အပ်ဳိဖ်န္းမေလး ျမျမလင္းက ဘႀကီးျဖစ္သူ၏ စကားကို အေလးအနက္ထားရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့။ မွ်စ္စို႔ေပါက္ႀကီးငယ္ေတြကို ေတြ႔လိုက္သည္ႏွင့္ တေလာကလံုးကို ေမ့သြားသည္။ အဲဒီအတြက္ေၾကာင့္ သူမနားသို႔ ေယာက်္ားႀကီးေလးေယာက္ ၀ိုင္းလာသည္ကို အနီးကပ္ေရာက္လာမွ သတိထားမိသည္။ ရမၼက္ခိုးေ၀ကာ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာမ်ားကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဒီလူေတြ ဘာလိုခ်င္သည္ဆိုတာကို သူမ ရိပ္မိသည္။ မွ်စ္ခူးဖို႔ ယူလာသည့္ ဓါးပါးေလးကိုသာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ ကိုယ္ေရွ႔က ကာထားရသည္။
“ရွင္ .. ရွင္တို႔ေတြ … ဘာလိုခ်င္လို႔ ….“
“ေပသီးေရ … ခ်ာတိတ္ေလးက ေၾကာက္စရာဓါးႀကီးနဲ႔ကိုး … မေၾကာက္ပါနဲ႔ ကေလးရယ္ … အကိုႀကီးတို႔က ကေလးလို မွ်စ္ခ်ဳိးခ်င္လို႔ပါ … ၀ါး … ဟား …ဟား …“
ေယာက်္ားႀကီးေလးေယာက္၏ ရယ္ေမာသံက ေတာနက္ထဲ ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားသည္။ ျမျမလင္း ေနာက္လွည့္ကာ ထြက္ေျပးဖို႔ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုလူဆိုးေတြက သူမအႀကံကို ႀကိဳတင္တြက္ဆထားဟန္ရွိသည္။ ျမျမလင္း ထြက္ေျပးမည့္ ေနာက္ဘက္သို႔ လူတစ္ေယာက္က ေျပး၍ေနရာယူၿပီးသားျဖစ္ေနသည္။ ေလးဘက္ေလးတန္မွ ခ်ဥ္းကပ္လာသည့္ လူယုတ္မာတစ္စုေၾကာင့္ ျမျမလင္း ေျပးဖို႔ေျမမရွိေတာ့။ သူမဘ၀ ေရတိမ္နစ္ရေတာ့မည္။
“အေမ့ !!!
ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ႏွင့္ ေနာက္ဆုတ္ေနရသည့္ ျမျမလင္း အေရးထဲ ကမူတစ္ခုကို ခလုတ္တိုက္ကာ လဲေသးသည္။ သူမအနားသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္းတိုးလာသည့္ လူဆိုးေခါင္းေဆာင္အဖို႔ ဒါက အကြက္ေပါ့။ ျမျမလင္းတစ္ေယာက္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ကာ လဲက်သြားသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းေရွ႔တိုးလာၿပီး ဓါးကိုင္ထားသည့္လက္ကို သူ႔ဖိနပ္ႀကီးႏွင့္ နင္းခ်သည္။
“အား …“
ျမျမလင္း၏ နာနာက်င္က်င္ႏွင့္ ေအာ္သံက က်ယ္ေလာင္စြာထြက္သည္။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ .. ဒီေကာင္မေလး လက္တစ္ဖက္ဆီကို ခ်ဳပ္ထား .. ငါအရင္လုပ္မယ္ .. ငါၿပီးရင္ မင္းတို႔လုပ္ …“
“ဘဦးတို႔ကေတာ့ကြာ .. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက အရင္ျမည္းလိုက္ရမွ .. ဟား … ဟား …“
ျမျမလင္း၏ လက္တစ္ဖက္ကို ၀င္ခ်ဳပ္သည့္ လူၾကမ္းတစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ဘဦးဆိုသည့္ သေကာင့္သားက ဂရုစိုက္ဟန္မတူ။ ရုန္းကန္ေနသည့္ ျမျမလင္း၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုသာ ဖမ္းခ်ဳပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္။
“ေကာင္မေလး … နင္ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ခံစမ္း .. နင္ မခုခံရင္ ငါအတင္းမလုပ္ဘူး … နင္ေရာ ငါေရာ ေကာင္းမယ့္ အျဖစ္ .. ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း ..“
“အို .. မခံဘူး .. ဘာျဖစ္လု႔ိ ခံရမွာလဲ …. က်မကို လႊတ္ …“
“ၿဗိ …“
“အား … ရွင္ .. လူယုတ္မာ …. ကယ္ၾကပါဦး …. က်မကို ကယ္ၾကပါဦး … ဒီမွာ လူဆိုးေတြ က်မကို အႏိုင္က်င့္ေနၾကတယ္ …“
“ေအာ္ .. ေအာ္ .. ႀကိဳက္သေလာက္သာေအာ္ .. ဒီေတာနက္ထဲမ်ား နင့္ကို ကယ္မယ့္လူရိွေနမယ္ ထင္မလား … “
ျမျမလင္း အသံကုန္ေအာ္ေနေပမယ့္ ဘဦး ဂရုမစိုက္ေပ။ စုတ္ၿပဲသြားသည့္ အကၤ် ီစေၾကာင့္ ၀င္းပျဖဴေဖြးစြာထြက္လာသည့္ ျမျမလင္း၏ ရင္အံုေနရာကို အသာငမ္းငမ္း စိုက္ၾကည့္သည္။ တဆက္တည္း ခါးက ထမိန္ကိုပါ ဆြဲခြ်တ္ဖို႔ လက္လွမ္းလိုက္သည္။
“အမေလး … ကယ္ၾကပါဦး … က်မကို ကယ္ၾကပါဦး !!! ….“
ေတာ္ေတာ္ေ၀းအထိ ေရာက္ေအာင္ ေျပးလိုက္ၿပီး ဖမ္းခဲ့ရသည့္ သမင္၏ လည္မ်ဳိကို ကိုက္ခဲထားရင္းမွ သိဒိၶေခါင္းေထာင္ကာ ၾကည့္မိသည္။ သူ႔နားထဲတြင္ မိန္းကေလးတစ္ဦး၏ ေအာ္သံလိုလို ၾကားလိုက္ရသည့္အတြက္ ျဖစ္သည္။ သူနားစြင့္ထားသည့္အခိုက္မွာပင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေတာထဲ၌ ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားေအာ္လိုက္သည့္အသံ ထပ္၍ ေပၚလာသည္။ သိဒိၶ သမင္ကို လႊတ္ခ်ကာ ၀ံပုေလြေတာင္ၾကားဘက္သို႔ ျပန္ေျပးဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။ သူ လူေတြႏွင့္ မေတြ႔ခ်င္။ လူဆိုသည့္ အေကာင္ေတြသည္ ၀ံပုေလြေတြကိုျမင္လွ်င္ သားရဲတိရစာၦန္ဆိုးအျဖစ္ယူဆကာ ရန္ျပဳခ်င္ၾကသည္။ ေၾကာက္လွသည္ မဟုတ္ေသာ္လဲ အလကားသက္သက္ ရန္မမ်ားခ်င္သျဖင့္ သိဒိၶေရွာင္ထြက္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြသည္ တတိယအႀကိမ္ေပၚထြက္လာသည့္ မိန္းကေလး၏ အသံေၾကာင့္ ေျခလွမ္းေတြ ရပ္သြားမိသည္။
အသံ ….။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အသံ။ ေၾကာက္လန္႔တၾကား အကူအညီေတာင္းေခၚသည့္ အသံထဲတြင္ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ စိုးရြံ႔ျခင္း၊ အားငယ္ျခင္း တို႔က ေရာျပြန္းကာပါေနသည္။ သိဒိၶ ထိုအသံဆီကေန ရုန္းထြက္သြားဖို႔ ခဲယဥ္းလွသည္။ ေခါင္းျပန္လွည့္ကာ အသံထြက္လာရာသို႔ ၾကည့္မိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မူ ..
“အူ ..၀ူ …“
“ေဟ့ေကာင္ … ဘာေကာင္လဲ မသိဘူး … ေအာ္သံၾကားတယ္ ….မင္း ျမန္ျမန္လုပ္ရင္ေကာင္းမယ္ …“
“ေခြးေကာင္ .. .ေရႊေသြး .. လုပ္ေနတာပဲ မေတြ႔ဘူလား … မင္းဟာမက ေပါင္ကို က်စ္လိမ္ထားတာ မေတြ႔ဘူးလား … အဲဒီေျခေထာက္ကို ဆြဲထားစမ္းကြာ …“
ေရႊေသြးက ဘဦးခိုင္းသည့္အတုိင္း အတင္း ေျခေထာက္ကို လိမ္ကာထားသည့္ ျမျမလင္း၏ ေပါင္တံတစ္ဖက္ကို ဆြဲထုတ္သည္။ ေယာက္်ားႀကီးအားမို႔ ျမျမလင္းေတာင့္ကာ မထားႏိုင္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေတာက္ေလွ်ာက္ရုန္းကန္ေနရသည့္အတြက္ သူမ အားအင္ကုန္ခမ္းေနၿပီ။ တင္းတင္းေစ့ေနသည့္ ေပါင္ႏွစ္ဖက္က ကြာသြားသည္။ အပ်ဳိစင္အဖုတ္ေလးက အကာအကြယ္မဲ့သြားေခ်ၿပီ။
“ဟား … ဟား …. ဒီေလာက္ေတာင္ ရုန္းခ်င္တဲ့ေကာင္မ .. တစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ အဆံုး၀င္ေအာင္ကို ထည့္ပစ္ဦးမယ္ ..“
ဘဦးတစ္ေယာက္ ေအာင္ေသေအာင္သား စားဖို႔အတြက္ သူ၏လီးတံမည္းမည္းႀကီး လက္ႏွင့္အေသအခ်ာဆုပ္ကိုင္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးေအာက္ေျခသို႔ ေသခ်ာေထာက္သည္။ အေပါက္ကို စမ္းမိကာ ေနရာက်သည္ႏွင့္ ဖင္ႀကီးကို ၾကြကာဖိခ်ရန္ ျပင္လိုက္သည္။
“အား ….“
“အား ….“
ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္လိုက္သည့္အသံ ေပၚလာသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအသံသည္ ျမျမလင္း၏ အသံမဟုတ္။ ဘဦး၏ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေအာ္သံျဖစ္သည္။ သူ၏ လည္ဂုတ္ကို ကိုက္ခဲထားသည့္ အေကာင္ကို လက္ျဖင့္ အားကုန္တြန္းခ်သည္။ သို႔ေပမယ့္ ၀ံပုေလြ၏ သြားစြယ္ေတြထံမွ သူလြတ္ေျမာက္ေအာင္ မရုန္းထြက္ႏိုင္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ဘဦးတစ္ေယာက္ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ႏွင့္ အသက္ေပ်ာက္သြားသည္။
“ေပသီး .. ၀ံပုေလြကြ … ခ် ခ် .. ခ်ဟ ..“
ျမန္ဆန္လွသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ က်န္သည့္ လူဆိုးသံုးေယာက္သည္ ၾကက္ေသေသေနၾကေပမယ့္ ဘဦး၏ အျဖစ္ဆိုးကို ျမင္လိုက္သည္တြင္ သတိျပန္၀င္လာသည္။ အမဲလိုက္ဓါးကိုယ္စီကို ထုတ္ကာ သိဒိၶဆီသို႔ တိုးလာၾကသည္။ ၀ံပုေလြတစ္ေကာင္ႏွင့္ လူသားသံုးေယာက္တို႔၏ အသက္လုပြဲကား စေခ်ၿပီ။
အလစ္အငိုက္မဟုတ္ပဲ အသင့္ရွိေနၿပီမို႔ လူဆိုးသံုးေယာက္ကို သိဒိၶအလြယ္တကူ မရွင္းႏိုင္။ တစ္ေယာက္ကို ပုတ္ထုတ္လွ်င္ က်န္သည့္ႏွစ္ေယာက္က သူ႔ကို ၀ိုင္းခုတ္တာ ခံရသည္။ လူဆိုးႏွစ္ေယာက္ကို ရွင္းထုတ္ႏိုင္သည့္အခ်ိန္တြင္ သူ႔ကိုယ္ေပၚ၌လဲ ဒဏ္ရာေတြက မနည္းေတာ့။ သို႔ေပမယ့္ သိဒိၶစိတ္မေလွ်ာ့။ ေနာက္ဆံုး က်န္ေနသည့္ ေပသီးရွိရာသို႔ ေျပးကာခုန္အုပ္လိုက္သည္။ သူႏွင့္ေပသီး ထပ္လ်က္သား လဲက်သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ေပသီးတစ္ေယာက္ ေခါင္းက်ဳိးကာ ၿငိမ္က်သြားသလို သိဒိၶကိုယ္တိုင္လဲ ျပန္မထႏိုင္ေတာ့ေပ။
ျမျမလင္းတစ္ေယာက္ သူမ မ်က္စိေရွ႔မွ ေသြးပ်က္ဖြယ္ျမင္ကြင္းကို ထိတ္လန္႔တၾကား ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမ၏ အသိစိတ္က သူမကို ဒီေနရာမွ အျမန္ဆံုးေျပးထြက္သြားဖို႔ တိုက္တြန္းေနသည္။ သို႔ေပမယ့္ သူမေျခေထာက္ေတြသည္ ရြာဘက္သို႔ မေရြ႔လ်ားႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနသည္။ သူမ၏ အၾကည့္က ေပသီးေပၚ ထပ္ကာလဲက်ေနသည့္ ၀ံပုေလြေပၚသို႔ ေရာက္ရွိေနသည္။ သူမ၏ အရွက္ႏွင့္ (ထည့္တြက္မည္ဆိုလွ်င္) အသက္ပါ ဒီ၀ံပုေလြေၾကာင့္ နစ္မြန္းရမည့္ကိန္းမွ လြတ္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူမကို ၀င္ကူညီသည့္ ၀ံပုေလြသည္ အသက္မွေတာင္ ရွိပါေသးစ။ ျမျမလင္း၏ ႏုနယ္ေသာ ႏွလံုးသားတြင္ ထူးထူးဆန္းဆန္း ခံစားမႈတစ္ခု ျဖစ္တည္သည္။ သူမ ေျခတစ္လွမ္းစလွမ္းသည္။ တစ္လွမ္း … ႏွစ္လွမ္း .. သံုးလွမ္း။ အေျပးအလႊား လွမ္းသြားသည့္ ျမျမလင္း ေျခေထာက္ေတြ၏ ဦးတည္ရာသည္ ရြာဘက္သို႔ မဟုတ္။ အသက္ကို မွ်င္းမွ်င္းရွဴကာ လဲက်ေနသည့္ ၀ံပုေလြဆီသုိ႔သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။
***************************************
“ျမျမလင္းဟာ က်ဳပ္ သမန္း၀ံပုေလြလို႔ သိသြားခဲ့သည့္တိုင္ က်ဳပ္နားက မခြာခဲ့ဘူး .. သူရဲ႔ ကူညီမႈနဲ႔ပဲ က်ဳပ္ရြာကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္ ... က်ဳပ္တို႔ရြာအဖို႔ေတာ့ ျမျမလင္းဟာ ပထမဆံုး အသက္ရွင္လွ်က္ေရာက္လာတဲ့ လူသားဧည့္သည့္လို႔ ဆိုလို႕ရတယ္ ေမာင္သီဟ… အတိုခ်ဳံးၿပီး ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္နဲ႔ျမျမလင္းဟာ အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ေမတၱာမွ်ခဲ့ၾကတယ္ … အဲဒီေနာက္ေတာ့ ၀ံပုေလြေတြရဲ ႔ထံုးစံကို ေဖာက္ဖ်က္ၿပီး က်ဳပ္ ျမျမလင္းကို လက္ထပ္ခဲ့တယ္“
“ေအာ္ .. ဒီလိုကိုး … ဒါဆို ဘာဆက္ျဖစ္ၾကေသးလဲ ဦးသိဒိၶ..“
“ျဖစ္တာေပါ့ ေမာင္သီဟ .. ျဖစ္တာမွ အႀကီးအက်ယ္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုလို႔ရတယ္ .. က်ဳပ္နဲ႔ ျမျမလင္းယူၾကတာကို မႀကိဳက္တဲ့ သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြ ရွိတယ္ .. ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က ေခါင္းေဆာင္မို႔ သူတို႔ ေျပာမသာၾကဘူး .. ေနာက္ၿပီး က်ဳပ္ကစလိုက္တဲ့အတြက္ က်ဳပ္လိုမ်ဳိး သမန္း၀ံပုေလြေတြနဲ႔ လူေတြယူၾကတာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ျဖစ္လာၾကတယ္ ..က်ဳပ္သမီး လင္းသဒၵါလိုမ်ဳိး သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း၊ လူတစ္ပိုင္းအႏြယ္ေတြ တိုးပြားလာတယ္ဆိုၾကပါစို႔ .. အဲဒီလိုျဖစ္လာတာနဲ႔အမွ် က်ဳပ္တို႔ရြာအတြင္းမွာ အုပ္စုႏွစ္စုကြဲလာၾကတယ္ .. ပဋိပကၡလဲ က်ိတ္ျဖစ္လာၾကတယ္ .. ေနာက္ဆံုး ထိန္းမႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႔မွာေတာ့ လူေတြ၊ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းေတြကို ေနရာမေပးခ်င္တဲ့အစုကေနၿပီး က်ဳပ္ကို ပုန္ကန္ခဲ့တယ္ေလ ...“
“ဘာဆက္ျဖစ္ၾကေသးလဲ ... က်ေနာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားေနၿပီဗ်ာ..“
“က်ဳပ္တို႔ေတြ အႀကီးအက်ယ္ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကတယ္ .. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ပုန္ကန္သူေတြ က်ဳပ္ကို ေခါင္းေဆာင္ေနရာကေန မဖယ္ရွားႏိုင္ခဲ့ပါဘူး .. ဒါေပမယ့္ ေမာင္သီဟ .. သူတို႔ က်ဳပ္ရဲ ႔အသည္းႏွလံုးကိုေတာ့ ထုတ္ယူသြားႏိုင္ခဲ့တယ္ .. ျမျမလင္းဟာ က်ဳပ္ရဲ ႔ေရွ႔မွာပဲ ေသဆံုးသြားခဲ့တယ္ ... က်ဳပ္အသက္ကို ျမျမလင္း ကယ္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔အသက္ကိုေတာ့ က်ဳပ္အကာအကြယ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး ...“
သီဟ ဦးသိဒိၶရဲ ႔အျဖစ္ဆိုးအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ သူ၏ မ်က္စိထဲတြင္ လင္းသဒၵါ၏ မ်က္ႏွာလွလွေလးကုိ အလိုလိုျမင္ေယာင္လာသည္။ ေၾသာ္ .. သနားစရာေကာင္းလွသည့္ မိခင္မဲ့ ၀ံပုေလြမေလးရယ္ ...။
“အဲဒီေနာက္ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ၾကေသးလဲ ဦးသိဒိၶ ..“
“က်ဳပ္တို႔ေတြ သဲသဲမဲမဲ တိုက္ခိုက္ၾကေပမယ့္ အရႈံးအႏိုင္ တိတိက်က် အေျဖမေပၚခဲ့ဘူး .. ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ဆက္တိုက္ေနရင္ ႏွစ္ဖက္စလံုး ေသေၾကပ်က္စီးၾကေတာ့မယ့္ကိန္းမို႔ သေဘာတူညီမႈတစ္ခုနဲ႔ပဲ တုိက္ပြဲကို ရပ္စဲခဲ့တယ္ .. အဲဒီသေဘာတူညီမႈကေတာ့ တျခားမဟုတ္ဘူး ေမာင္သီဟ .. သမန္း၀ံပုေလြနဲ႔လူနဲ႔က ေပါက္ဖြားလာတဲ့ မ်ဳိးဆက္ေတြဟာ မူလသမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြနဲ႔ တူညီတဲ့ အခြင့္အေရးမရဖို႔ပဲ .. က်ဳပ္သမီး လင္းသဒၵါ အႏွိမ္ခံဘ၀နဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရတဲ့ အရင္းခံဟာ အဲဒီက စတာပဲ ေမာင္သီဟ .. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ဟာ သမီးေလးတစ္သက္တာလံုးမွာ အေဖေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး ေမာင္သီဟရယ္ ...“
ဦးသိဒိၶ၏ အသံက ဆိုနင့္သံအျပည့္ႏွင့္ ျဖစ္လာသည္။ သီဟ ဦးသိဒိၶအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္သည္။ ၀ံပုေလြရြာ၏ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္တြင္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ဆို႔နင့္ဖြယ္ ေနာက္ေၾကာင္းဇာတ္လမ္းတစ္ခု ရွိလိမ့္မည္ဟု သူထင္မထားခဲ့။ ဦးသိဒိၶ စိတ္သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း ျဖစ္ေစဖို႔ သူစကား လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းဖို႔ စဥ္းစားလိုက္သည္။
“ဒါနဲ႔ ဦးသိဒိၶ .. က်ေနာ့္ကို လင္းသဒၵါအတြက္ အကူအညီေတာင္းမယ္ဆိုတာ ဘာမ်ားလဲ ..“
“အင္း .. ဒီကိစၥက ေျပာရမယ္ဆိုရင္ .. က်ဳပ္တို႔ေလာကရဲ ႔ကံၾကမၼာနဲ႔ သက္ဆိုင္ေနတယ္လို႔ ဆိုလို႕ရမယ္ ..“
သီဟ နည္းနည္းနားရႈပ္သြားသည္။ လာျပန္ၿပီ ေနာက္ထပ္ လွ်ဳိ ႔၀ွက္ေသာ ကိစၥတစ္ခုဟု စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိသည္။
“ေဟာဟိုမွာ လွမ္းျမင္ရတဲ့ လူဦးေခါင္းပံု ေတာင္ကို ေတြ႔လား ေမာင္သီဟ ...“
ဦးသီဟ လက္ညိဳးညႊန္ျပရာသို႔ ၾကည့္မိသည္။ ၀ံပုေလြေတာင္ၾကား၏ ေျမာက္ဘက္အရပ္ ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ ဦးသီဟ ေျပာသလို တကယ္ပဲ လူ႔ဦးေခါင္းပံုသ႑ာန္ရွိေသာ ေတာင္တစ္လံုးကို ေတြ႔သည္။
“ေတြ႔တယ္ .. ဦးသိဒိၶ ..“
“အဲဒီ ေတာင္ကုန္းမွာ .. က်ဳပ္တို႔ေလာကမွာ ေလးစားရတဲ့ ေတာင္ေတာ္ရွင္မဆိုတာ ရွိတယ္ ...“
“ေတာင္ေတာ္ရွင္မ?? သူက ဘယ္သူလဲ ...“
“ေတာင္ေတာ္ရွင္မ ဘယ္သူဆိုတာ က်ဳပ္လဲ အေသအခ်ာ မသိၾကဘူး ေမာင္သီဟ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေတာင္ေတာ္ရွင္မကို ဘယ္သူမွ ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ မျမင္ဖူးၾကဘူး ... ဒါေပမယ့္ ေတာင္ေတာ္ရွင္မရဲ ႔ေဟာၾကားမႈေတြကိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔ အေလးအနက္ထားၾကတယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူမေျပာတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြဟာ မ်ားေသာအျဖင့္ မွန္တာမ်ားလို႔ပဲ .. ဥပမာ ေမာင္သီဟ က်ဳပ္တို႔ဆီေရာက္လာမယ္ဆိုတာကို ေတာင္ေတာ္ရွင္မက ႀကိဳေျပာထားခဲ့တယ္ဆိုရင္ ေမာင္ရင္ အ့ံၾသမလား ..“
“ဗ်ာ .. ဘယ္လို ..“
သီဟ တကယ္ပင္ အံ့ၾသရသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ သူႏွင့္ လင္းသဒၵါေတြ႔ဆံုမႈသည္ ႀကံဳႀကိဳက္မႈတစ္ခု မဟုတ္ေတာ့။ ေတာင္ေတာ္ရွင္မ ဘယ္သူဆိုတာကို သူပိုသိခ်င္လာမိသည္။
“ဦးသိဒိၶ .. ဒါဆို ေတာင္ေတာ္ရွင္မက အၾကားအျမင္မ်ား ရေနတာလား .. က်ေနာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္၀င္စားသြားၿပီ ..“
“အဲဒါေတာ့ က်ဳပ္မေျပာတတ္ဘူး ေမာင္သီဟ .. ေမာင္သီဟ သိခ်င္တာေတြကို ေတာင္ေတာ္ရွင္မနဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေတြ႔မွပဲ ေမးေပေတာ့ ... ေမာင္သီဟ ေတာင္ေတာ္ရွင္မကိုေတြ႔ဖို႔ က်ဳပ္ လင္းသဒၵါကို အေဖာ္အျဖစ္ထည့္လိုက္မယ္ .. လင္းသဒၵါ လမ္းျပရာေနာက္ကို ေမာင္သီဟ လိုက္သြားဖို႔တစ္ခုသာ က်ဳပ္ကိုကူညီပါ .. အဲဒီလိုဆိုလွ်င္ ေမာင္သီဟ လင္းသဒၵါအတြက္ အကူအညီေပးရာ ေရာက္သလို က်ဳပ္တို႔အတြက္လဲ ကူညီရာက်လိမ့္မယ္ ေမာင္သီဟ .. ဘယ္လိုလဲ .. ကူညီမယ္မဟုတ္လား ...“
“က်ေနာ္က .. ေတာင္ေတာင္ရွင္မကိုေတြ႔ရမယ္ ??? ဘယ္လို ..“
“က်ဳပ္ ဒီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ရွင္းမျပႏိုင္ေတာ့ဘူး ေမာင္သီဟ .. ေမာင္သီဟ သိခ်င္တာေတြကို ေတာင္ေတာ္ရွင္မနဲ႔ ေတြ႔မွသာ ေမးပါေတာ့လို႔ က်ဳပ္ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ …“
ဦးသိဒိၶက ဒီလုိဆိုလိုမွေတာ့ သီဟ ဆက္မေမးေတာ့။ သူ၏ နဂိုဗီဇကိုပင္ သူတပါး၏ ကိစၥကို စပ္စုတတ္သူမဟုတ္။ ကိုယ့္မာနႏွင့္ကိုယ္မို႔ မေျပာခ်င္ဘူးဆိုမွေတာ့ မေမးယံုပဲ ရွိေတာ့သည္။ ေတာင္ေတာ္ရွင္မႏွင့္ေတြ႔မွသာ သူသိခ်င္တာေတြကို ေမးရမည္။ အမွန္တကယ္ဆိုလွ်င္ ဘာမွန္းညာမွန္းမသိသည့္ ၀ံပုေလြရြာတြင္ အစကတည္းက သူက ေနခ်င္လွသည္မဟုတ္။ လင္းသဒၵါ ဇြတ္ေခၚလာလို႔သာ သူပါလာခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူမႏွင့္အတူ သူ ခရီးအတူ ျပန္သြားရေပဦးမည္။ ဘယ္လိုခရီးစဥ္မွန္းမသိေပမယ့္ လင္းသဒၵါႏွင့္ အတူရွိေနမည့္အျဖစ္ကို ေတြးမိသည္ႏွင့္ သီဟ ရင္ခုန္ႏႈန္းျမန္လာမိသည္။ ဘုရားေရ .. သူ လင္းသဒၵါကိုမ်ား ခ်စ္မိသြားၿပီလား။
“ကဲ .. ေမာင္သီဟ .. က်ဳပ္တို႔လဲ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ စကားေျပာၿပီးဆိုေတာ့ ရြာထဲ ျပန္ၾကရေအာင္ .. ဒီညေတာ့ ေမာင္သီဟ ေကာင္းေကာင္းအနားယူလိုက္ပါ .. မနက္ျဖန္မနက္က်ရင္ လင္းသဒၵါ လာေခၚလိမ့္မယ္ .. ခရီးအတြက္လိုအပ္တာေတြလဲ သူပဲ ျပင္ဆင္ၿပီး ယူလာခဲ့လိမ့္မယ္ ..“
“ေကာင္းၿပီေလ ဦးသိဒိၶ ... ဒါဆိုလဲ ျပန္ၾကတာေပါ့ ..“
ဦးသိဒိၶႏွင့္ သီဟ အလာတုန္းကလမ္းအတိုင္း ရြာထဲသို႔ ျပန္၀င္လာခဲ့သည္။ ၀ံပုေလြရြာ၏ ေခါင္းေဆာင္ႏွင့္တြဲ၍ လွမ္းေလွ်ာက္၀င္လာသည့္ သူ႔ကို ရြာကလူေတြက (သမန္း၀ံပုေလြေတြပါ) ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား လွမ္းၾကည့္ကာေနၾကသည္။ ၀ံပုေလြအမ်ဳိးမ်ဳိး၏ အၾကည့္က တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မတူၾကေပမယ့္ သီဟကေတာ့ ဒါေတြကို ဂရုစိုက္မေနေတာ့ပါ။ ဦးသိဒိၶေျပာသလို တစ္ညတာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္စက္ အနားယူၿပီး မနက္ျဖန္က်လွ်င္ လင္းသဒၵါႏွင့္ အတူခရီးသြားဖို႔ကိုသာ ႀကိဳတင္စဥ္းစားေနမိသည္။
မသူဇာ သူ႔ကို ေဆးကုေပးခဲ့ေသာ သစ္လံုးအိမ္သို႔ သီဟ ျပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ မသူဇာကို ေတြ႔ရလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားေသာ္လဲ အိမ္ထဲတြင္ မည္သူမွ ရွိမေန။ သူလဲေလ်ာင္းခဲ့ရာ ကုတင္ထက္ရွိ စာတစ္ေစာင္ကသာ အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ထူးထူးေထြေထြမဟုတ္။ သူေရမိုးခ်ဳိးဖို႔ အထဲတြင္ျပင္ဆင္ထားသည့္အေၾကာင္းႏွင့္၊ စားပြဲေပၚတြင္ ညစာအတြက္ စားစရာတစ္ခ်ဳိ ႔ထားခဲ့ေၾကာင္းသာ။ သီဟ စာဖတ္ၿပီး တစ္ခ်က္ၿပံဳးသည္။ ၾကည့္ရတာ မသူဇာသည္ တခါပဲ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ပံုေထာက္သည္။ ေနာက္တစ္ခါ ေက်းဇူးမဆပ္ရေအာင္ လူကိုယ္တိုင္ လာမေတြ႔တာျဖစ္ရမည္။ သီဟ ကိုယ့္အေတြးကိုကိုယ္ သေဘာက်ၿပီး အသင့္ေတြ႔သည့္ စားစရာအခ်ဳိ႔ကို ယူစားၾကသည္။ စားလို႔ေသာက္လို႔ၿပီးလို႔ အနည္းငယ္ နားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ မသူဇာက ေရခ်ဳိးဖို႔အသင့္ျပင္ထားသည္ ဆိုသည့္ အတြင္းခန္းထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့ေတာ့သည္။
လင္းသဒၵါ သီဟရွိေနရာ သစ္လံုးအိမ္တံခါး၀နားတြင္ စိတ္လႈပ္ရွားစြာႏွင့္ ရပ္ေနမိသည္။ သူမ ဒီေနရာတြင္ ရပ္ေနသည္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီဟု ဆုိလို႔ရသည္။ သိုရာတြင္ အခုခ်ိန္ထိ အထဲသို႔ ၀င္သင့္၊ မ၀င္သင့္ သူမစိတ္ထဲတြင္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မက်ေသး။ သီဟႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရမွာကို လင္းသဒၵါ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မလံုမလဲျဖစ္ေနေလသည္။
လင္းသဒၵါ၏ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးတြင္ သမန္း၀ံပုေလြေလာကထဲ ၀င္တိုးႏိုင္ေအာင္ ရုန္းကန္ႀကိဳးစားရင္းႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရသည္။ ၀ံပုေလြရြာေခါင္းေဆာင္၏ သမီးဆိုေပမယ့္၊ သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္း လူတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ သူမ၏အဆင့္က တကယ့္ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး၏ သမီးအျဖစ္ ရပ္တည္ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ လင္းသဒၵါသည္ လူမွန္းသိတတ္စအရြယ္ကတည္းကပင္ လူေတြကို မုန္းခဲ့သည္။ သီဟကို ေတာနက္ထဲမွာ ေတြ႔စဥ္တုန္းကဆိုလွ်င္ ထိုစိတ္ဓါတ္မ်ားအရင္းခံႏွင့္ ဘယ္လိုမွ ကယ္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိခဲ့ေပ။ အေဖျဖစ္သူကသာ ရြာသို႔ ေခၚလာဖုိ႔ မမွာခဲ့ၿပီးဆုိလွ်င္ အဲဒီေနရာမွာတင္ သူမ ပစ္ထားခဲ့မွာျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူမေခၚလာခဲ့သည့္လူသားက သူမအသက္ကို ျပန္ကယ္ခဲ့ယံုမက၊ သမန္း၀ံပုေလြေတြႏွင့္ လက္တြဲ၍ပင္ မွင္စာေတြကို တိုက္ထုတ္ခဲ့ေသးသည္။ သီဟသည္ သူမအေဖယံုၾကည္သလိုမ်ား ရာဇ၀င္လာ သူရဲေကာင္းျဖစ္ေနမလား။ သီဟသာ သူရဲေကာင္းဆိုလွ်င္ သူမသည္ သူရဲေကာင္း ျမတ္ႏိုးခ်င္သည့္ ဆႏၵရွိေလသည္။ လင္းသဒၵါ စဥ္းစားရင္းႏွင့္ပင္ သူမအေတြးကို သူမရွက္သြားမိၿပီး ပါးျပင္တစ္ခုလံုး နီရဲတက္သည္။ ဒါသည္ကပင္ လင္းသဒၵါ၏ ဘ၀တြင္ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ သူမကိုယ္သူမ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္ စတင္ျမင္လာမိတာျဖစ္သည္။
မနက္ျဖန္ဆိုလွ်င္ လင္းသဒၵါ သီဟကို ဦးသိဒိၶ၏ ခိုင္းေစမႈႏွင့္ ေတာင္ေတာ္ရွင္မဆီသို႔ ေခၚသြားရမည္။ သီဟ ဘယ္သူဆိုတာကို ေတာင္ေတာ္ရွင္မက ေျပာၾကားႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူမအေဖက ယံုၾကည္ထားသည္။ ဖခင္ျဖစ္သူက သူမကို အဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ သီဟအား ေတာင္ေတာ္ရွင္မဆီ လိုက္ပို႔ခိုင္းဖို႔ ေရြးခ်ယ္သည္ကို လင္းသဒၵါ နားမလည္ခဲ့ပါ။ သူမ ျငင္းခ်င္လွ်င္ ျငင္းခြင့္ရႏိုင္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ထိုတာ၀န္ကို မျငင္းဆန္ခဲ့။ သူမ၏ မသိစိတ္က သီဟႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္အတူ ခရီးထြက္ရမည့္ အေရးကို တြယ္တယ္ေနမိခဲ့သည္။ လင္းသဒၵါ သူမေခါင္းကို မသိမသာခါရင္း သီဟႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေတြးစကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေန႔မွေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး တံခါးခ်ပ္ကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့သည္။
“ဟင္ … လင္းသဒၵါ …“
“အို …“
ေမွ်ာ္လင့္မထားသည့္ အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ လင္းသဒၵါေရာ သီဟပါ စကၠန္႔ပိုင္းမွ် ေက်ာက္ရုပ္မ်ားသဖြယ္ ၾကက္ေသေသေနမိၾကသည္။ ပထမဦးဆံုး သတိ၀င္လာသူက သီဟ။ ေရစည္၏ ေဘးတြင္တင္ထားသည့္ towel ကို အျမန္ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ပတ္လိုက္ရသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လင္းသဒၵါ၏ ျမင္ကြင္းထဲတြင္ ဆပ္ျပာျမဳပ္တေဖြးေဖြးေအာက္မွ မာေတာင္ေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီး၏ ပံုရိပ္က ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္မသြားေခ်။ လင္းသဒၵါ သူမႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးကို မသိမသာကိုက္ၿပီး မ်က္လံုးတစ္ခ်က္၀င့္ကာ သီဟကိုၾကည့္သည္။ သူမအၾကည့္က ရႊန္းလဲ့ကာ အဓိပၸါယ္ပါပါျဖစ္ေနသျဖင့္ သီဟ မ်က္ခံုးတစ္ခ်က္ပင့္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ကိုေကြး၍ ၿပံဳးသည္။
“ဘာကိစၥမ်ား ရွိလို႔လဲ .. လင္းသဒၵါ ..“
“ကိ ..စၥ .. ေၾသာ္ .. ရွိ .. ရွိတယ္ … ဟို .. မနက္ျဖန္ ခရီးအတြက္ .. ေျပာခ်င္လို႔ .. က်မ အ.. အျပင္ကေန ေစာင့္ေနမယ္ ..“
လင္းသဒၵါ အေယာင္အမွားမွားႏွင့္ စကားေတြေျပာၿပီး ခ်က္ခ်င္းေနာက္ျပန္လွည့္ကာ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ထဲမွ အိမ္ျပင္ ဘယ္ေလာက္မွ ေ၀းသည္မဟုတ္သည့္တိုင္ အိမ္ျပင္ေရာက္သည့္အခ်ိန္၌ သူမ ေမာဟိုက္ကာေနသည္။ တံခါး၀နားရွိ သစ္လံုးနံရံကို ေက်ာကပ္ကာမွီထားရင္း အသက္ရွဴမႈ ပံုမွန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ႀကိဳးစားရသည္။ လင္းသဒၵါ .. သူမ ရင္ခုန္ႏႈန္း ျမန္ေနပါသည္။ ထို႔အျပင္ သူမ၏ တကိုယ္လံုးသည္လဲ ထူးထူးဆန္းဆန္း ပူေႏြးလွ်က္ရွိသည္။ လင္းသဒၵါ သူမ၏ လက္ဖ၀ါးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္ေခ်လွ်က္က စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ေနရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ သီဟက ခ်က္ခ်င္း လိုက္ထြက္မလာသည့္အတြက္ သူ အ၀တ္အစားလဲကာ အျပင္ထြက္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ လင္းသဒၵါ အေတာ္တည္ၿငိမ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
“က်မ .. ေနာက္လိုက္ခဲ့ပါ …“
လင္းသဒၵါဆီမွ စကားတစ္ခြန္းသာ ၾကားရၿပီးေနာက္ ေနာက္ထပ္ ဘာစကားမွ မၾကားရေတာ့ပါ။ သူ႔ကို ေက်ာခိုင္း၍သာ ရြာလမ္းအတုိင္း ျပန္ေလွ်ာက္သြားသည္ကို သီဟေတြ႔ေနရသည္။ ပံုမွန္အတိုင္းသာဆိုလွ်င္ သီဟ လင္းသဒၵါကို စကားစကာေျပာရင္း ရင္းႏွီးဖို႔အတြက္ လမ္းစရွာမိမွာ ျဖစ္ေသာ္လဲ၊ အိမ္ထဲတြင္ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အေျခအေနေၾကာင့္ မ်က္ႏွာပူသလိုျဖစ္ကာ စကားမေျပာျဖစ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူ႔ေကာင္ကို ပြတ္တိုက္ကာ စိတ္ကူးယဥ္ေနသည့္အခ်ိန္မွ ေရာက္လာရသည့္လို႔။ အကယ္၍မ်ား သူေရခ်ဳိးရင္း စိတ္ကူးယဥ္ေနသည့္ သူဟာ လင္းသဒၵါမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့တယ္လို႔ သူမ သိသြားလွ်င္ သူ႔အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားမည္မသိ။ မသဲမကြဲ ည၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ျမင္ေနရသည့္ လင္းသဒၵါ၏ ေနာက္ပိုင္းအလွကို ၾကည့္ကာ သီဟ စိတ္လႈပ္ရွားလာမိသည္။
တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ပင္ ႏွစ္ဦးသား ေလွ်ာက္လာၾကရာ မ်ားမၾကာမီပင္ လင္းသဒၵါ ဦးတည္ရာေနရာသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထည္ထည္၀ါ၀ါ ရွိလွသည့္ အိမ္တစ္လံုး။ သူ႔ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ၿပီး လင္းသဒၵါ အထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။ သီဟ လိုက္၀င္သြားသည္။ သစ္လံုးအိမ္သည္ အျပင္ဘက္တြင္ အခန္႔သားျဖစ္ေသာ္လဲ အထဲ၌မူ အခန္းဖြဲ႔ထားျခင္းမရွိပဲ Hall ခ်ည္းသပ္သပ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္ ပရိေဘာဂလဲ မ်ားမ်ားစားစား မရွိေခ်။ အိမ္၏အလယ္၌ ကုတင္တစ္လံုးရွိၿပီး၊ ထိုကုတင္၏အနီး၌ စားပြဲတစ္လံုးရွိသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေနသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ျမင္လိုက္ေတာ့မွ လင္းသဒၵါ ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ကို ဒီေခၚလာလဲဆိုတာကို သီဟ နားလည္လိုက္သည္။ သူ႔ေသနတ္ႏွင့္ စစ္ေက်ာပိုးအိတ္ထဲမွ ပစၥည္းေတြကို ထိုစားပြဲေပၚ၌ စုပံုကာတင္ထားသည္။ လင္းသဒၵါသည္ သူ႔ကို မနက္ျဖန္ခရီးစဥ္အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေစခ်င္သည့္ သေဘာရွိပံုရသည္။
ႏွစ္ေယာက္သား တစ္အိမ္ထဲတြင္ အတူရွိကာေနသျဖင့္ ဒီအတိုင္း စကားမေျပာပဲေနလို႔မေကာင္းဟု သီဟေတြးမိသည္။ လင္းသဒၵါဘက္လွည့္ကာ စကားစေျပာဖို႔ ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ လင္းသဒၵါထံမွ ထင္မွတ္မထားသည့္ တံု႔ျပန္မႈႏွင့္ရင္ဆိုင္ရသည္။ လင္းသဒၵါ၏ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က ေျမာက္တက္လာၿပီး သူ႔ခါးကို ပစ္ကန္သည္။
“ဖုန္း …“
“လင္း .. သဒၵါ … မင္း .. မင္း ..“
“စကားရွည္မေနနဲ႔ .. ခုခံဖို႔ျပင္ …“
ေအာင့္ကာ နာက်င္သြားသည့္ ခါးကိုလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ႏွိပ္ကာ လင္းသဒၵါကို ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ သီဟျပင္တုန္း ရွိေသးသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ကာ တိုက္ခိုက္ဖို႔ ျပင္ထားသည့္ သူမဆီမွ လက္သီးတစ္လံုးက သူ႔မ်က္ႏွာဆီခြပ္ခနဲ ၀င္လာသည္။ သီဟ မ်က္စိထဲတြင္ ၾကယ္ေတြ၊ လေတြ ပလူပ်ံကုန္သည္။ သူေတာ္ေတာ္တင္းသြားၿပီ။ ကဲ ..ဒီေလာက္ေတာင္ ခ်ခ်င္ေနမွေတာ့ ခ်ယံုပဲေပါ့။ မဟုတ္မခံ ထီမထင္သည့္ သီဟ၏ ပင္ကိုယ္စိတ္က ျပန္ေပၚလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တြင္ စီးက်ေနသည့္ ေသြးစကို လက္မႏွင့္သုတ္လိုက္ၿပီး လင္းသဒၵါကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္းၾကည့္သည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကိုခြဲ၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုျဖန္႔ကာ အသင့္ေနရာယူထားသည္။ ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါ။ လင္းသဒၵါ၏ အ၀ါေရာင္မ်က္လံုးေတြက တစ္ခ်က္လက္သြားၿပီးေနာက္ သူ႔ဆီကို ေျခေထာက္ေျမာက္ကာ ခုန္၀င္လာသည္။
အသင့္ရွိေနၿပီမို႔ ဒီတစ္ခါေတာ့မရေတာ့ပါ။ ကိုယ္ကိုေဘးတေစာင္း အေနထားႏွင့္ လွည့္ထြက္လိုက္ၿပီး လင္းသဒၵါကိုယ္ လြန္သြားသည္ႏွင့္ သီဟ လက္ျပန္တစ္ခ်က္ ရိုက္ထည့္သည္။ ဒါေပမယ့္ လင္းသဒၵါကလဲ အခ်ဥ္မဟုတ္။ သီဟ၏ လက္ဖ်ံကို သူမ၏ လက္ႏွင့္လွည့္ဖမ္းကာ ခ်ဳပ္သည္။ သီဟအႀကံႏွင့္မို႔ တမင္တကာပင္ အဖမ္းခံလိုက္သည္။ ႏွစ္ဦးသားကိုယ္ခ်င္းပူးကပ္သည္။ သီဟ သူ႔ဘယ္ေျခေထာက္ကို ဆန္႔ထုတ္ကာ နပန္းကြက္ႏွင့္ လင္းသဒၵါ၏ ေအာက္ေျခကို သိမ္းကာလိမ္သည္။ လင္းသဒၵါ သူမကိုယ္ဟန္ကို မထိန္းႏိုင္။ လူခ်င္းထပ္ကာ ၀ုန္းခနဲ လဲက်သည္။
“ကဲ ..မွတ္ၿပီလား …“
အားကုန္ရုန္းကန္ေနေသးသည့္ လင္းသဒၵါကို အေပၚကထပ္ကာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားရင္း မခိုးမခန္႔ေမးသည္။ လင္းသဒၵါသည္ လြယ္လြယ္ႏွင့္ေတာ့ အေလွ်ာ့ေပးသည့္ဟာမေလးမဟုတ္။ အတင္းအက်ပ္ပင္ သူ႔ေအာက္မွလြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနေသးသည္။ ေရခ်ဳိးလာခဲ့သည့္ သီဟ နဖူး၌ အခ်ိန္ခဏေလးအတြင္း ေခြ်းေစးေတြ ျပန္လာသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ သီဟ၏ ၿမဲၿမံစြာ ခ်ဳပ္တြယ္ထားမႈကို လင္းသဒၵါ အေလွ်ာ့ေပးလိုက္ဟန္ရွိသည္။ ရုန္းကန္မႈအားက သိသိသာသာ ေပ်ာ့က်သြားၿပီး သူမကိုယ္ေလးလဲ ၿငိမ္က်သည္။ ဒါေတာင္ သီဟ သူမကို လံုးလံုးမယံုရဲေသး။ စကၠန္႔ပိုင္းမွ်ၾကာေအာင္ လိမ္ထားေသာ လက္ကိုမေျဖေပးေသးပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းအပ္မတတ္ျဖစ္ေနသည့္ လင္းသဒၵါ၏ မ်က္ႏွာေလးကို စူးစူးစမ္းစမ္း ၾကည့္ေနမိသည္။ လင္းသဒၵါသည္ သူ႔နည္းတူပင္ သူ႔ကို ေတာက္ပရႊန္းလဲ့ေနသည့္ အ၀ါေရာင္မ်က္၀န္းတစ္စံုႏွင့္ ျပန္ကာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သီဟ သူ႔လက္ေမာင္းအားကို ေလွ်ာ့ကာ ေျဖေပးလိုက္သည္။ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ေျပသြားသည္ႏွင့္ လင္းသဒၵါသည္ သီဟ၏ ေခါင္းကို လွမ္းဆြဲသည္။
“မင္း !!! …“
သူ႔ကို ရန္ျပဳေတာ့မည္ဟု ထင္ထားေပမယ့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚကို ေရာက္လာသည့္ သူမ၏ အနမ္းေၾကာင့္ သီဟ အ့ံအားသင့္ကာ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ရမွန္းမသိ။ သီဟ အေၾကာင္သား ျဖစ္ေနသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ လင္းသဒၵါက သူ႔မ်က္ႏွာကိုဆြဲယူၿပီး အားရပါးရနမ္းသည္။ ျပင္းထန္လွသည့္ အနမ္းေၾကာင့္ သီဟ၏ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ပင္ က်ိမ္းစပ္စပ္ျဖစ္သည္။
“လင္း .. သဒၵါ .. ဒါ ဘာသေဘာလဲ …“
သူမႏႈတ္ခမ္းမွ သူ႔ဆီမွကြာသြားလွ်င္ကြာသြားခ်င္း သီဟ အေလာတႀကီး ေမးသည္။ သူတကယ္ လင္းသဒၵါကို ဘယ္လိုနားလည္ရမွန္းမသိပါ။ လင္းသဒၵါသည္ သူ႔ကို ေခ်ာ့ျမဴေသာအၾကည့္ႏွင့္ ၿပံဳးကာၾကည့္ရင္း ..
“အဲဒါ ဖိုးပေလး ေလ …“
“ဖိုးပေလး ???…“
“ဟုတ္တယ္ .. အဲဒါ ဖိုးပေလး .. ဖိုးပေလးၿပီးရင္ .. ဘာလာမလဲေရာသိလား ..“
“ဘာလဲ .. ဖိုက္ပေလး လား ???. “
သီဟ စပ္ျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ အရြဲ႔တုိက္ကာ ေမးသည္။ ဒီေကာင္မေလး ရူးမ်ားရူးေနတာလား။
“ဟုတ္တယ္ … သဒၵါက ရွင္နဲ႔ ခရီးအတူ သြားရမွာမို႔ ရွင့္ကိုယ္ခံပညာဘယ္ေလာက္ရွိလဲ သိခ်င္လို႔ ဖိုးပေလးနဲ႔ စမ္းလုိက္တာ .. ရွင္ရဲ ႔တိုက္ခိုက္ေရးစြမ္းရည္ကိုေတာ့ သိသြားၿပီဆိုပါေတာ့ .. ရွင္ေျပာတဲ့ ဖိုက္ပေလး စြမ္းရည္ဘယ္ေလာက္ရွိလဲဆိုတာ သိဖို႔ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ .. ဘယ္လိုလဲ ရွင့္ဆီမွာ အဲဒီစြမ္းရည္ေကာ ရွိရဲ ႕လား .. “
“သဒၵါ .. မင္း ရူးေနတာလား ..“
သီဟ တကယ္ပင္ လင္းသဒၵါ၏ သေဘာထားကို နားမလည္ႏိုင္။ သို႔ေပမယ့္ လက္ရွိအေျခအေနက သူ႔ကို ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးဖို႔ အေျခအေနေပးမေနပါ။ သူ႔ကိုယ္ေအာက္တြင္ ရွိေနသည့္ ႏူးညံ့လွေသာ လင္းသဒၵါ၏ အေတြ႔အျပင္၊ နီးကပ္စြာရွိေနေသာ တပ္မက္ဖြယ္မ်က္ႏွာလွလွေလးက သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းတစ္ခုသို႔သာ တြန္းပို႔ေနသည္။ သီဟ၏ ေခါင္းက ငံု႔က်သြားၿပီး လင္းသဒၵါ၏ ရႊန္းစိုေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ငံု႔နမ္းသည္။ လင္းသဒၵါသည္ သီဟအနမ္း၏ အားအရွိန္ႏွင့္ ညီမွ်စြာတံု႔ျပန္ယံုမက သူ၏ ေခါင္းကိုပါ တင္းတင္းဆြဲကာထားသည္။ ျပင္းထန္လွသည့္ အနမ္းမိုးမ်ား၏ ေခၚေဆာင္မႈေနာက္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ရင္ခုန္သံမ်ားသည္ အျပင္ကေန ၾကားရမတတ္ေအာင္ ဆူညံေနေလေတာ့သည္။
သီဟတစ္ေယာက္ လင္းသဒၵါ၏ ေက်ာျပင္အား တင္းတင္းဖက္ထားရာမွ လက္ကို ေအာက္သို႔တေျဖးေျဖး ေနရာေရႊ ႔သည္။ တင္ရင္းအိေထြးသည့္ တင္သားေတြဆီသို႕အေရာက္တြင္ ဖ်စ္ညစ္ကာ သူ႔ဘက္ဆြဲယူသည္။ အ၀တ္ေတြျခားေနသည့္တိုင္ ႏွစ္ဦးသား အဂၤါစပ္ခ်င္းပူးကပ္သည္။ လင္းသဒၵါကုိယ္လံုးအိအိေလးေၾကာင့္ သူ႔လိင္တံက ေထာင္မတ္ေနၿပီျဖစ္ရာ အခုလိုအနားအထားတြင္ သူမ၏ ဆီးစပ္ေပၚကို ေတ့ကာ ေထာက္ထားသလို ျဖစ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရေအာင္ စိတ္ေတြလႈပ္ရွားလာေတာ့သည္။
အိအိၿဖိဳးၿဖိဳး တင္သားေတြကို ဆုပ္နယ္ေနရာမွ သီဟ သူ႔လက္ကို ေရွ႔ဘက္သို႔ ျပန္ေရႊ႔ၿပီး စကတ္ေအာက္ထဲ ထိုးထည့္သည္။ ဟိုက္ .. ေအာက္မွာဘာမွ မခံထားပါလား။ မို႔မို႔တင္းတင္းျဖစ္ေနသည့္ ေျမာင္းေလးေနရာသည္ အကာအကြယ္မဲ့ေနသည့္အျပင္ ပကတိေျပာင္ရွင္းေနသည္။ သီဟ အႀကီးအက်ယ္ သေဘာက်သြားသည္။ ႏူးညံ့လွသည့္ အ၀ေနရာေလးကို စမ္းၾကည့္ၿပီး လက္ညိဳးႏွင့္ ထိုးဆြသည္။ လင္းသဒၵါ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက စိတ္ပါေနသည္မသိ။ ရႊဲရႊဲစိုေနသည္။ ဟိုဘက္အိမ္မွာ သူ႔လိင္တံကို ျမင္သြားတုန္းကတည္းကမ်ားလား။ ေတြးရင္းေတြးရင္းႏွင့္ သီဟကိုယ္တိုင္ စိတ္ေဇာထန္လာသည္မို႔ လင္းသဒၵါစကတ္၏ အေရွ႔ပိုင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ သူဆြဲလွန္တင္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ လက္ဖ၀ါးကို ေမွာက္ကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္ေပးသည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ထိကပ္ထားသည့္ လင္းသဒၵါဆီမွ ညည္းသံ ခပ္သဲ့သဲ့က အျပင္သို႔ လြင့္စဥ္က်သည္။
သီဟ လင္းသဒၵါကိုယ္ေအာက္သို႔ လက္လွ်ဳိသြင္းၿပီး ေပြ႔ကာမခ်ီသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အေလွ်ာ့မေပးပဲ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း မခြာတမ္းနမ္းေနၾကမႈသည္ ထိုေရာအခါမွ တစ္စခန္းရပ္သည္။ သီဟ၏ လည္ပင္းကို ဟီးေလးခိုကာ ထားရင္း လင္းသဒၵါ သူေပြ႔ေခၚရာ ကုတင္ေပၚသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။ ကုတင္ေပၚသို႔ ေပြ႔ကာခ်သည့္တိုင္ လက္ကိုမျဖဳတ္ပဲ မလြတ္တမ္း အတင္းတြယ္ထားမႈေၾကာင့္ သီဟပါ သူမကိုယ္ေပၚသို႔ ထပ္လ်က္သားက်သည္။ အရိုင္းဆန္လွသည့္ လင္းသဒၵါ၏ အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ တန္ျပန္အျဖစ္ သီဟ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ သူမႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကာနမ္းသည္။ အစပထမေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးတင္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ လည္တိုင္ေက်ာ့။ အဲဒီေနာက္ …
“အင္း … ဟင္း … ဟင္း ..“
စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၏ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္ လင္းသဒၵါဆီမွ ညည္းသံမ်ားက အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚေနသည္။ သီဟႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ သူမ အသားဆုိင္တစ္ေနရာ ထိေတြ႔လိုက္တိုင္း သူမကိုယ္ထဲတြင္ မီးေတာက္တစ္ခု တိုးပြားလာသလို ခံစားရသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူမ ထိုခံစားမႈကို ထိန္းခ်ဳပ္ရန္ ပိုခက္ခဲလာသည္။ လင္းသဒၵါ တကိုယ္လံုး တလူးလူးတလြန္႔လြန္႔ျဖစ္လာယံုမက ေပါင္ၾကားေရာက္သြားၿပီျဖစ္ေသာ သီဟေခါင္းကိုလဲ အတင္းပင္ဖိ၍ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။
သီဟ သူ႔လွ်ာကို မေနမနားအလုပ္ေပးေနရင္းမွ လင္းသဒၵါ၏ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတံု႔ျပန္မႈကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းက သေဘာက်ေနသည္။ ဒီေကာင္မေလးသည္ ၀ံပုေလြမေလးဟု မဆိုရဘူး။ တကယ္ကို အရိုင္းဆန္လွသည္။ သူ႔ေခါင္းႏွင့္ သူမအဖုတ္အား ဖိကပ္ထားသည္မ်ား သူ အသက္ကိုေတာင္ မနည္းလုရွဴရသည္။ တျပတ္ျပတ္ျမည္ေအာင္ပင္ အဖုတ္ကို လ်က္ေပးေနရင္းမွ သူ႔ေဘာင္းဘီကို အျမန္ေျဖခ်သည္။ သူ႔ညီေတာ္ေမာင္သည္ သူ႔ကို အလွည့္ေပးပါေတာ့ဟု ေတာင္းဆိုေနသည့္အလား ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ခါယမ္းၿပီး ထြက္လာသည္။
“လ်က္ .. လ်က္ .. ျမန္ျမန္လ်က္ … ဟုတ္တယ္ အဲဒီေနရာေလးကို .. နာနာလ်က္ … က်မ .. ေကာင္းလာၿပီး .. က်မ !!! ..“
လင္းသဒၵါသည္ သီဟ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိေနသည္ဆိုတာကို လံုး၀ထည့္မတြက္။ သူ႔လွ်ာက ေပးသည့္ အေတြ႕ကိုသာ မက္မက္ေမာေမာ ေတာင္းဆိုေနသည္။ မ်က္လံုးအစံုကိုလဲ မွိတ္ကာထားသည္မွာ သူမအဖုတ္ေပၚကို သီဟလွ်ာေရာက္သြားကတည္းက ျဖစ္သည္။ သူမေကာင္းေကာင္းႀကီး အရသာေတြ႔ေနမွန္း၊ အရသာခံေနမွန္း သိသာလွသည္။ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူမႏႈတ္မွ ေအာ္ညည္းသံမ်ားက သီဟေခါင္းကိုခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ အားအရွိန္ႏွင့္အတူ တိုးပြားလာၿပီး တစ္ခ်က္တြင္မူ “အီး“ခနဲ သံရွည္ဆြဲေအာ္ကာ ရုတ္တရက္ ေကာ့တက္သည္။ လင္းသဒၵါေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ၊ သီဟေတာ့ ေခါင္းတစ္ခုလံုး ပြင့္ထြက္သြားမတတ္ ခံစားလိုက္ရၿပီး သူမလက္ထဲသို႔ ဆံပင္အခ်ဳိ႔ေတာင္ ကြ်တ္ပါသြားသည္။ သူ႔ပါးစပ္တစ္၀ိုက္ႏွင့္ ေမးေစ့တေလွ်ာက္တြင္မူ အရည္ေတြႏွင့္ ေပပြကုန္သည္။
“သဒၵါ .. မင္း .. မင္း!!! … ကိုယ္အခုေလးတင္ မ်က္ႏွာသစ္လာတာ မသိဘူးလား …“
သီဟ၏ မခိုးမခန္႔အေမးကို ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ မ်က္လႊာျပန္ဖြင့္ၾကည့္ႏိုင္သည့္ လင္းသဒၵါ မာဆတ္ဆတ္ျပန္ၾကည့္ရင္း တံု႔ျပန္သည္။
“ရွင္ .. ဘာမွအပိုေတြေျပာမေနနဲ႔ … အဲဒါ ရွင့္အျပစ္ …ရွင္လုပ္လို႔ျဖစ္တာ … ကဲ .. ရွင္ဒီအတိုင္း က်မကို အလွၾကည့္ေနမွာလား …“
ေတာက္ !! ။ လင္းသဒၵါ .. မင္းကေတာ့ကြာ။ အေၾကာႀကီးႏွင့္ ေျပာေနသည့္ ၀ံပုေလြမေခ်ာေခ်ာေလးကို ၾကည့္ကာ သီဟ စိတ္ထဲ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သည္။ ၾကည့္ပါလား။ သူမအၾကည့္ေတြကိုက သူ႔ကိုစိန္ေခၚေနသည့္အသြင္။ သီဟ တကိုယ္လံုး adrenaline အရွိန္ႏွင့္ ပူထူတက္ၿပီး စိတ္ရိုင္းေတြ၀င္သည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ လင္းသဒၵါ၏ ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကာ ေနရာယူသည္။ တင္းမာေနၿပီျဖစ္သည့္ လိင္တံကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကာ ကိုင္လိုက္ၿပီး စိုရႊဲေနသည့္ ေျမာင္းတေလွ်ာက္ အသာအေပၚေအာက္ဆြဲသည္။
“အီး … အပိုေတြ လုပ္မေနနဲ႔ .. ထည့္မွာသာထည့္စမ္းပါ .. ရွင္ရယ္ ..“
လင္းသဒၵါ စိတ္မရွည္စြာႏွင့္ လွမ္းေျပာသည္။ သီဟ ဂရုစိုက္မေနေတာ့။ ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လွကြာဆိုၿပီး လိင္တံႏွင့္ အေပါက္၀ေတ့မိသည္ႏွင့္ ဖင္ႀကီးကိုၾကြကာ တရွိန္ထိုး ေဆာင့္သြင္းသည္။ ျပြတ္ခနဲျမည္သံကို ေတာ္ေတာ္က်ယ္က်ယ္ပင္ ၾကားရၿပီးေနာက္ လိင္တံတစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္ ျမဳပ္၀င္သည္။ လင္းသဒၵါေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္မသိ။ သူကမူ တင္းၾကပ္လြန္းလွသည့္အေတြ႔ေၾကာင့္ လိင္တံတေလွ်ာက္ စပ္ျဖင္းျဖင္းေတာင္ျဖစ္သြားသည္ကို သိလိုက္ရသည္။ ေခါင္းကိုေမာ့ကာ အီးခနဲ ေအာ္ညည္းမိၿပီး စိတ္ကိုမထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ က်န္ေနေသးသည့္အပိုင္းကို ခါးအားေရာ၊ ေပါင္အားေရာသံုးကာ တရွိန္ထိုး သြင္းခ်သည္။ သီဟ၏ နားထဲတြင္ ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်စ္ဖ်စ္အသံေတြ ၾကားလိုက္သေယာင္ရွိၿပီး သူ႔လိင္တံက ခက္ခက္ခဲခဲႏွင့္ အဆံုးထိ၀င္သြားသည္။
“အားးးးး ……….“
“သဒၵါ !! … နာသြားလား …“
ဆြဲဆြဲငင္ငင္ ေအာ္လိုက္သည့္ လင္းသဒၵါ၏ ေအာ္သံေၾကာင့္ သီဟ စိုးရိမ္တႀကီး ေမးမိသည္။ လင္းသဒၵါသည္ သီဟကို အေျဖျပန္ေပးျခင္းမရွိပဲ သူ၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကိုသာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ တင္းတင္းေစ့ကိုက္ထားသည့္ သူမႏႈတ္ခမ္းအစံုက မပြင့္တပြင့္ႏွင့္ ျဖစ္လာကာ ..
“ရွင္ စကားပဲေျပာတတ္တာလား … အလုပ္မလုပ္တတ္ဘူးလား ..“
လင္းသဒၵါ အသံက ယဲ့ယဲ့ေလးျဖစ္ေနသည့္တိုင္ မာန္ကေတာ့ လံုး၀ကိုမေလ်ာ့ေပါ။ သီဟ ျပန္ေျပာမေနေတာ့။ ေအာက္ကလဲေနေသးသည္၊ ေလသံကလဲမေလ်ာ့ဆိုတာ လင္းသဒၵါလို သမန္း၀ံပုေလြမမ်ဳိးကို ေျပာတာျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးမိသည္။ သေဘာက်သလို ၿပံဳးယံုသာၿပံဳးလိုက္ၿပီး ၾကပ္ၾကပ္သိပ္သိပ္ ၀င္ေနသည့္ လိင္တံကို ျပန္ဆြဲထုတ္သည္။ လင္းသဒၵါ အတြင္းသားေတြက ျပဳတ္တူႏွင့္ ညွပ္ထားသည့္အလား သန္မာလွသျဖင့္ လိင္တံတစ္၀က္ေလာက္ အျပင္ဘက္ျပန္ထြက္လာေအာင္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားရသည္။ ႏုနယ္လွသည့္ အတြင္းသားေတြ၏ က်ဥ္းေျမာင္းပံုသည္ ယံုၾကည္ႏိုင္စရာေတာင္ မရွိ။ ဒီေကာင္မေလး အပ်ဳိေလးကို ျဖစ္ရမည္။ တျခား ဘယ္လို အဖိုသတၱ၀ါႏွင့္ ေတြ႔ထားဖူးပံုမေပၚ။ မာနခဲေလးမို႔သာ သူ႔ကိုအလ်ာ့မေပးတမ္း ျပန္ပက္ေနတာျဖစ္ရမည္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ သတိၱေကာင္းတဲ့ဟာမေလးဟု စိတ္ထဲက က်ိတ္ကာ ခ်ီးမြမ္းမိသည္။ သူ လင္းသဒၵါအေပၚ ဘယ္လိုမွ အႏိုင္ယူလိုစိတ္မရွိေတာ့ေပ။ သူမ အေကာင္းဆံုးအရသာ ခံစားေစႏိုင္ဖို႔အတြက္သာ ရည္ရြယ္ၿပီး အခ်က္က်က်ႏွင့္ စတင္ေဆာင့္လိုးေပးလိုက္သည္။
“အိုး .. ေကာင္းတယ္ … အီး … အင္း .. အင္း … ထိတယ္ကြာ … အဲဒီလိုမ်ဳိး ..“
သီဟ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းႏွင့္အတူ လင္းသဒၵါကလဲ ေအာက္ကေန တန္ျပန္ေကာ့ကာ လႈပ္ရွားသည္။ အားအင္အျပည့္ႏွင့္ လုပ္ေနသည့္ သီဟ၏ ေဆာင့္သြင္းခ်က္တုိင္းကို သူမ သေဘာက်သည္။ သူမရင္ထဲ နင့္ခနဲ နင့္ခနဲ အခ်စ္ေတြ၀င္လာေအာင္ သြတ္သြင္းေပးေနသလို ခံစားရသည္။ အခ်က္ေရမ်ားလာသည္ႏွင့္အမွ် သီဟ အေပၚတြယ္တာသည့္ အခ်စ္ေတြက ပိုပိုတိုးပြားလာသည္။ သူမတစ္သက္တာတြင္ ဒီလိုအရသာမ်ဳိးကို တစ္ခါမွ မခံစားရဖူးေပ။ အုိ .. သီဟရယ္။ နင့္ကို ငါခ်စ္တယ္။ အရမ္းခ်စ္တယ္။ လင္းသဒၵါ တကိုယ္လံုး အခ်စ္စိတ္ဓါတ္ႏွင့္ ပူေႏြးကာေနၿပီး တုန္တုန္ခိုက္ခုိက္ ျဖစ္ေနရွာသည္။
“အိုး … ရွီး ..“
သီဟ ႏႈတ္မွ အေလာတႀကီးႏွင့္ ညည္းသံၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ သူ၏ လႈပ္ရွားမႈက ပို၍ျမန္ဆန္လာသည္။ လိင္အဂၤါအခ်င္းခ်င္း ပြတ္တိုက္ေနျခင္းသည္ ခြ်ဲကြ်ိရႊဲစိုေနေသာအရည္ေတြသာမရွိခဲ့လွ်င္ မီးပြင့္မတတ္ေအာင္ ျပင္းထန္သည္။ တရၾကမ္းေဆာင့္ေနသည့္ သီဟေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္ သူၿပီးေတာ့မည္ ဆိုတာကို လင္းသဒၵါ နားလည္သည္။ သူမ စိတ္ေတြပိုလႈပ္ရွားလာရသလို၊ တကိုယ္လံုးလဲ တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ျဖစ္လာသည္။ မသိစိတ္ေၾကာင့္ပဲလားမသိ လုပ္မိလုပ္ရာအျဖစ္ သူမအတြင္းသားေတြကို လႈပ္ရွားကာ ကစားေပးသည္။ မလုပ္တတ္လုပ္တတ္ႏွင့္ လုပ္တာျဖစ္သည့္တိုင္ အတြင္းသားေတြ၏ သန္မာမႈေၾကာင့္ သီဟ ခံစားေနရေသာ ကာမဒီဂရီက ပိုျမင့္တတ္သည္။ ေခါင္းကိုေမာ့၊ ခါးကိုေကာ့ၿပီး သီဟ တစ္ေယာက္ ဖတ္ခနဲ ဖတ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ခ်လိုက္ၿပီး လိင္တံကို လံုးလံုးျပန္မထုတ္မိေတာ့ပါ။ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို အထဲေရာက္ေနသည့္ လိင္တံက ေဖာင္းကားတက္လာသလို ထင္လိုက္ရၿပီး ထိပ္၀ကေန အရည္ေတြပန္းထြက္ကုန္သည္။ ဒါသည္ကပင္ လင္းသဒၵါအတြက္ ကာမအရသာ အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေခၚသြားသည္ႏွင့္တူသည္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ သူမကိုယ္ထဲမွ အရည္ေတြစီးထြက္သြားၿပီး သီဟ၏ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကိုသာ အားကုန္ဆြဲကာ ဆုပ္ကိုင္ထားမိေလေတာ့သည္။
------++++++++
တိတ္တိတ္ေလး သီဟ မသိေအာင္ ထြက္လာရမႈအတြက္ လင္းသဒၵါ အနည္းငယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ လွည့္ၾကည့္လွ်င္ ျမင္ရတာမဟုတ္သည့္တိုင္ သီဟအိမ္ေမာက်ကာ က်န္ခဲ့ေသာ သစ္လံုးအိမ္ေလးကို လည္ျပန္၍ ၾကည့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ သူမ၏ အခ်စ္၊ အသည္းႏွလံုးတို႔သည္ ထိုအိမ္ကေလးထဲရွိ သီဟေဘးနားတြင္ မခြဲတမ္းက်န္ေနခဲ့သည္။ လင္းသဒၵါ သီဟကို သူမ၏ လက္တြဲေဖာ္ (mate) အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေနာက္လွည့္တၾကည့္ၾကည့္ ျဖစ္ေနသည့္ လင္းသဒၵါ ၊ သူမမ်က္စိေထာင့္တြင္ အရိပ္တစ္ခု၏ လႈပ္ရွားမႈကို ျမင္သည္။ သူမတကိုယ္လံုး ေတာင့္တင္းသြားၿပီး ရန္သူျဖစ္က တံု႔ျပန္ရန္ အသင့္ျပင္လိုက္သည္။ အေမွာင္ရိပ္က ထြက္လာသူက တျခားသူမဟုတ္။ ဦးဗ်ဂၢ။ သို႔ေသာ္ ဦးဗ်ဂၢ၏ မ်က္ႏွာအေနအထားက မခ်ဳိမခ်ဥ္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။
“နင္ .. ဟိုေကာင္နဲ႔အိပ္ခဲ့တာ ငါသိေနတယ္ …“
လင္းသဒၵါ ေတာ္ေတာ္ႏွာကစ္သြားသည္။ သူမဘ၀တေလွ်ာက္တြင္ ဦးဗ်ဂၢသည္ သူမကိုဘယ္ေသာအခါမွ အရာမသြင္းခဲ့။ သူ႔ေၾကာင့္သာ သူမအေဖသည္ သူမကို ခ်စ္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာသာမေပးႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အခုလဲ သူမ၏ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကိစၥတြင္ ၀င္ပါျပန္ၿပီ။
“ဒီမွာ ဦးဗ်ဂၢ .. ဒါ က်မရဲ ႔ကိုယ္ပိုင္ကိစၥ .. ရွင္၀င္ပါစရာမလိုဘူး … ရွင္က်မ အေဖကို သတင္းပို႔ခ်င္ပို႔ .. ေျပာခ်င္ေျပာ .. က်မ ဂရုစိုက္မေနဘူး ..“
“မေျပာပါဘူး … အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ငါ ဘယ္သူမွ ေျပာဖို႔ မရည္ရြယ္ပါဘူး …“
လင္းသဒၵါ ဦးဗ်ဂၢ၏ စကားကို သကၤာမကင္း ျဖစ္မိသည္။ ဒီလူႀကီး ဘာရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ သူမကိုဒါေတြ လာေျပာေနရတာလဲ။ သူမ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕၍ ဦးဗ်ဂၢကို ၾကည့္သည္။
“လင္းသဒၵါ .. နင္တစ္ခု သတိထားမိလားမသိဘူး .. နင့္အေဖ သိဒိၶရဲ ႔အသက္က မနည္းေတာ့ဘူး … ေနာက္ထပ္တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ေနရင္ နင့္အေဖ ေခါင္းေဆာင္ေနရာကေန ဆင္းေပးရေတာ့မွာပဲ .. အဲဒီအခါ ဘယ္သူ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မယ္ထင္သလဲ .. နင္သိလား …“
လင္းသဒၵါ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲျဖစ္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ဦးဗ်ဂၢကို စကားျပန္မေျပာႏိုင္။ ဦးဗ်ဂၢကလဲ လင္းသဒၵါကို စကားအျဖစ္ႏွင္သာ ေမးျခင္းျဖစ္သည္။ လင္းသဒၵါဆီမွ ဘာမွအေျဖမရသည့္တိုင္ သူ႔စကားကို ဆက္ကာေျပာသည္။
“အစဥ္အလာအရဆိုရင္ေတာ့ .. နင္ပဲ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မွာပဲ လင္းသဒၵါ .. သမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းျဖစ္ေနသည့္တိုင္ နင္ရဲ ႔စြမ္းေဆာင္ရည္၊ နင့္အေဖရဲ ႔ေနာက္ခံ အင္အားေတြနဲ႔ ေပါင္းလိုက္ရင္ နင္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္မွာကို ျငင္းက်မယ့္လူ သိပ္ရွိမယ္ မထင္ဘူး .. သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္ေတြလဲ မႀကိဳက္ခ်င္သာ မႀကိဳက္မယ္ .. ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတာ့ ထုတ္ေျပာၾကမွာမဟုတ္ဘူး .. ဒါေပမယ့္ .. လင္းသဒၵါ ..“
လင္းသဒၵါ ဦးဗ်ဂၢစကားေတြ ဘယ္ကို ရည္ညႊန္းေနသည္ဆိုတာကို သူမ နားလည္လာသည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ အခ်ိန္ပိုင္းအတြင္းမွ ရရွိခဲ့သည့္ အေပ်ာ္ေတြသည္ သူမ ရင္ထဲမွ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ အကုန္ေပ်ာက္ကြယ္ကုန္သည္။
“ဒါေပမယ့္ .. လင္းသဒၵါ .. နင္ကသာ သီဟကို နင့္ရဲ ႔လက္တြဲေဖာ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေျဖက တစ္မ်ဳိးျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္ … သမန္း၀ံပုေလြစစ္စစ္မေျပာနဲ႔ ရိုးရိုးသမန္း၀ံပုေလြတစ္ပိုင္းေတြေတာင္ လက္ခံမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ငါေျပာရဲတယ္ .. နင့္အေမ ဘယ္လိုအျဖစ္မ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရတယ္ဆိုတာ နင္မေမ့ေလာက္ဘူး ထင္တယ္ ..“
“ေတာ္ေတာ့ !!! .. ရွင္ ဆက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ … “
လင္းသဒၵါ သူမ နားႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွင့္ပိတ္ကာထားရင္း ဦးဗ်ဂၢကို ေဒါသတႀကီးေအာ္ကာ တံု႔ျပန္သည္။ သို႔ေပမယ့္ ဦးဗ်ဂၢသည္ လင္းသဒၵါ၏ တံု႔ျပန္မႈကို ဂရုစိုက္မေနပါ။ မခိုးမခန္႔သာ ရယ္ေနသည္။ လင္းသဒၵါ ဦးဗ်ဂၢကို နာနာက်ည္းက်ည္း တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူမ၏ ကိုယ္ေလးသည္ တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါသြားပီး ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို မ်က္ႏွာကိုလက္ႏွင့္အုပ္၍ ဦးဗ်ဂၢေရွ႔မွ ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
************************************************
နံနက္ခင္း၏ လင္းေရာင္ျခည္သည္ ေႏြးေထြးစြာျဖင့္ ေလာကကို ႏႈတ္ဆက္ေနသည္။
သီဟ လင္းသဒၵါေနာက္မွ မ်က္ခ်ည္မျပတ္ လိုက္လာရင္း သူမႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားေနမိသည္။ လင္းသဒၵါ သူ႔ကို ခရီးထြက္ဖို႔လာေခၚသည့္ အခ်ိန္ကတည္းမွ အခု ရြာအျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္တိုင္ စကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုေသးေခ်။ သူမ၏ မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲကို ၾကည့္လိုက္ယံုႏွင့္ လင္းသဒၵါ စိတ္ညစ္ညဴးကာ တစ္ခုခုကို မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနသည့္အသြင္ေပါက္ေနမွန္း သီဟ အတတ္သိသည္။ ေနေရာင္ျခည္က ေႏြးေထြးေနေပယ့္ လင္းသဒၵါ၏ ပံုစံက ေနေရာင္ျခည္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ပင္။ သူမ ဘာကို အလိုမက် ျဖစ္ေနရတာလဲ …။
သီဟ ညတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္သည္။ လင္းသဒၵါႏွင့္ သူသည္ အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အေက်ာမခံခ်င္သည့္ စိတ္ႏွင့္ အႏိုင္မခံ၊ အရႈံးမေပးပဲ အခ်စ္ပြဲကို အၿပိဳင္ႀကဲခဲ့ၾကေသာ္လည္း၊ အဆံုးသတ္တြင္မူ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ တြယ္တာသြားၾကမွန္း သိသာလွသည္။ သူေနာက္ဆံုးမွတ္မိသည္က လင္းသဒၵါ သူ႔ကို အခ်စ္ရည္လဲ့ေနသည့္မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ရင္း သူ႔လက္ေမာင္းကို ေခါင္းအံုးကာ ေမွးေနခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အဲဒီေနာက္ အင္တိုက္အားတိုက္ အခ်စ္ပြဲကို ဦးေဆာင္ခဲ့ရသည့္အက်ဳိးဆက္ေၾကာင့္ သီဟ ေမာေမာပန္းပန္းႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိပ္ယာက ႏိုးသည့္ အခ်ိန္တြင္ သူမ မရွိေတာ့။ သို႔ေပမယ့္ သီဟ ေတာင္ေတာင္အီအီ ေလွ်ာက္မေတြးေနပဲ သူမ တိတ္တိတ္ေလး ျပန္သြားတာျဖစ္ရမည္ဟုသာ တြက္ထားခဲ့သည္။ အခု မနက္လင္းလို႔ ခရီးသြားဖို႔ ျပန္လာေခၚသည့္ အခ်ိန္တြင္မူ လင္းသဒၵါ၏ ပံုစံက တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတြ႔ခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကႏွင့္ တျခားစီပင္။ သီဟ လင္းသဒၵါ ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာကို ေမးခ်င္ေသာ္လဲ ေတာက္ေလွ်ာက္ သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္ပဲ ေရွ႔ကေနသုတ္သုတ္သြားေနမႈေၾကာင့္ ေမးခြင့္မသာေသးေပ။
ႏွစ္ဦးသား သုတ္ေျခတင္ကာ သြားလာမႈေၾကာင့္ သိပ္မၾကာခင္ပင္ ရြာအလြန္ရွိ ေတာနက္ထဲသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ လင္းသဒၵါ အခု ေခၚလာခဲ့သည့္ လမ္းေၾကာင္းသည္ သီဟ လာစဥ္ကႏွင့္မတူ။ ေတာေတာင္၏ အေနအထားက ဆန္းျပားသလို၊ ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ သစ္ပင္ခ်ဳံႏြယ္ေတြ၏ သြင္ျပင္ကလဲ ထူးဆန္းလွသည္။ သီဟတစ္ေယာက္ ေနာက္ထပ္ကမာၻတစ္ခုထဲ ေရာက္သြားသလို ခံစားရသည္။ သူ႔မ်က္စိကို ရွင္ရွင္ထားကာ ပတ္၀န္းက်င္အေနအထားကို ေလ့လာမိေနသည္။ ကြန္မန္ဒိုအျဖစ္ က်င္လည္ခဲ့ရသည့္ အေတြ႔အႀကံဳအရ ေနရာစိမ္းတစ္ခုသို႔ေရာက္တုိင္း သီဟ ဘယ္ေတာ့မဆို အသင့္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားတတ္သည္။ လက္ထဲက ရိုင္ဖယ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး သတိကို အျမင့္ဆံုးဒီဂရီအထိေရာက္ေအာင္ လႈံေဆာ္(alert) ထားေလသည္။
စိမ္းစိုေနသည့္ ေတာနက္ထဲတြင္ လူသားႏွစ္ဦးသည္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ ခရီးထြက္ေနၾကသည္မွာ ေတာေကာင္ႏွစ္ေကာင္ ေရြ႔လ်ားေနသည္ႏွင့္ေတာင္ တူေနလွေပသည္။
ဆက္ရန္>>>
